Rijke thriller rond de moeilijke verhouding tussen twee
acterende zussen
De in de titel gestelde vraag speelt bij nader inzien een
belangrijke rol in deze beeldige psychologische thrillers over de gezusters
Hudson. Jane was een kindsterretje en kwam daar nooit overheen, Blanche maakte
later furore en daarna zijn de vrouwen tot elkaar veroordeeld, gelijk de moeder
al opdroeg aan Blanche om toch vooral liever te zijn voor Jane dan zij als
kindsterretje voor haar zus in de schaduw was geweest.
Whatever happened to
Baby Jane? begint in 1917 als Baby Jane de harten van het publiek verovert
en tegelijkertijd zelf een onuitstaanbaar nest is, dat altijd haar zin wil
hebben. Blanche ziet alle aandacht voor haar zusje met de pijpenkrullen
lijdzaam aan. Vervolgens gaan we door naar 1935 toen Jane niet meer zo in trek
was en de ster van Blanche rijzende was. Jane had bedongen dat zij ook in een
film mocht spelen als haar zus dat ook deed. Aan het eind van deze episode
speelt zich een auto ongeluk af, waarbij Blanche verlamd in een rolstoel
terecht komt. Daarna komen we in een spoor van het heden. De zussen zijn
inmiddels op leeftijd en wonen samen in een huis waarin Jane de scepter zwaait
over de afhankelijke Blanche. Jane (zie poster) is nog steeds het verwaande
meisje van vroeger, die nog steeds niet kan uitstaan dat Blanche meer succes
had dan zij. We zien dit aan de hand van een scène waarin het buurmeisje naar
een oude film van Blanche kijkt die opnieuw op de televisie wordt uitgezonden.
Mevrouw Bates, de moeder van het meisje vertelt dat Jane verantwoordelijk was
voor het ongeluk dat een eind maakte aan de carrière van Blanche. Jane probeert
op alle manieren de aandacht voor Blanche te dwarsbomen. De bloemen die mevrouw
Bates komt brengen voor Blanche komen niet verder dan de keuken en ook de post,
zoals we later zien, komt nooit onder ogen van Blanche. De zwarte werkster
Elvira is een aanspreekpunt voor Blanche, die het liefst wil verhuizen en haar
zus kwijt wil. Elvira zet Blanche aan om de dokter te laten komen vanwege het
drankprobleem dat Jane heeft.
Het scenario naar de gelijknamige roman van Henry Farrel zit
goed in elkaar. Elke poging van Blanche om uit haar dwangbuis in haar kamer op
de eerste verdieping te komen wordt op het laatste moment om zeep geholpen. Als
Blanche, omdat Jane de hoorn van de haak heeft gelegd, een brief schrijft aan
de buren om de dokter in te schakelen en die als een prop naar buiten werpt,
wordt die opgepakt door Jane die net thuiskomt van een bezoek aan de stad. Als
Blanche haar waarschuwt dat ze afhankelijk is van haar geld, reageert Jane
onverschillig. Niet lang daarna ontdekt Blanche dat Jane haar handtekening
heeft nagemaakt en op die manier al haar wensen kan vervullen. Dat is niet
alleen op het gebied van drank, maar ook voor een pianist die haar kan
begeleiden in de carrière die ze weer wil oppakken. Deze verschijnt in de
persoon van de boomlange Edwin Flagg, zoon van een Brits acteur die van goede
komaf was maar toch, tot ergernis van zijn vrouw, vooral de rollen van
bedienden op zich nam. Edwin zit tegenwoordig onder de plak van zijn moeder die
inmiddels weduwe is, last heeft van arthritis en het toejuicht als Edwin ook
een deel van het gezinsinkomen verdient. De kennismaking verloopt voorspoedig,
al lukt het Blanche net niet om in contact met hem te komen, maar een volgende
ontmoeting loopt in de soep omdat Jane te zeer beneveld is om de deur voor hem
open te doen. Als Blanche tenslotte toch eens, na halsbrekende toeren om
beneden te komen, de dokter aan de lijn heeft gehad, belt Jane hem, met de stem
van Blanche, nogmaals dat Blanche afziet van een afspraak omdat Blanche een
andere dokter heeft gevonden. Elvira die door Jane is ontslagen, neemt
poolshoogte maar moet dat bekopen met de dood en langzaamaan sluit daarop het net
zich rond Jane. Met een prachtig slot, waarin ik in de opening al refereerde, ook dat nog. Robert Aldrich
(1918-1983) had dan ook de allerbeste actrices Bette Davis en Joan Crawford tot
zijn beschikking.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten