Het dorpje Bakhita aan de Yenisei rivier in de Siberische taiga is alleen per helicopter
bereikbaar en in de zomermaanden per boot. Onder de driehonderd inwoners zijn
enkele pelsjagers die vanaf begin augustus tot eind februari de taiga
afstropen. Het leven wordt nog helemaal beïnvloed door de seizoenen. De
documentaire bestaat daarom ook uit vier delen.
Lente
De ganzen kondigen het voorjaar aan. Op 1 mei eindigt de
winter. Symbolisch wordt een pop verbrand. Op 9 mei viert men het einde van de
tweede wereldoorlog. Het ijs breekt en wordt in een enorme stroom schotsen
richting de Noordelijke IJszee gevoerd.
Genadi Tejanov maakt ski’s, waarmee hij zich door de sneeuw
begeeft, hoewel dat tegenwoordig ook met de sneeuwscooter gebeurt. Allereerst
zegt hij wiggen in een boomstam, waardoor het hout goed splijt.
Men maakt ook boomkano’s, waarmee men vist en op eenden
jaagt.
De jagers hebben een basishut en andere hutten waar ze in
overnachten als ze verderop zijn. In de lente en de zomer maken ze met een bijl
nieuwe houtvallen, waarin ze sabelmarters vangen. Ze hebben ieder een
jachtterrein van 1500 vierkante kilometer, hun ooit toegewezen door de staat.
Zomer
Het is twintig uur per dag licht, de tijd om voedsel te
verbouwen.
De pelsjagers maken nieuwe hutten en isoleren die met aarde
en mos. Alleen de zaag is electrisch. Proviand wordt hoog in de boom opgeslagen
tegen beren Er zijn veel muggen. Zelfgemaakt teer van de berkenkast helpt
daartegen.
Cruiseschepen varen voorbij, waaronder één met een politicus
aan boord die stemmen werft in ruil voor graan.
Men verzamelt dennenappels, het voedsel van de sabelmarter.
Genadi gaat verder met zijn ski’s. hij schaaft en zet de
voorkant in een klem.
Drijfhout wordt opgehaald voor brandhout. Een taak voor de
Ketten. Hun cultuur is verloren gegaan. Een vrouw maakt nog beschermpoppen. Het
is de vraag of het door de Russen komt dat ze zoveel wodka drinken.
Herfst
Oogsttijd, ook vissen in de rivier die nog vol voedsel zit.
De snoeken zijn voor de honden.
De regentijd. De sneeuwscooters gaan in de boot als het
water hoog genoeg staat. Men foerageert en neemt afscheid met een glaasje
sterke wodka. Michaël Tarkovski, familie van de filmmaker, is een van de
pelsjagers. Hij legt het brood boven in de boom met een strook plastic rond de
stam tegen muizen.
Men brengt alle hutten in gereedheid voor de winter.
Winter
Ook in het dorp is men noodgedwongen onafhankelijk. Men
maakt wakken om vis te vangen.
Genadi vertelt dat hij geen vee kon slachten, maar hier in
de taiga gaat het erom wie het slimst is, de mens of het dier. Zijn hond laat
hij buiten de hut. Die krijgt ook weinig ontbijt. Hij houdt zijn hond weg van
de vallen door een speciale hondenval te maken, waardoor de hond leerde dat een
val niet prettig was. Volgens Genadi die voortglijdt op zijn ski’s heeft een
sneeuwscooter zijn beperkingen.
De pelsjagers volgen elke dag hetzelfde patroon in de kou en
de stilte, maar op oudjaar gaan ze terug naar het dorp. De hond van Genadi rent
150 kilometer naast de slee. Het is mild met 33 graden onder nul. Aangekomen in
het dorp heeft de hond honger. Na de kerst op 6 januari gaat men weer terug
naar de taiga.
Indrukwekkend, dit beeld van Werner Herzog van Siberië,
waarin de bijl een noodzakelijk instrument is. De pelsjagers noemen zichzelf
gelukkig, omdat ze onafhankelijk zijn en midden in de natuur leven. Hier een promo. Hier een introductie door
de maker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten