Misdaadverhaal met een knipoog
De film A somewhat
gentle man (2010) maakte me
nieuwsgierig naar hetgeen Hans Petter Moland nog meer in zijn mars had. Kraftidioten, zijn volgende film, vier
jaar later, heeft een meer conventioneel onderwerp, maar de manier waarop
Moland het verhaal vertelt en uitbeeldt is weer van bijzondere klasse. In een
wereld van criminelen ontbreekt de humor nooit, ook door de altijd weer
aandoenlijke blik van Bruno Ganz, dit keer de leider van een Servisch Albanese
drugsmaffia.
Kraftidioten gaat
over de wraak van een Noorse vader op de moord op zijn zoon, die zogenaamd door
een overdosis aan drugs overleden zou zijn. Omdat de politie daar geen werk van
wil maken, gaat de vader, Nils Dickman, zelf uit op onderzoek. Elke keer dood
hij zijn tegenstander, nadat die hem een verdere aanwijzing gegeven heeft.
Daarmee komt hij steeds dichter bij het vuur en daarmee bij de rivaliteit
tussen een Noorse en een Slavische drugsbende.
De opnames in de sneeuw in het hoge noorden van Noorwegen
zijn prachtig. Dickman zit in zijn gewone leven op een kolossale sneeuwschuiver
en is uitverkozen tot burger van het jaar. In het begin van de film gaat hij
met zijn vrouw goedgemutst naar de uitreiking van de prijs, maar de relatie tussen
hen verslechtert nadat zij van het vreselijke nieuws hebben gehoord. Dat maakt
het voor Dickman alleen maar moeilijker de zaak tot een oplossing te brengen.
Soms zet hij de sneeuwschuiver midden op de weg stil en buigt hij zich doodmoe
over het stuur, waardoor anderen moeten wachten. In het begin wilde hij al eens
een kogel door zijn mond jagen, maar hij werd geobserveerd door Finn, de
gewonde handlanger van Ingvar, die hem vertelt dat de maffia het hen kwalijk
heeft genomen dat ze een zakje drugs hebben ontvreemdt.
Kraftidioten heet
in het Engels In order of disappearance.
Dat laatste geeft aan dat de ene na de andere schurk het loodje legt. Moland
brengt dat steeds in beeld met de naam onder een kruis op een zwarte
achtergrond. Finn zet hem op het spoor van Jappe, die de naam Ronaldo loslaat
nadat hij tot moes is geslagen. Langzamerhand komt Dickman steeds dichter in de
buurt van de grote baas die De Graaf wordt genoemd. Deze opvliegende,
gescheiden man woont met zijn jonge zoon Rune in een luxueuze villa en wordt
omringd door de nodige potige medewerkers, die, zo wil de humor van Moland, homoseksuele
gevoelens in sommige gevallen niet vreemd zijn. Naast de humor is de toenemende
verwikkeling tussen Dickman en de drugsbendes ongekend spannend. Een
complicatie is dat De Graaf meent dat de broer van Dickman, die eerder voor
zijn vader werkte, achter de moorden zit. Deze broer woont samen met een Thaise
omdat de vader van De Graaf hem ooit zijn vrouw afnam, maar laat zich onder
haar ogen wegvoeren.
Het ingenieuze scenario balt zich samen rond de dood van de
zonen van de drie belangrijkste spelers in de film. De zoon van Dickman, die op
de luchthaven werkte waar de drugs binnen kwamen, heeft al het loodje gelegd.
De zoon van Papa wordt omgelegd door de Noorse bende en de zoon van De Graaf
tenslotte wordt onder de ogen van de Slavische bende ontvoerd door Dickman. In
de grote finale regent het opeens kruisjes. Moland creëert hiermee afstand van
de gewone misdaadfilm. De ergste slachting vindt nog steeds met een knipoog plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten