‘ Mijn leven is een Arabische film.’
De verhoudingen tussen Israël en Egypte zijn de laatste tijd
weer meer gespannen na een periode van relatieve rust. Door de Arabische lente
worden de relaties op de proef gesteld. Het is mooi dat in de kunst een vorm
van contact kan worden gezocht. Eran Kolirin toont in de licht absurdistische
film The Band’s visit overtuigend de ongemakkelijkheid tussen de twee
volkeren, vooral van Egyptische kant.
Het fanfareorkest van Alexandrië is uitgenodigd om een
Arabisch cultureel centrum in Israël in te huldigen maar dat gaat niet zonder
problemen. In de opening van de film zien we het orkest, allemaal mannen in
lichtblauwe uniforms, wachten op vervoer dat niet komt. Taufik, de leider van
het orkest, vraagt trompettist Khaled te informeren naar een bus naar die het
bewuste plaatsje gaat. Khaled is zeer onder de indruk van de ogen van de
service medewerkster en dat is de reden dat ze in een plaats aankomen waar ze
niet moeten zijn.
Juist die onbedoelde bestemming zorgt voor veel
levendigheid. Ze zijn, na de ontdekking van hun vergissing, alweer op weg naar
de bushalte als de orkestleden tegen Taufik zeggen dat ze honger hebben. Ze
gaan terug naar het restaurantje waar ze hoorden dat ze verkeerd waren. Taufik
vraagt aan restauranthoudster Dina of die wat eenvoudigs voor hen kan
klaarmaken. Ze hebben niet veel Israëlisch geld bij zich. Dina informeert bij
Taufik naar zijn plannen. Ze vertelt dat er die dag geen bus meer gaat en nodigt
hen uit bij haar en anderen uit de stad te blijven slapen. Taufik gaat met
tegenzin accoord.
Dina neemt hem en Khaled onder haar hoede, de anderen worden
ondergebracht bij andere restaurantgasten. De ongemakkelijkheid druipt eraf.
Weduwenaar Taufik is een hele formele man die door Dina, een prachtige rol van
Ronit Elkabetz, op sleeptouw wordt genomen. Ze neemt hem ’s avonds mee naar een
restaurant, vraagt hem zijn pet af te zetten en hoort hem uit over zijn leven.
Khaled gaat uit met een groepje Israëliers. Ze pikken een
paar meiden op en gaan naar een rolschaatsbaan. Khaled doet aan een onhandige
man uit het groepje voor hoe men een meisje versiert.
Dina vraagt Taufik hoe het is om in een orkest te spelen. Taufik beeldt dat uit (zie foto). Dina vertelt dat ze in haar jeugd veel naar Arabische
films keek en verliefd werd op de onbereikbare Omar Sharif. ‘Mijn leven is een
Arabische film,’ zegt ze tegen Taufik. Uiteindelijk is Taufik zover om te
vertellen over zijn zoon die, vanwege zijn strenge opvoeding, zelfmoord pleegde
en daarmee ook het hart brak van zijn vrouw.
Eenmaal terug in de woning van Dina vraagt Khaled of Dina
van Chet Baker houdt.
‘No, I
don’t know,’ antwoordt ze.
Taufik blijkt een fan van hem. Hij heeft al zijn platen
thuis.
Khaled speelt vervolgens een nummer van Chet Baker op de
trompet.
Dina komt aan met een fles wijn en glazen, maar Taufik wil
naar bed. De volgende dag wordt het weer druk. Hij raadt Khaled aan om ook naar
bed te gaan, maar die blijft zitten.
Mooi in de film is de traagheid waardoor de
ongemakkelijkheid van de orkestleden zonder veel woorden in beeld wordt
gebracht. De spontaniteit en de charme van Dina maakt de gêne nog duidelijker.
Eran Kolirin heeft de film opgedragen aan zijn grootmoeder
Soshana, dat ze moge rusten in vrede.
Hier de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten