Het is inmiddels 1999. Damien Echols zegt dat hij niet
serieus was toen hij in 1996 verklaarde dat hij in ieder geval niet vergeten
zou worden. Hij wil een nieuwe zaak en hij niet alleen. Tot mijn vreugde is er
een steungroep gevormd van personen uit de hele Verenigde Staten die zich niet
kunnen verenigen met de uitspraak van rechter David Burnett en een nieuw proces
willen. Ze hebben veel adhesiebetuigingen ontvangen.
Af en toe gaan we met een helicopterview over het vlakke
gebied met wegen en huizen. De zuidelijke accenten geven een bijzondere sfeer
aan de documentaire, net als de muziek van Metallica.
Mark Byers is cynisch. Hij is het er niet mee eens dat de
ouders van de beschuldigden geld kregen van HBO, die de eerste film maakte. De
film speelt inmiddels ook een rol in het debat. In deze tweede film wordt
herhaaldelijk teruggeblikt op scènes uit de eerste film, die ook een nieuwe
situatie voor de rechter was. Achteraf gezien had hij de opnamen niet
goedgekeurd.
Mara Leveritt van de Arkansas Times ondervraagt leden van de
steungroep. Het gaat hen om het bewijs. Men voert ook gesprekken met Dan
Stidham die als enige overgebleven advocaat zonder enige vorm van beloning al
vier jaar aan de zaak werkt. Samen met crime profiler Brent Turvey bekijkt hij
de foto’s van de moord. Volgens Brent toont de foto van de afgesneden penis van
Christopher Byers geen precisie maar woede. Ook overlegt Stidham over de bijtplekken
op het gezicht van Christopher. Het is vreemd dat daar in het eerste proces
geen aandacht aan is besteed. Een afdruk van het gebit is net zo’n goed bewijs
als een vingerafdruk.
De rechter houdt er niet van iemand ter dood te veroordelen,
maar de inmiddels gepensioneerde aanklager Gary Gitchell heeft geen twijfels,
hoewel er maar een klein deel van het verhoor van Jessie Misskelly op de band
staat. Zelf zegt de inmiddels 23 jarige jongeman dat hij zijn betekenis heeft
afgelegd om met rust gelaten te worden.
De steungroep skypt met Damien. Zijn woorden worden
razendsnel met een tekstverwerker opgetekend. Hij zegt dat hij geen monster is
maar in de verkeerde omstandigheden terechtkwam en dat hij in de gevangenis
verkracht wordt. Na het zien van de eerste film was hij geëmotioneerd en had
hij heimwee naar huis. Hij denkt dat Mark Byers de dader is en dat Melissa hem
dekte. Inmiddels zou hij bij vrijheid niet meer in de openbaarheid willen
treden.
Een lid van de Texaanse Wiccan Community zamelt geld in voor
de Memphis Three. Ze zegt dat zij de godsdiensten respecteren en dat zij,
anders dan de christenen, niet in de duivel geloven.
Van de families van de beschuldigden wil alleen Mark Byers
aan het woord komen. Graag zelfs. De haat spat uit zijn ogen. Hij toont zijn
kleine huis. We horen dat hij en Melissa naar Yerokee Village verhuisd zijn en
dat ze stalen van de buren. Hij bedreigde ook de buurjongen met een mes. In
1996 sterft Melissa in haar huis. Oorzaak onbekend. De moeder van Damien wil
weten wat er met haar gebeurd is. Ze voelt zich machteloos. De moeder van Jason
verloor huis en werk en vindt alleen haar zoon belangrijk.
We zien Mark bij het graf van Melissa. Hij veroordeelt de
schuldigen tot de hel. Met zijn vrienden doet hij heel stoer. Op de plaats van
de moord graaft hij alvast een graf voor de Memphis Three. Hij giet benzine
over houtsnippers en roept hysterisch: Burn, go to hell. Dat hij zich beroept
op de bijbel zal gelovige christenen weinig goed doen. Hij spreekt zelfs met
leden van de steungroep. Hij zegt dat Melissa op een ochtend dood naast hem lag
en toont zijn kunstgebit na vragen over de bijtwonden. Hij zegt dat hij die al
had op het moment van de moord, maar gegevens van de tandarts tonen aan dat hij
die pas vier jaar na de moord kreeg.
Een odontoloog heeft de gebitten van de Memphis Three
onderzocht. Hij concludeert dat de bijtwonden niet door hen zijn toegebracht.
Een getuige zegt dat hij Mark Byers gezien heeft op moordplek, maar dat de
politie niet naar hem wilde luisteren.
Later doet Byers mee aan leugendetectortest. Hij geeft
toestemming om de test te filmen. Eerst ondervraagt een psycholoog hem. Hij had
wel eens een woordenwisseling met Christopher en sloeg hem wel eens maar altijd
om te disciplineren. Voor zijn hersentumor slikt hij een heel arsenaal aan
medicijnen. Hij is gediagnosticeerd als lijdend aan een posttraumatische
stressstoornis en is in zijn jeugd ook door een groep mishandeld. Na de test
oordeelt de onderzoeker dat Byers de waarheid sprak. Byers is opgetogen en
geeft de man een high five. Thuis zingt hij een lied van hoop. Op 2 juni wordt
hij gearresteerd na het verkopen van medicinale drugs aan een undercover agent.
Hij krijgt een gevangenisstraf van acht jaar.
Op 17 juni 1999 besluit de rechter dat er geen nieuwe zaak
komt. Damien Echols krijgt op zijn vroegst op 5 mei 2000 een spuitje. Ik ben
benieuwd naar de verdere acties van de steungroep.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten