Flitsende beelden over de volheid en leegte van het modern Romeinse
leven
La grande bellezza
werd geafficheerd met een ode aan Rome en aan La dolce vita van Frederico Fellini. Het eerste is meteen duidelijk
door de overdaad aan imposante beelden van witte archtectuur en muziek variërend
van een klagende Duitse operazangeres tot een stevige discodreun. Het tweede wordt
ingevuld door de 65 jarige Jef Gambardella die de glamourrol van Marcello
Mastroianni overtreft, getuige het enorme feest waarop zo’n beetje de hele jet
set van Rome is uitgenodigd.
Net als Marcello Rubini uit Cesena ruim vijftig jaar eerder loopt
Gambardella door zijn geliefde stad, waarin hij furore maakte, eerst met de
roman Het menselijk apparaat en later
als een society journalist. Toen hij op zijn 26-ste in Rome kwam wilde hij de
koning van het mondaine leven worden en dat is hem aardig gelukt. Hij is
welbespraakt en goed op de hoogte van het wel en wee van zijn stadsgenoten. Als
een van hen, de televisiepersoonlijkheid Stefania, op zijn dakterras met
uitzicht op het Colosseum klaagt over haar moeilijke leven zet hij haar te kijk
tot ongemakkelijkheid van andere gasten die met hun tenen krom zitten.
Veel heeft de bewierookte journalist niet aan zijn kennis en
ervaring. Zoals het motto van Celine uit Reis
naar het einde van de nacht al luidt, voert het leven naar de dood. Daar
helpt geen lieve moeder aan, ook de nonnen niet die regelmatig door het beeld schieten.
De wanhopige en opgedraaide zoon Andrea van de gescheiden Gambardella en zijn
vrouw Viola geeft de toon aan. Alle kunst, literatuur en theater kan het einde
niet wegpoetsen en dan heb ik het nog niet over het uitvoerige liefdesleven
gehad. De blonde Orietta uit Napels lijkt de rol van Sylvia op zich te nemen
maar komt niet in de buurt van de Trevi fontein. Een vroegere minnares Elisa
blijkt overleden en zette in haar dagboek dat ze, ondanks haar 35-jarige
huwelijk met Alfredo, altijd van hem is blijven houden. Af en toe zoekt
Gambardella zijn toevlucht bij de huishoudster of zijn kokkin.
Er komt meer lijn in het verhaal als Gambardella op een zeventigjarige
jeugdvriend stuit, die een nachtclub runt waarin zijn tweeënveertig jarige
dochter Ramona nog altijd een striptease doet. Hij vraagt of Gambardella haar
niet ergens kan onderbrengen. De journalist neemt haar onder zijn hoede (zie foto). Ze
praten over hun eerste keer, Ramona met een kunstige voetballer, Jef met een
jonge vrouw die zich tot zijn teleurstelling van hem afkeerde. Ramona heeft veel
geld nodig, maar ze wil niet zeggen waarvoor. Gambardella neemt haar mee naar
en uitvaartcentrum. Uitvaarten zijn mondaine afspraken per excellence.
Gambarella weet echter niet dat Ramona ziek is en geen lang leven meer bespaard
is.
Na haar dood gaat het verder bergafwaarts met hem. Hij
vraagt een circusartiest die een giraffe kan laten verdwijnen of hij hem ook
niet kan wegtoveren, maar de man zegt dat het een truc is. Hij wil graag weten
waarom Elisa van hem wegging maar haar echtgenoot Alfredo heeft haar dagboeken na
haar overlijden weggegooid. Hij kijkt neer op zijn partygasten en vergelijkt hen
met een fauna. Kardinaal Bellucci heeft door zijn aandacht voor eten en contact
met vrouwen geen tijd hem een luisterend oor te bieden. Gambardella wil zelfs
met Stefania naar bed, die hij eerder de grond in boorde. De 104 jarige supernon
Maria lijkt door hem nog geïnterviewd te worden, maar dat blijkt een
misverstand. Ze heeft de gelofte van armoede afgelegd en daar niets aan toe te
voegen. Op een jacht op zee denkt Gambardella weer aan zijn eerste meisje,
mogelijk die Maria, dat haar borsten voor hem toonde voor ze van hem wegliep. Alles
eindigt inderdaad met de dood, denkt Gambardella, het is een truc dus moge de
roman beginnen.
De grote schoonheid van Rome wordt met veel spektakel in
vele lagen getoond. De leegheid van het mondaine leven komt schrijnend naar
voren. Gambardellla zegt tegen non Maria dat hij nooit meer de inspiratie heeft
gevonden een nieuwe roman te schrijven. Het besef van de leegheid zet hem
tenslotte op andere gedachten. La grande
bellezza is kleurrijk zoals alleen Fellini dat kon schilderen. Met die
hommage zit het wel goed, maar verder is het wel erg pretentieus en bombastisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten