Geen schuldbekentenis maar getuigenis
Vijf jaar geleden schreef Ted van Lieshout Mijn meneer over zijn relatie op elfjarige leeftijd met
een pedofiel, meneer Timmermans. In mijn bespreking noemde ik zijn poging om
zo’n relatie uit de doeken te doen, dapper. De vele, vaak tegengestelde,
reacties die hij daarop kreeg verwerkte hij in Schuldig kind. Eerst had hij moeite met de vorm, maar toen hij die
eenmaal gevonden had, kon hij het boek gemakkelijk schrijven.
Carolina Lo Galbo vat nog eens samen dat Schuldig kind de terugblik is van een
vijftien jarige jongen op zijn gecompliceerde verhouding met meneer Timmermans.
Van Lieshout antwoordt dat hij veel vragen kreeg over zijn
boek, ook hoe het nou verder was gegaan met hem. Schuldig kind is de weerslag van de poging om te achterhalen hoe
geschonden hij daar uit kwam, om te onderzoeken in hoeverre hij zelf
slachtoffer of dader was geweest en het beeld te nuanceren. Als kunstenaar
wilde hij met een antwoord komen, een zoektocht daartoe ondernemen.
Lo Galbo zegt dat vijftig jaar zoeken wel genoeg zegt over
de reikwijdte van de ervaring.
Van Lieshout beaamt dat maar zegt tegelijkertijd dat ideeën
met het ouder worden niet zo gemakkelijk meer opkomen en dat hij moeite had om
de juiste vorm te vinden. Pas in het laatste jaar kwam hij erachter dat hij het
boek in de vorm van een gesprek tussen zijn jongere en oudere ik kon schrijven.
Daardoor ging dat gemakkelijker en kon hij ook met humor schrijven.
Lo Galbo zegt dat hij het beeld van de klagende jongere
daarmee corrigeert.
Van Lieshout is blij dat hij daar overheen gekomen is en
noemt zich een gezegend mens. Vroeger vreesde hij dat hij later nooit gelukkig
zou worden. Hij voelde zich een stumperige homo, die gepest werd met het feit
dat hij het leuk vond om te leren breien. Zelf vond hij zich ook irritant en
pedant.
Lo Galbo zegt dat hij in het boek meerdere aspecten van zichzelf
laat zien.
Van Lieshout antwoordt dat hij zelf ook avontuurlijk op seksueel
gebied was. Na de verhouding met Timmermans ging hij op zoek naar vervanging.
Het eerste deel van Schuldig kind
gaat daarover. In het tweede deel worden de rollen omgedraaid en wordt de
oudere Ted ondervraagd door de jongere.
Lo Galbo vraagt of hij nooit boos is geweest op Timmermans.
Van Lieshout antwoordt dat hij veel warme aandacht kreeg,
die positieve maar ook negatieve kanten had. Hij stopte ermee toen hij het te
ver vond gaan. Uit vrees dat de politie hem in een gesticht zou plaatsen, verbrak
hij met spijt de vriendschap.
Lo Galbo vraagt Timmermans ook niet een vader figuur voor
hem had kunnen zijn.
Van Lieshout antwoordt dat hij in Mijn meneer al schreef dat hij dat niet wilde., dat hij een vader
in de hemel had en dat die genoeg was. Later was er wel de behoefte aan
seksueel contact. Hij hoopte dat die tot liefde zou leiden, maar dat was niet
zo.
Lo Galbo zegt dat er ook correspondentie is opgenomen tussen
hem en Timmermans.
Van Lieshout zegt dat Timmermans om vergeving vroeg en om
geheimhouding, ook omdat hij getrouwd was. De wijze waarop Timmermans de
relatie had beleefd, als een pauzenummer, maakte de ervaring voor hemzelf
minder mooi. Hij schreef terug uit schuldgevoel maar ook uit angst dat hijzelf
niet integer was geweest. Hij had nog wel een ontmoeting gewild, maar die is er
nooit meer van gekomen.
Lo Galbo is erover verbaasd dat Timmermans mogelijk naar het
programma zit te kijken.
Van Lieshout zegt dat het boek op zichzelf staat. Dat het
schuldgevoel niet eenduidig is, maar dat dit wel goed is, dat het schrijven
geen therapie is geweest en ook geen schuldbekentenis, maar een getuigenis. Hij
heeft niet het idee dat hij iets misdaan heeft en wil verder niet ingaan op
zijn huidige relationele leven. Het verhaal heeft betrekking op een korte
periode van zijn leven, omdat het anders te wijdlopig zou worden. Hij maakt nog
wel een onderscheid tussen een pedofiel en een pedoseksueel, ook voor
familieleden van pedofielen en ook voor kinderen die met hen in aanraking komen.
Hier
mijn bespreking van Mijn meneer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten