Drie romans over rouw.
Wim Brands merkt op dat Vendela eerst non fictie schreef en
wil daarover wat weten. Vendela vertelt dat ze over inwijdingsrituelen van
meisje tot vrouw in de VS schreef. Ze interviewde 1500 meisjes die graag bij
een groep wilden horen, hetgeen zijzelf niet kende.
Het idee voor De minnaars kwam voort uit het feit dat ze
haar vorige boek dat zich afspeelt in de poolcirkel en dat ze dat in een ander
klimaat wilde schrijven. Ze kwam met haar man in 2005 uit op een stadje in
Turkije, dat haar fascineerde. Later ging ze daar met vriendinnen naar terug en
bleek het helemaal niet meer zo’n betoverende plaats. Ze was teleurgesteld en
vroeg zich af hoe dat zou kunnen komen. Ze bedacht dat haar roman over een
geschiedenislerares moest gaan wiens man overleden is en twee jaar later
teruggaat naar de plaats in Turkije waar ze hun huwelijksreis doorbrachten. De
vrouw is haar houvast kwijt. Vendela heeft uit onderzoek begrepen dat twee jaar
na de dood het moeilijkst is voor een weduwe. Research voor fictie is nog
belangrijker dan voor non fictie, want de lezer moet in het verhaal geloven.
Ze is beïnvloed door Joan Didion, James Salter en door A
passage to India van E. M. Foster.
Brands vraag haar wat Blue nights van Joan Didion
over haar overleden dochter zo bijzonder maakt.
Vendela antwoordt dat het niet helemaal af is, dat het open
is, dat de moeder, zoals in de werkelijkheid, de dochter niet geheel kan
doorgronden. Anders dan The year of magical thinking over het overlijden
van haar man, kwam het overlijden van haar dochter onverwacht.
We lezen, zegt ze, om niet alleen te zijn. Ze ervaarde dat
voor het eerst tijdens de slotpassage van De ondraaglijke lichtheid van het
bestaan, toen ze vijftien jaar was. Ze ervaarde de verbondenheid met het
universum. Ze loog al eerder. Op haar achtste deed ze het voorkomen dat een
vriendinnetje haar zusje was. In verhalen wordt het verzinnen geprezen, zegt
ze.
Haar moeder was een Zweedse, haar vader een Hongaar. Haar
volgende boek gaat over de familie van haar moeder. Ze denkt dat het fictie
wordt omdat de meeste familieleden niet meer in leven zijn. De vader stond
alleen met zijn vijf kinderen, die hem ervan weerhielden dat hij een moeder
voor hen vond.
Brands merkt op dat al haar boeken over weggaan gaan.
Vendela zegt dat er twee soorten verhalen zijn: over iemand
die naar de stad komt, dan wel over iemand die weggaat. Ze geeft de voorkeur
aan het laatste.
Brands memoreert dat ze mede-oprichter en redacteur is van
The Believer, een literair tijdschrift dat vanaf 2003 snarkvrije artikelen, dwz
over goede boeken, publiceert.
Op Facebook
meer informatie over deze knappe jongedame uit de Bay Area.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten