Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 13 december 2012

God is the bigger Elvis (2012), documentaire van Rebecca Cammisa


Veelbelovende filmster wordt non

Deze HBO-documentaire begint met de jonge Dolores Hart die in 1958 samen met een hele groep meisjes op 18-jarige leeftijd auditie doet voor de film Loving you met Elvis Presley en ook nog wordt gekozen. Later in de documentaire zegt ze dat ze had gebeden voor de rol, maar dat de abdij waarin ze in 1963 in terechtkwam een nog groter geschenk was.

Het Benedictijner vrouwenklooster Regina Laudis in Connecticut is het enige in zijn soort in de Verenigde Staten. De nonnen en novices die daar wonen wijden zich tussen de stilteperiodes door aan werk en gebed. We horen verschillende vrouwen over hun leven. Alma zegt dat ze zich als een bruid van Jezus ziet. Een ander noemt het klooster een krachtcentrale van gebed. Velen hadden vriendjes maar de relatie was nooit intens genoeg om te trouwen.

Dolores Hart is een charismatische vrouw met een vrolijke uitstraling. Ze heeft een papagaai op haar werkkamer, geeft hem een kusje en draait zijn favoriete muziek op speelgoed van Fischer Prize, zo te zien. Ze leest een brief voor van een jonge fan die heeft genoten van haar films en vraagt wat ze op dat moment doet. Ze krijgt ook mensen op bezoek die haar steun vragen, zoals ene Robert die een vrouw zoekt die meer dan een moeder voor hem was. 

Als kind van twee tienerouders kreeg Dolores geen evenwichtige opvoeding, haar oma had het liefst een abortus gewild. Het evenwicht moest uit haar zelf komen, zegt ze en dat was al een indicatie voor haar latere kloosterleven. Het geloof zou alles goedmaken. In Hollywood stond ze dagelijks om zes uur op om naar de mis te gaan. Ze kreeg van de filmindustrie een zevenjarig contract en speelde met grote namen zoals Montgomery Clift en Marlon Brando. Door dat werk is ze snel volwassen geworden. Tijdens The pleasure of Broadway ging ze op advies een paar dagen naar het klooster om uit te rusten. Ze vond het er geweldig, maar vreesde dat men haar niet wilde vanwege haar omgang met mannen. De overste was echter mild en raadde haar aan haar talent goed te gebruiken.

Dolores kreeg verkering met Don Robinson. Hij vond haar het einde en vroeg haar ten huwelijk, maar ze wilde daar over nadenken. Ze vond dat zelf een vreselijke periode. Ze was al bezig met de huwelijksvoorbereidingen toen ze een brief kreeg van moeder overste om toe te treden als kloosterlinge. Ze koos ervoor vanwege de kansen op intimiteit met God en om het mysterie daaromheen te beleven. Robinson stortte in. 

Dolores vindt het nog steeds moeilijk uit te leggen. Ze dacht dat het kloosterleven vervullend zou zijn, maar had het idee dat ze van een flatgebouw was gesprongen. De strengheid vond ze vreselijk. Een non zegt dat de scheiding tussen novices en de nonnengemeenschap zwaar en eenzaam is. Een ander dat er strijd moet worden gevoerd, dat het klooster een broeikas is, waarin men levend gevild wordt. Weer een ander zegt dat ze daar nu tien jaar is, maar dat het twintig keer zwaarder is dan ze gedacht had, vooral het altijd maar in relatie moeten staan met anderen. Alma heeft van de overste een lama gekregen zodat ze vanwege de zorgplicht niet weg kan. Ze zegt dat de buitenwereld een te beperkt beeld heeft van seksualiteit en dat die in het klooster niet wordt ontkend. Zingen geeft een versmelting en eenheid, die tot iets diepers leidt.

Dolores is inmiddels zelf overste geworden, een promotie waar we in de documentaire overigens niets over horen. Ze ontvangt een novice die het zwaar heeft. Dolores zegt dat ze kwam met problemen, die tijd kosten en geeft haar een kus op het voorhoofd. Don Robinson bezoekt haar nog regelmatig. Hij had vele vrouwen na Dolores maar geen kon zich met haar meten. Hij neemt afscheid met een kus. Dolores heeft de tranen in haar ogen en wendt zich tot het kruisbeeld. 

Hier een trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten