In deze documentaire worden drie Mexicaanse kinderen
gedurende achttien maanden gevolgd die stierenvechter willen worden. Volgens de
toelichting zien we extreme inwijdingsrituelen. Ik dacht daarbij aan allerlei
morele aspecten, theoretische en praktische vaardigheden, maar de
inwijdingsrituelen spelen zich vooral in de arena af.
Andrea Guadalupe (12) zit op een stierenvechterschool in
Aguascahentes. Meisjes kunnen het ook, zegt ze. Volgens haar zijn er drie fasen
in het stierenvechten: nadat de picador met steken de stier verzwakt heeft,
putten de bandoleros de stier verder uit, zodat de stier met een muleta gedood
kan worden. Ze heeft veel theoretische kennis, zegt haar coach. Ze wordt door
een jonge stier aangevallen omdat ze haar doek niet goed houdt. Het zou haar
teleurstellen als ze geen matador werd. Ze gaat in een auto naar een ranch. De
coach praat op haar in. Andrea wil vooral haar angst overwinnen.
Joel Arturo Delgado Sanchez (9) woont in Leon. Hij wordt El
Panita genoemd. Zijn moeder verontachtzaamt hem, zijn vader werkt in de V.S..
Later horen we dat hij daar ook een vrouw heeft. Zijn coach Ismael (28), die
zelf ook vecht, zegt dat stierenvechten een goede leerschool voor het leven is.
De grote matadoren begonnen als kind. Stierenvechten is meer dan een strijd
tussen mens en dier, het is een strijd met de dood. Joel is verlegen maar
krijgt meer zelfvertrouwen. Zelf moest hij zich als kind forceren, met Joel wil
hij dat voorkomen. Als ze in Salamanca op een ranch zijn, mist Joel zijn vader.
Hij vreest dat hij een deel van de entertainment is en dat Ismael niet om hem
geeft als hij geen stierenvechter wordt. Ismael zegt dat hij vooral een vriend
van Joel is. Toch gaat hij naar Spanje om daar deel te nemen aan wedstrijden.
Joel oefent de bewegingen voor automobilisten die voor het stoplicht staan te
wachten. Tijdens de nationale kampioenschappen wordt Joel door een stier
gegrepen, maar hij gaat door. Hij bidt voor een altaar. Als Ismael weer terug
is, nemen ze de draad weer op. Joel wil aspirant matador worden.
Michelito Lagravere (10, zie foto) heeft het van geen vreemde. Zijn
vader is stierenvechter, maar hij vindt het een gevaarlijk beroep. In Texcoto
gaat hij neer. Elders wordt hij opnieuw geraakt, maar hij komt terug en steekt
de stier dood. Zijn coach ziet het als een kunst. In Lima, Peru debuteert hij
in de Acho, terwijl er buiten gedemonstreerd wordt tegen dierenmishandeling.
Tijdens de persconferentie in de club zegt hij dat hij twee oren als trofee wil
meenemen. Tijdens de steek raakt hij gewond, maar hij komt terug. Als hij
opnieuw steekt moet hij met een gewond been naar het ziekenhuis, maar hij
genoot er toch van. Hij doet later mee aan de volwassen competitie. Hij is de
jongste matador aller tijden.
Het zijn mooie beelden van de kinderen, maar het blijft een
beetje hetzelfde, dat zwaaien met een doek. Het is jammer dat ze de kinderen
niet breder geportretteerd hebben. Een discussie bijvoorbeeld met een
leeftijdsgenootje die stierenvechten dierenmishandeling vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten