In de realistische wereld, die de Canadese Alice Munro
beschrijft, kan het er toch wonderlijk aan toegaan. Het leven volgt geen recht
spoor. In de krochten van de geest speelt zich veel meer af dan met het blote
oog op te merken valt.
Vrouwen spelen een belangrijke rol in haar verhalen. Deze
bundel is niet voor niets opgedragen ter nagedachtenis aan drie vriendinnen.
Vrouwen willen verbinden, terwijl het mannen vaak om status gaat, hoorde ik
laatst Deirde MacCloskey zeggen. Zij kan het weten want ze was eerder een man.
Het verbinden is echter geen uitgemaakte zaak. Relaties blijken toch steeds
anders dan we denken. Mensen zitten vol geheimen, zoals over een stiekeme
verhouding met een ander of een kind dat dood is gegaan. Vaak krijgen we te
maken met ervaringen en ontmoetingen, die ons dwingen ons op een nieuwe
toestand in te stellen, zoals de vrijgezelle Robin in een van de verhalen: zij
houdt van toneel maar vergeet tijdens een voorstelling in de stad haar tasje en
valt zomaar in handen van een Montenegrijn. De uitkomst in het leven is altijd
weer een verrassing en dat geldt zeker ook voor deze acht langere verhalen.
In het eerste verhaal Weg beschrijft Munro met veel
gevoel de weinig liefdevolle relatie tussen de jonge Clara en paardrijleraar
Clark. De laatste straft Clara na een poging hem te verlaten door haar de
omgang met een lief geitje op de manege te onthouden. Veel woorden heeft Munro
niet nodig om het gevoel van Clara weer te geven. Het leven in eigen handen
nemen is zo gemakkelijk nog niet.
In Toeval gaat het om een verrassend weerzien met
Eric, een reisgenoot die bij Juliet in de trein zat toen ze op weg was naar
haar eerste baan op een school in Vancouver. Eerder tijdens de reis is de man
die tegenover haar zat en samen met haar wilde optrekken voor de trein
gesprongen. In Binnenkort en in het titelverhaal Stilte gaat dat
verhaal verder. Juliet heeft inmiddels een dochter, Penelope, die echter na de
middelbare school niets meer van zich laat horen. Ze wacht tot het einde af. ‘Ze blijft op een bericht van Penelope
hopen, maar niet op een geforceerde manier. Ze hoopt zoals mensen die tegen
beter weten in op onverdiende zegeningen hopen, op spontane remissies, dat soort
dingen.’
Passie gaat over het kamermeisje Grace, die een
verhouding krijgt met de nette Maury en ook in diens gezin over de vloer komt,
tot ze voor een autoritje wordt meegenomen door de oudere broer Neil, een
alcoholistische arts. Ondanks de broerige sfeer gebeurt er niets tussen hen,
maar Neil rijdt zich wel dood als hij Grace heeft afgezet bij het hotel.
Overtredingen is een sterk verhaal over de verdenking
van een verwisseling als baby, Streken gaat over verpleegster Robin die
haar zus Jeanne verpleegt en erg houdt van toneel. Als ze haar tas vergeet bij
een voorstelling wordt ze door de Montenegrijnse klokkenmaker Daniël geholpen
op voorwaarde dat ze precies een jaar later terugkomt in dezelfde jurk om hem
het geld voor de trein terug te betalen.
Het laatste verhaal Gaven gaat over de vrouw Nancy
die gedurende een langere periode van haar leven wordt gevolgd, waarin ze veel
meemaakt. Op het eind kijkt Nancy terug.
‘Haar kinderen zeggen dat ze hopen dat ze niet in het
verleden is gaan leven. Maar wat ze in werkelijkheid doet, of hoopt te doen als
ze er de tijd voor kan krijgen, is niet zozeer in het verleden leven als het
toegankelijk maken, zodat ze het eens goed kan bekijken.’
Misschien is dat wel de kracht van Alice Munro: haar poging
iets duidelijk te maken over de wisselvalligheid van het menselijk bestaan. De
vaak wonderlijke loop van het leven beschrijft ze met verve.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten