A passage
between cosmic reasons
Over de breuk in de tijd die vandaag, 21 december een feit
is, is veel geschreven. Veel onzin ook. Eerder zou de wereld vergaan. De aloude
Maya-cultuur, die werd vernietigd door de Spaanse en Portugese kolonisten maar
in het geheim voortleefde, zou dat op een van hun kalenders voorspeld hebben.
Begin dit jaar hoorden we echter dat de Maya’s het anders bedoeld hadden. Om
meer inzicht in de materie te krijgen, bekeek ik een film over de huidige
leider van de Maya's, Don Alejandro Cirilo Perez (zie foto).
De documentaire film gaat over diens missie. Alejandro
brengt tijdens de omwenteling die wordt voorgesteld als a passage between cosmic reasons een boodschap van eenheid aan de wereld. Zijn
verhaal begint met dat van een schoenpoetsertje in Guatemala, die door de
advocaat lezen en schrijven werd geleerd. Later werd hij door de Maya’s
verkozen tot hun voorganger.
Alejandro kreeg zijn informatie bovenop een berg. Daar nam
hij de bijnaam Wandering Wolf aan. In de onzichtbare wereld leeft van
alles waarmee we ons kunnen verbinden. Tijd wordt in een ander perspectief
gezien, niet mechanisch maar kosmologisch. Volgens een van de Maya-kalenders
loopt op 21 december 2012 de oude tijdrekening ten einde en begint er een
nieuwe cyclus. Die biedt ons de mogelijkheid onze wonden te helen, zoals de die
we elkaar hebben toegebracht als die aan de aarde.
Het is een boeiend verhaal dat echter een wat kinderlijk
vervolg krijgt over een conflict over een staf gaat met een uitgemolken
verhaaltje eraan vast.
Mooi is nog wel de zienswijze tussen de verschillen tussen
Noord- en Zuid-Amerika. Het eerste gebied wordt gezien als de Adelaar die de
mind vertegenwoordigt, het tweede als de Condor die het hart vertegenwoordigt.
Guatemala ligt daartussenin als een brug. Vaak worden er conferenties tussen de
vertegenwoordigers van de verschillende gebieden gehouden.
Alejandro gaf zijn staf voor een conferentie in 1997 aan
Valentin, vertegenwoordiger van de Condors, die hem in 1999 zou overhandigen
aan de Eagles, waarna Alejandro hem in 2000 terug zou krijgen. Zover kwam het
echter niet. Valentin besloot de staf te houden. Die hielp Morales in het zadel
in Bolivia en werd gebruikt tijdens zijn inauguratie.
Alejandro beklimt een oude tempel met vele trappen, die de
langste weg naar het hart moet voorstellen. Na een meditatie bovenop de tempel
besluit hij om naar Peru te gaan om een vertrouweling op te zoeken en
vervolgens in Bolivia met Valentin te overleggen. In de vroege ochtend aan het
heilige Tiwamaku-meer vindt, in het gezelschap van vele bontgekleurde
volgelingen, een ceremonie plaats waar Valentin de staf teruggeeft aan
Alejandro. De laatste reist de wereld reist en spreekt overal zijn boodschap
van eenheid uit. Terloops wordt nog opgemerkt dat Valentin opgepakt vanwege cocaïne
handel, hetgeen de man op het moment van de film nog steeds ontkent.
Het is het uur van de dageraad, sta op. Het zijn
mooie woorden, mooie rode kleuren, mooie mensen, mooie beelden en mooie
panfluiten, maar helaas is het allemaal te veel van het goede en heeft het net
te weinig inhoud voor iemand die iets meer hoopte te horen over de nieuwe
tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten