Menselijk leed in een Syrisch vluchtelingengezin
Ellende is er in het groot en in het klein. Recente
berichten over de slachtpartijen in de militaire gevangenis Saydnaya in de
omgeving van Damascus, waar gevangenis op beestachtige manier gemarteld en
vervolgens verbrand worden, staan tegenover de machteloosheid van een Syrische
vader Hassan, die, uit angst om net als in de jaren tachtig weer in de
gevangenis te komen, vooruit naar Nederland gevlucht is om zijn gezin - vrouw,
drie dochters en een jongere zoon - te redden maar vooral de vijftienjarige
dochter Yomna, die kanker heeft. Het leed staat niet in vergelijking met elkaar
maar desalniettemin is de wanhoop van Hassan over de levenskansen van Yomna mooi
in beeld gebracht door Jiska Rickels.
Rickels laat om te beginnen een telefoongesprek zien tussen
Hassan en zijn gezin in de stad Hama. Die telefoongesprekken worden vaker
gevoerd in de periode dat het gezin gescheiden van elkaar is en laten, ondanks
de mogelijkheid tot communicatie, vooral de onoverbrugbare afstand zien die er
tussen de vader en de andere gezinsleden is. Moeder Fadia vertelt over de
bombardementen op de stad en haar grote bezorgdheid over Yomna die het mentaal
erg zwaar heeft, terwijl haar herstel volgens de arts juist gebaat zou zijn met
een gebrek aan stress. Hassan zegt zelf dat zijn vrouw sterker en socialer is
dan hijzelf en dan ook beter voor de kinderen kan zorgen. Ondanks zijn
schuldgevoel om als vader te falen was het wellicht geen verkeerde stap om zelf
vooruit te reizen, zelfs al was dat ook niet zonder risico. Hassan vertelt dat
de eerste vluchtpoging door de Turkse kustwacht verijdeld werd en dat hij
anderen zag die verdronken.
In de documentaire wisselen beelden van Hassan, verloren in
het asielzoekerscentrum, gehoren en beelden uit Hama elkaar af. Vooral de
gesprekken over het verkrijgen van een verblijfsvergunning zijn nogal grimmig.
De dienstdoende ambtenaar, die duidelijk maakt dat gezinshereniging pas kan
worden aangevraagd na het krijgen van een verblijfsvergunning, toont zich niet
van zijn vriendelijkste kant en blijft daardoor ook buiten beeld. Gelukkig is
er een vriendelijke hulp Jamila die zich om Hassan bekommert. Zij begrijpt dat
hij zich schuldig voelt over het feit dat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten
en luistert toe als Hassan vertelt dat hij vanwege zijn vertrek in alle vroegte
niet eens afscheid heeft kunnen nemen van zijn kinderen. Tegen Rickels vertelt
hij over de slachtpartijen die zich in de gevangenis van Palmyra afspeelden.
Vrienden van hem werden opgehangen en zelf kwam hij er niet zonder botbreuken
vanaf. Verhoren waren erger dan de dood, zegt hij.
Terwijl Hassan naarstig op een verblijfsvergunning wacht,
neemt het gezin alvast de wijk naar het koude, besneeuwde Istanbul. De
ambtenaar prent Hassan in dat hij zijn gezin beter niet kan gaan bezoeken, want
dan wordt hem later de toegang tot Nederland ontzegd. Hassan kan alleen maar
wachten. Gelukkig komt de verblijfsvergunning tot nog redelijk snel en kan
meteen daarop ook gezinshereniging worden aangevraagd. Er volgt een
spoedprocedure, waardoor de mooi gefilmde hereniging en het medisch onderzoek
van Yomna in een stroomversnelling komt.
In procedure is
een productie van Willemijn Cerutti die een jaar eerder de boeiende
documentaire Tussen mensen uitbracht,
gemaakt door Maasja Ooms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten