Chad Harbach over De kunst van het veldspel, VPRO-boeken, 5 februari 2012

Wim Brands kondigt het boek, dat over de kunst van het verdedigen handelt, aan als een negentiende eeuwse roman, waaraan Chad Harbach tien jaar werkte en vraagt hem iets over zijn achtergrond te vertellen.

De rustige en vriendelijke Harbach wiens naam me aan de schaatser Chad Hedrick deed denken, legt uit hij uit een middle class gezin in Winsconsin komt en dat zijn overgang naar Harvard een enorme stap was. Op de eerste dag was hij bang en het duurde een paar jaar voor hij zich er op zijn gemak voelde. De studenten daar waren zo verschillend van wat hij gewend was, wereldwijs en met meer levensmogelijkheden. Zij groeiden op in New York, maakten reisjes naar Parijs en hadden een totaal ander begrip van de wereld en veel meer zelfvertrouwen dan hijzelf.

Hoofdpersoon Henry denkt dan ook dat iedereen vantevoren een handleiding van de school kreeg en hij niet. Harbach vindt het moeilijk een voorbeeld te geven. Hij wist niet eens dat zulke lui bestonden.

Brands vraagt of ze boeken lazen, van die klassieke Amerikaanse romans, maar Harbach gaat daar niet echt op in. Hij antwoordt dat zijn schoolvorderingen in ieder geval goed waren en dat hij kon meekomen. Hij ontmoette serieuze atleten die ook bedachtzaam waren en intelligent.

Op de vraag van Brands of Harbach ook honkbalde, antwoordt hij dat zijn vader al ballen naar hem toewierp. Hij was zelf een aardig goede honkballer, niet op professioneel niveau maar in een klein college had hij deel uit kunnen maken van het universiteitsteam. Ook Henry is een kleine, gracieuze speler.

Brands stelt zijn gebruikelijke vraag naar het idee voor het boek en begint weer over de Great American novel, hetgeen volgens Harbach toch echt een Europeaanse obsessie is. Het idee begon met een crisis waarin een honkballer kan verkeren als hij de bal niet meer kan richten. Zoiets overkomt Henry in het boek maar het gebeurde ook eerder bij professionals van de New York Yankees, die daarmee aan zichzelf begonnen te twijfelen. Topsporters zijn vaak in zichzelf gekeerd, het is niet zo gemakkelijk om te zien wat er in hen omgaat, maar als het mis gaat is dat duidelijk waarneembaar.

Prachtig onderwerp, zegt Brands.

Harbach merkt op dat, vergeleken bij de centrale plaats die sport inneemt in de Amerikaanse maatschappij, er niet zoveel boeken over sport gaan. De roman speelt zich trouwens af op een college. Het gaat Harbach niet zozeer om de sport als wel om de fictie.

Brands vult aan dat het ook over opgroeien gaat. Hij toont de honkbal die op de omslag van de Nederlandse vertaling staat en niet op het origineel.

Harbach zegt dat in Amerika vooral vrouwen romans lezen en dat de meesten niet van honkbal houden. Hij vertelt een anekdote over een mevrouw die zijn manuscript met veel plezier las maar vroeg wat nou precies een korte stop was.

Wat is een korte stop? vraagt Brands meteen.

Harbach legt uit dat het de centrale verdediger is, die als een spin in het web alle andere posities in de gaten houdt.

Brands vraagt waarom Harbach tien jaar over het boek heeft gedaan.

Harbach zegt dat hij eerst nog moest groeien. De roman wordt verteld vanuit vier personen en dat was een ambitieuze onderneming. Hij moest eerst leren schrijven, maar zelf had hij ook niet het idee dat hij zou lang zou duren. Anders was hij er niet aan begonnen.  

Zie hier, voor nog veel meer wetenswaardigheden, het interview van Tim de Gier met Chad Harbach.