A date with an old flame, poëtisch portret van een oude
liefde.
In deze BBC-productie naar een prozagedicht van Christopher
Reid ontmoet een man zijn vroegere geliefde van lang geleden in een Italiaans
restaurant in Soho. Hij is bureauredacteur bij een literaire uitgeverij in de
wijk Bloomsbury in Londen en als hij buiten is, ontsnapt aan het dorre
bureauwerk, ziet hij als het ware Virginia Woolf langslopen op weg naar de
bibliotheek en T.S. Eliot op weg naar zijn eerste Martini. Het is vijftien jaar
geleden dat hij een relatie had met de vrouw die inmiddels in Parijs woont en
die net als hijzelf niet met name genoemd wordt.
De voice-over leest de poëtische monoloog terwijl we de man van
zijn kantoor naar het restaurant zien lopen. In het inmiddels verbouwde
restaurant Zanzotti’s is het interieur vernieuwd en van de oude baas Massimo
geen spoor. Niets van vroeger heeft standgehouden. What will she look like?
vraagt de man zich af terwijl hij een fles Chianti bestelt.
Tijdens het onderhoud tussen de voormalige geliefden komt
een deel van de tekst direct uit hun monden. Na de botsing der lippen ziet de
man zichzelf door de ogen van de goed geconserveerde vrouw. Als hij ’s ochtends
in de spiegel kijkt, schrikt hij van zijn gezicht. Ze bespreken wie er met
vertellen begint. Dat is de vrouw, die het leven in Parijs business als usual
noemt. Haar echtgenoot is een succesvol romanschrijver en geeft lezingen.
Ze wisselen zoals ze vroeger deden een hapje van de
voorgerechten uit. De man is opeens gebiologeerd door het uiterlijk van een
jonge serveerster, die met haar achterwerk uitdagend naar achteren aan een
tafeltje verderop staat.
De man bestelt een tweede fles Chianti, hoewel de vrouw nauwelijks
drinkt en eet. Hij verwijlt steeds meer in het verleden. Have all her appetites turned turned less
lusty? vraagt hij zich af. Hij ziet hun eindeloze vrijpartijen levendig
voor zich. Hij was degene die contact had met de echtgenoot, zijn boeken redigeerde.
Zelf schreef hij een gedichtenbundel over de hartstochtelijke relatie met de
vrouw. Na die eerste bundel keerde de muze nooit terug. De wijn werd een
surrogaat voor de liefde. Ook deze bijeenkomst loopt op niets uit.
De vrouw heeft vis als hoofdgerecht, de man een pizza met
extra ansjovis. No swops this
time. De man drinkt zichzelf toe, neemt een grappa als dessert. Hij gaat
behoorlijk dronken naar het toilet en daarna op zoek naar de serveerster met
het plan om haar ten huwelijk te vragen. Hij belandt op het dakterras en valt
daar in slaap. Als hij wakker schrikt en terug snelt naar beneden is de vrouw
weg. Ze heeft al betaald. Als hij ook weg wil gaan ziet hij in een hoek van het
restaurant de oude Massimo aan een koffie zitten.
Een prachtige tekst van Christopher Reid, mooi ingevuld door
Emma Thompson en vooral door Alan Rickman. Zijn gezicht spreekt boekdelen, dat
van een vijftiger die zijn beste tijd achter de rug heeft en verweekt
achterblijft met de drank, levend van zijn herinneringen.
Hier te downloaden voor leden van Media Master.
Deze bespreking verscheen eerder op http://www.recensieburger.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten