Filmrecensie: Swept away (1974), Lina Wertmüller

Kan een liefdesrelatie inbreken in de maatschappelijke verhoudingen?

In de documentaire Lina Wertmüller – behind the white glasses waren al beelden uit de film Swept away te zien, die, naar een gewoonte van Wertmüller, in zijn volledigheid Swept away by an unusual destiny in the blue sea in August heet.   De blauwe zee slaat op de Middellandse Zee met allerlei onbewoonde eilandjes. De arme zeeman Gennario en de rijke knappe Raffaella worden naar een van die eilandjes toe geveegd worden als het motorbootje waarin Raffaella zit om naar een zwemplaats te gaan, motorpech krijgt. Vervolgens speelt zich een omkering van sociale rollen plaats. Het spannendste deel van de film speelt zich af aan het eind als Raffaella moet besluiten hoe ze verder gaat met haar leven, met haar burgerman of met de onstuimige Gennario.

Swept away begint met een behoorlijk irritante politieke discussie tegen Raffaella en haar man tijdens een cruise met een groep rijken op een jacht in de Middellandse Zee. Vooral Raffaella gedraagt zich in de ogen van zeeman, kok en knecht Gennario als een verwend nest. De koffie is net vers, de spaghetti heeft te lang gekookt en zijn shirt stinkt. Op een avond start Gennario met tegenzin de motorboot om Raffaella naar een zwemplek te brengen. Motorpech gooit roet in het eten. De twee tegenpolen zijn veroordeeld tot elkaar. Als ze een eiland bereiken neemt Gennario het heft in handen. Hij kan eindelijk wraak nemen op de ondergeschikte positie die hij op het zeiljacht bekleedde. Raffaealla zal weten en vooral aanvoelen hoe het is om een slaaf te zijn. Ze dient zijn kleren te wassen en de hut schoon te maken waar ze zelfs de eerste nacht niet in mag. Dat is heel wat anders dan de liefde in The blue lagoon, die een paar jaar later gemaakt werd.

Mooi is de scène aan het strand waarin hij haar vraagt haar bikini uit te trekken. Aan boord van het schip had ze geen enkele moeite om haar borsten te laten zien. Raffaella staat dat echter niet zomaar toe. Er ontstaat een achtervolging die tenslotte leidt tot een verkrachting. Gennario loopt daarna weg met het idee dat ze passie voor hem zal voelen of anders niets. Uiteindelijk krijgt hij ook wel de passie die hij gehoopt had bij haar te vinden, maar dat duurt zolang ze samen op het eiland zijn. Als ze eenmaal weer opgepikt worden door het zeiljacht zijn de verhoudingen meteen weer zoals ze waren. De geliefden zeggen weinig over hun liefdesavontuur. Als de cruise voorbij is, dankt de man van Raffaella Gennario voor zijn goede zorgen en geeft hem een cheque van drie duizend dollar die Gennario meteen omzet in een dure ring voor Raffaella die helaas voor hem een afscheidsring zal blijken te zijn. De kijker blijft nog even inspanning voor wie die is, voor zijn echtgenote die hem aan de kade in de armen sluit of voor Raffaella die nogal koeltjes met haar man en het andere gezelschap nog wat gaat drinken op een terras?   

De rol van Gennario wordt net als in gespeeld door Giancardo Giannini. Zijn tegenspeelster Mariangela Melato doet af en toe denken aan Willeke Alberti. De zoetgevooisde spelende muziek waarmee de film begint doet denken aan die in een goedkope pornofilm. Daarin past de opvatting van Gennario die de vrouw toch vooral als een lustobject ziet. Swept away haalt het niet bij Seven beauties. De tekst is meer uitgesponnen net als de beelden en mist daarmee spanning, behalve dan op het eind.   

      

Hier de trailer met Engelse ondertiteling, hier mijn verslag van de documentaire Lina Wertmüller – behind the white glasses, Hier mijn recensie van de Seven Beauties.