Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 5 juni 2014

Filmrecensie: This is England (2006), Shane Meadows




Hoe een kleine jongen in een extreemrechtse positie wordt gemanoeuvreerd

In This is England brengt Shane Meadows de skinheadcultuur in beeld die in de jaren tachtig zijn invloed op de jeugdcultuur uitoefende. Engeland was de bakermat van jongens die hun hoofd kaal schoren en legerkistjes droegen, terwijl de meiden zich tooiden in opzichtige kleren en hun half afgeschoren haren in aparte modellen lieten neervallen.

De 12 jarige Shaun speelt de hoofdrol in deze omgeving (op de poster staat hij in het midden). Na de dood van zijn vader die sneuvelde in de Falklands, wil hij graag bij de jeugdgroep in het verloederde Noord Engeland horen. Erg mooi in dit verband is de scène waarin hij met zijn moeder Cynthia naar de schoenenwinkel gaat om kistjes te kopen die bij de skinhead cultuur horen, maar die hij niet krijgt. Wel een draai om zijn oren omdat hij de fraaie schoenen die de verkoopster hem aansmeert niet accepteert.

Deze nederlaag weerhoudt hem niet om toch zijn intrede te doen in de groep. De inwijding vindt plaats nadat Lol, een van de vrouwen, hem heeft kaalgeschoren. Haar vriend Woody heeft een overhemd voor Shaun gekocht waarmee hij als groepslid geïnitieerd is. Zijn moeder schrikt eerst van de kale kop van haar jonge zoon, maar gedoogd toch dat hij in de groep zit, waar hij het aanlegt met de oudere maar zachtaardige Smell met een prachtig wild kapsel.

Een wending vindt plaats als Combo de groep binnenvalt. Hij heeft in de gevangenis gezeten en kent Woody nog van vroeger. Hij probeert de groep te winnen voor zijn rechts extremistische ideeën. This is England, roept hij tijdens een bevlogen betoog. Hij wil de buitenlanders het land uit en vindt de oorlog tegen de Pakistani’s belangrijker dan die in de Falklands tegen de Argentijnen. Dat is tegen het zere been van Shaun die meteen tegen Combo ingaat, ook fysiek, waarmee hij Combo voor zich inneemt. Als Combo de groepsleden dan ook vraagt zich bij hem aan te sluiten blijft Shaun zitten terwijl Woody, Lol en anderen opstappen.

In een grote auto gaat Combo met Shaun en zijn aanhang naar een bijeenkomst van het National Front. Hij scheldt veel maar heeft ook het nodige charisma waarmee hij Shaun bespeelt. Als hij echter wordt tegengewerkt, kan hij gemakkelijk door het lint gaan, zoals al gebeurt op de terugweg van de bijeenkomst. Puke, een van de jongens, die kritiek heeft op de toespraak wordt door Combo hardhandig uit de auto gezet. Zijn ideeën zijn op het fascistische af. De overval op een Pakistaanse kruidenier is vreselijk om te zien, ook hoe Shaun die van tevoren zijn rol heeft geoefend, de man uitscheldt. 

Het is dan ook te verwachten dat het verhaal geen happy end kent, al komt Shaun er toch nog goed af. Vooral mooi is de manier waarop de rol van Combo wordt ingevuld. Zijn frustraties brengt hij op een overtuigende manier naar voren. Die zijn direct van zijn gezicht af te lezen. Mooi ook is de muziek, variërend van rustige pianoklanken tot meeslepende reggae en rauwe punk. Shane Meadows (1972) heeft deze half autobiografische film opgedragen aan de moeder van de hoofdrolspeler Shaun die, nog voordat This is England werd uitgebracht, aan kanker overleed.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten