Persoonlijke verhouding sterker dan milieuachtergrond
Intouchables
begint spectaculair met een dolle autorit door Parijs. De zwarte bestuurder
Driss probeert de politie voor te blijven en wedt met de gehandicapte heer van
stand Philippe die naast hem zit dat hem dit gaat lukken. Als hij toch onverwacht
gestuit wordt, wed hij dat ze onder politie-escorte hun weg zullen vervolgen.
In dit eerste fragment wordt meteen al de toon van de film
gezet. De charismatische Senegalese straatjongen en de rijke maar invalide muziekkenner
Philippe hebben een prachtige relatie met elkaar, waarin vooral de brutale humor
van Driss ontwapenend is.
Het is na dit fragment vooral leuk om te zien hoe de twee
tot elkaar gekomen zijn. Driss komt net uit de gevangenis waar hij zes maanden
heeft gezeten en moet van de sociale dienst solliciteren en gaat naar het dure herenhuis
van Philippe, die een persoonlijk assistent zoekt. Daar zitten al een aantal
mogelijke kandidaten te wachten. Hij dringt voor omdat hij alleen een
handtekening wil op het formulier dat hij van de sociale dienst heeft
meegekregen, maakt avances tot de roodharige secretaresse Magalie en grapjes over
muziek met Phillipe die achter haar in zijn rolstoel zit. Erg zijn best hoeft
hij toch niet te doen, weet hij uit ervaring.
Des te groter is de verrassing als hij de volgende ochtend,
als hij het formulier komt ophalen dat inmiddels ondertekend is, toch
aangenomen is, al is het eerst voor een proefperiode van een half jaar. Tussendoor
zien we iets over de afkomst van Driss die in een groot gezin in een Parijse
voorstad woont waarin de vrouw des huizes als schoonmaakster werkt en de kinderen
hun gang gaan. Ze is boos dat Driss zes maanden lang niets van zich heeft laten
horen.
De ontwikkeling van de relatie wordt fraai weergegeven, ondersteund door de pianoklanken van Einaudi.
Aanvankelijk heeft Driss zijn bedenkingen tegen bepaalde taken zoals het
aantrekken van steunkousen bij de verlamde heer en het afvegen van diens kont,
maar naarmate de verhouding intiemer wordt, draait hij daar zijn hand niet meer
voor om. Het is zelfs zo dat Driss een adviseur voor de oudere man wordt. Hij
biedt hem een joint aan tegen de pijn en dringt erop aan de nogal breedvoerige
briefwisseling met Eleonore, een vrouw uit Duinkerken, te versnellen door haar
te bellen.
Philippe heeft de nodige tegenslagen in zijn leven gehad.
Hij is tijdens paragliden neergestort en verlamd geraakt en zijn geliefde vrouw
Alice is aan kanker gestorven. Hij probeert inmiddels zijn liefdesleven weer
aan de praat te krijgen door op een hele indirecte manier een vrouw voor zich
te winnen, hetgeen door Driss doorkruist wordt, waarmee hij de scrupules van
Phillipe afbreekt, al vindt die het nog steeds doodeng Eleonore in het echt te
ontmoeten.
Driss van zijn kant probeert openlijk een verhouding aan te
knopen met Magalie, die echter afstand houdt. Hij wint wel het vertrouwen van
de puberdochter van Philippe die hem vraagt de breuk met haar vriendje te
repareren. Later komen we weer terug in de achtervolgingsscène die we aan het
begin van de film zagen. Phillipe en Driss gaan naar een hotel aan zee waar
Driss zijn werkgever een prettige verrassing heeft voorbereid.
De compositie van Intouchables
is sterk, de humor nog sterker, maar het sterkste is de visie die eruit
spreekt. De band tussen twee geheel verschillende mensen kweekt begrip tussen
twee totaal verschillende werelden. Een goede persoonlijke verhouding is sterker
dan de milieuachtergrond. Op het eind zien we nog een filmbeeld van de personen
die model hebben gestaan voor de rollen van Driss en Phillipe. Deze personen
hebben nog steeds een goede band met elkaar.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten