Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 26 mei 2017

Filmrecensie: La pirogue (2012), Moussa Touré


Odyssee van bootvluchtelingen sterk in beeld gebracht

La pirogue, dat in het Engels The pirogue en in het Nederlands De prauw betekent slaat op een vaartuig waarmee aardig wat mensen vervoerd kunnen worden. In de film zitten er dertig personen in het open ruim en zijn vanaf de buitenkant onzichtbaar. Volgens de informatie na afloop vluchtten tussen 2005 en 2010 30.000 Afrikanen met dit soort vaartuigen naar de Canarische Eilanden om vandaar verder Europa in te trekken. Een zesde van hen liet daarbij het leven. De krantenberichten over aangespoelde lijken op de eilanden zijn daarvan het trieste gevolg. De Senegalese filmmaker Moussa Touré (1958) zag in dit onderwerp een film. Volgens de informatie maakte hij die in een paar maanden tijd. De acteerkwaliteiten zijn misschien niet heel sterk, maar juist de naturelle stijl maakt de film aangrijpend.

Moussa begint met beelden van een imposante worstelwedstrijd in een kuststadje in Senegal, die met veel rituelen en hysterie omgeven is. De twee jonge mannen Baye Laye en Kaba bekijken de strijd en praten tegelijk over hun deelname aan een boottocht naar de Canarische Eilanden. Baye Laye is gevraagd om kapitein te worden, maar weet niet of hij zijn vrouw en zoon wel in de steek moet laten, Kaba wil graag een voetbalcarrière in Europa beginnen. De vrouw van Baye Laye wil liever niet dat hij haar verlaat. Ze zegt dat hij beter naar China kan gaan omdat Europa in crisis verkeert, maar tenslotte besluit hij toch het verzoek aan te nemen. Het geld kan hij goed gebruiken. Hij neemt Kaba als zijn tweede stuurman aan. Amadou, een muzikale jongen bij hem in de buurt die juist werkeloos is geworden, staat erop om met hem mee te gaan. De tocht duurt maar zeven dagen en en Senegal valt voor hem niet te bereiken.

Twee andere groepen, elk bestaande uit tien mannen, komen van elders en worden met busjes aangevoerd. Ieder heeft zijn eigen reisdoel. De leider van de groep uit Guinee draagt een fez, heeft zijn zinnen erop gezet om in Andalusië in de landbouw te gaan werken en wil organisator Lansana niet meteen het geld geven maar eerst weten wie de kapitein is. Lansana wil graag meteen het geld en wijst op Kaba die buiten met de motor bezig is. De fez vindt hem erg jong, maar Lansana verzekert hem dat hij heel handig is op een prauw en dat zij bij hem in goede handen zijn. Ze moeten alleen nog wachten tot de weersomstandigheden gunstig zijn. Het afscheid van Baye Laye van zijn vrouw Kiné is smartelijk en mooi in beeld gebracht. Ze wil dat hij een shirt voor zijn zoon Bouda meeneemt.

De reis zelf is een odyssee waarbij de vluchtelingen geen ellende bespaard blijft. Aan boord bevinden zich twee flessen met een drankje dat alleen in tijden van nood geopend mag worden. Lansana ontdekt meteen al een verstekelinge. Ze heet Nafy en wil naar Parijs omdat ze daar aan het werk kan. Omdat ze geen geld heeft moet ze voor de anderen koken. Deelnemer Yaya heeft het te kwaad in het ruim. Hij wil terug maar wordt vastgebonden en de mond gesnoerd. Dramatisch is de ontmoeting met een andere prauw die stilgevallen is en ronddobbert. Als steeds meer mensen vanuit die prauw naar hen toe zwemmen maakt Baye Laye zich uit de voeten. Hij is trots dat hij een tweede motor aan de praat krijgt als de eerst het begeven heeft. Na een zware storm, die de nodige mensenlevens kost en waarbij Kaba over boord slaat, komt ook de tweede motor tot stilstand. Lansana raakt zwaar over zijn toeren. Yaya overlijdt, terwijl anderen een slok van de vloeistof krijgen toegediend. Gelukkig gaat voor hen het spreekwoord op dat wanneer de nood het hoogst is, de redding nabij is. 

De gepassioneerde zang die af en toe te horen is geeft nog meer urgentie aan de film en vormt een mooi contrast met het eentonige dreunen van de motor, al moet die de deelnemers ook als muziek in de oren geklonken hebben. De kijker blijft achter met een gevoel van smart over de velen die omgekomen zijn in een poging enig geluk in Europa te vinden. De oproep tot een rechtvaardiger wereldorde kan niet heftiger verwoord worden.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten