Toneel en televisie ineen, een boeiend experiment
Als ik het niet doe is een registratie van twee
verschillende showedities die Dolf Jansen de
afgelopen tijd op de planken bracht. Het bijzondere is dat hij
tussendoor met een cameraman rondloopt door een welgestelde buurt in Hilversum
en kijkt of de mensen wel afgestemd zijn op zijn programma. Zo niet, dan is hij
niet te beroerd om zelf de televisie op het juiste kanaal te zetten.
De titel Als ik het niet doe, doet niemand het is
niet volledig maar nog langer. En daar zal ook wel weer een reden voor zijn, maar mij wordt weer eens
niets verteld. Jansen herhaalt - in een sober decor met een paar
letterbalken - verschillende keren de titel, praat erg druk, een
spraakwaterval, waar geen eind aan komt zonder dat er zoveel inhoud over zijn
lippen komt. Het programma begint wat knauwerig, maar later op de avond wordt
dat beter, samenhangender.
Helaas dateren mijn aantekeningen van een tijdje geleden,
waardoor ik de grappen kwijt ben. Ik herinner me vaag iets over Volendam, dat
het daar zo waardeloos was dat men aan de coke ging. Een terugkerend thema in
het eerste gedeelte betreft het verdwijnen van de feiten. Daarmee samenhangend
herkent men zich tegenwoordig niet in het beeld, zoals de Italiaanse kapitein
van het cruise schip dat op de rotsen voer. Jansen roept op in geval van een
dilemma de andere kant te zien.
Na de eerste onderbreking spreekt hij over zijn jeugd in de
Kazernestraat in Amsterdam-Oost. Tijdens een wandeling met zijn ouders in
Muiderberg vond hij een kastanje en plantte die stiekem in de tuin. Later nam
hij het boompje mee naar de nieuwe woning in het Linnaeushof in de
Watergraafsmeer.
Hij refereert aan Rosa Parks, een zwarte vrouw die in de
jaren vijftig in het zuiden van de Verenigde Staten in een bus zat en niet
opstond voor een blanke en daarmee uiteindelijk een omwenteling veroorzaakte in
de rassenverhoudingen. Het brengt hem op hardlopen, zijn trainingsarbeid in
Afrika, waar hij wordt ingehaald door meisjes die naar school gaan en de
verschillen tussen zwarte en blanke lopers.
Hij komt tijdens een onderbreking terecht bij een echtpaar
dat het goed vindt dat hij bij hen op de bank komt zitten. De man is geen oude
communist zoals Jansen denkt maar een CDA-er, de vrouw voor Groen Links. Dolf
zit tussen hen in.
Het volgende fragment gaat over de Arabische wereld waar
vrouwen geen auto mogen rijden. Omdat dat in de Koran staat. Een wever maakt
expres een fout in het tapijt omdat hij zich niet op dezelfde lijn als God wil
stellen.
Inmiddels hangt er bij het echtpaar ook een geweven tapijt
boven de bank. De vrouw nam het mee van vakantie.
Falen is leuker dan succes. Jansen vertelt over zijn
voetbalcarrière bij ODOS. Hij moest als kind een belangrijke wedstrijd spelen,
maar ontdekte in de kleedkamer dat hij zijn kicksen vergeten was. Wat te doen?
Hij besloot dan maar op zijn sandalen te gaan. Zoveel deed hij er toch ook niet
toe in het elftal. Zijn vader zag hem echter de kleedkamer uit komen en spurtte
met de auto naar huis om de voetbalschoenen op te halen. Heel toepasselijk
waren het Quicks, waarop hij als reservespeler stond toe te kijken.
Dolf is niet meer weg te slaan bij het echtpaar.
Hij begint over zijn dochter van veertien, die wel van
wanten weet. Hij heeft, net als de vader van Laura, een zeilboot voor haar
gekocht.
Tenslotte zien we hem uit beeld verdwijnen. Hij moet de
trein nog halen. Een boeiend experiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten