‘Onwetendheid is de onderdrukker.'
Mgaa Rauuira is een wonderkind. Op twaalfjarige leeftijd
bezocht hij de universiteit. Op zijn dertiende studeerde hij af, maar omdat er
verder geen mogelijkheden waren, ging hij terug naar de middelbare school.
Onwetendheid is de onderdrukker, zegt Mgaa. Hij toont zijn boeken over
politieke filosofie van Plato tot Machiavelli. Hij wordt gezien als de
toekomstige leider van de Maori’s. Hij is ook een ziener, zegt zijn moeder.
Zijn ouders doen er alles aan hem naar Yale te krijgen. Inmiddels is Mgaa
zestien jaar oud. Het is een cruciaal jaar, volgens hem.
Op de dag van zijn geboorte, op 20 februari 1994, stond er
een dubbele regenboog aan de hemel. Dat was een teken. Zijn grootouders wilden
hem opvoeden, zoals in de Maori cultuur niet ongebruikelijk is, maar zijn
moeder wilde hem de eerste jaren niet afstaan. Tijdens de scheiding op zijn
zevende had zij het moeilijk, net als Mgaa zelf. Op zijn achtste gaf hij tijdens
een gesprek met volwassenen antwoord op hun vragen. Men luisterde ademloos toe.
De moeder is in verwachting van een nieuwe baby, haar zesde. Mgaa, de oudste,
is bezig een naam te bedenken die teruggaat tot de voorouders. De andere
kinderen helpen bij de bevalling. Opa schaamt zich ervoor dat hij niet, zoals
zijn kleinkinderen en zijn eigen moeder, vloeiend Maori spreekt. Volgens Mgaa
gaan onderdrukten zichzelf onderdrukken. Dat leidt tot de ondergang van de
Maori cultuur.
De nieuwe dochter wordt Heriata genoemd en nog veel meer.
Een van de oudere dochters vond de bevalling smerig, een andere wil niet naar
school. Omdat ze er niets over wil vertellen, neem ik aan. Ze gaan als familie
naar een speciaal bosgebied om daar de placenta en de navelstreng van Heriata
te begraven en om het nieuwe mensje vertrouwd te maken met het gebied van
herkomst.
Voordat Mgaa met zijn vader naar de zomerschool van Yale
gaat zijn er allerlei bijeenkomsten voor jongere Maori’s. Omdat ze geen
schriftelijke taal kennen, geven ze de traditie door met liederen. Mgaa heeft
niet geen tijd voor een vriendin, zegt hij tegen Pietra. Zijn jongere broer is
modebewust en wil kapper worden, een ander is verzot op hiphop en zingt in een
band. Yale is erg duur. Mgaa gaat er niet heen voor zichzelf maar voor de stam.
Er zijn problemen met zijn naam in het paspoort en de bank wil het geld voor
een computer aanvankelijk niet voorschieten, maar uiteindelijk komt dat goed.
Na allerlei afscheidsbijeenkomsten vertrekt Mgaa met zijn vader, omdat er een
begeleider dient mee te gaan. Mgaa ziet op tegen de omgang met zijn vader, maar
anderzijds schept het ook een band.
Een Maori moet weet hebben van zijn cultuur, maar ook
weerbaar zijn in de huidige maatschappij heeft een wijze gezegd. Pa ziet het
wel zitten, hij gaat studeren wat zijn zoon studeert, veel politicologie,
rechtsspraak en bestuurskunde.
We zien Mgaa tijdens een college. In een gesprek met een
medewerker van de universiteit zegt hij dat hij zich wil inschrijven aan Yale.
De man wil hem niet ontmoedigen maar van de twintig duizend aanmeldingen worden
er slechts vijftienhonderd gehonoreerd. Mgaa woont met zijn vader in een
appartement en skypt met het thuisfront. De studie valt hem zwaar. Hij heeft
heimwee en is blij dat hij na vijf weken weer thuis is. We zien hem rondlopen
met de baby op zijn schouder. Zijn cijfers vallen uiteindelijk mee.
Mgaa is weer thuis bij zijn volk. Ze laten zich tatoeëren en
ze dansen. Ze beelden de strijd uit tegen de onderdrukkers. Ook in
demonstraties verzetten ze zich tegen de blanke overheersing. ‘Hoor het gebrom
van de Maori’s, hoor hun weeklacht,’ klinkt het door de straten.
Mgaa werd
voorgedragen als parlementslid maar is daarvoor nog te jong. Zijn toekomst ligt
zeker in de politiek. Wellicht horen we nog van hem.
Hier
de trailer van ruim vijf minuten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten