Druk baasje gaat voor eigen succes
Onderwijsvernieuwing is van alle tijden. Steeds weer dient
het onderwijs aangepast aan de eisen van de nieuwe tijd. In een tijd waarin
mensen zelf meer verantwoordelijkheid dienden te dragen, kregen de kinderen op
school meer ruimte om zich daarop voor te bereiden. Projectonderwijs was
daartoe in de jaren zeventig een geschikt middel. Aan het einde van de twintigste
eeuw explodeerde de technologische ontwikkeling. Computers deden hun intrede in
het klaslokaal en later digiborden en tablets. Het zijn boeiende middelen om
het onderwijs anders te organiseren, maar het blijven natuurlijk middelen, die
in een context moeten worden bezien.
De eerste beelden van Een
school voor mijn dochter zijn veelzeggend. De driejarige dochter Daphne van
opiniepeiler Maurice de Hond wil niet naar haar school in Buitenveldert omdat
ze zo lekker op haar iPad bezig is. Tenslotte haalt de vader haar over met de
belofte dat ze het tablet mee mag nemen. Samen gaan ze op weg (zie foto). Naar het museum
van het verleden, zoals De Hond de huidige school noemt.
Als hij van wethouder Lodewijk Asscher hoort dat hij zelf
maar een school moet beginnen als hij kritiek heeft op het hedendaagse
onderwijs, stort hij zich, op een nieuw project: een Steve Jobs school met
twentyfirstcentury-skills, waaronder zeker niet het klassikaal leren van de
tafels zit. Het gaat daarentegen om O4NT: Onderwijs voor een Nieuwe Tijd.
De documentaire volgt het proces dat De Hond doorloopt tot
de opening van nieuwe Steve Jobs scholen in Amsterdam, maar ook in Sneek. Achtergrond
van zijn dadendrang is een probleem dat een ouder kind van hem met het
schoolsysteem had. De Hond heeft contact met een Montessorischool in Amstelveen,
omdat het individualistische systeem zich volgens hem zeer goed leent voor toepassing
van de nieuwe technologische ideeën.
Hij reist rond, steekt veel tijd in zijn project en ergert
hij zich aan kritische geluiden, vooral in De Volkskrant, Trouw en NRC. Ook de Duitse psychiater Manfred Spitzer, die de iPad kindermishandeling vindt, moet het ontgelden. De
Hond besluit de man te negeren. In Oba-live zegt hij dat weerstand hem sterker
maakt en dat de digitale revolutie pas op de helft is. Vragen van ouders over
stralingsgevaar wimpelt hij af. Hij wil eerst starten en dan gaandeweg
problemen oplossen. De ouders van de Montessori school willen echter beter
geïnformeerd worden over de precieze bedoelingen. De directie probeert hem te
overtuigen met verhalen over stamgroepen en ateliers, maar de onduidelijkheid
blijft. Uiteindelijk gaat men, tot teleurstelling van De Hond, niet met hem in
zee. Zijn dochter zit daar nog wel op school maar zal het komend schooljaar naar
een van de Amsterdamse Steve Jobs scholen overgeplaatst worden. In Sneek zijn
inmiddels de iPads in het nieuwe nogal lege gebouw uitgedeeld. De kinderen
turen aan een ronde tafel met gekromde rug op hun schermpje en de leerkracht raadt
hen aan een screendump te maken van hun leerdoelen.
Het is grappig hoe Neeltje Pavicic-van der Haak de
propagandistische taal van De Hond die op alle locaties dezelfde is, aan elkaar
monteert, maar jammer dat ze niet wat meer deskundig tegengeluid heeft georganiseerd
of doorvraagt over de problemen van zijn eerdere kind met het schoolsysteem. Op
deze manier krijgen we een sfeerbeeld van een baasje met een idee in zijn hoofd
dat zonder veel verder onderzoek en reflectie wil uitvoeren. Voor zijn dochter,
zoals gezegd, die als mascotte mag opdragen en van de ene school naar de andere
verkast wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten