Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 14 december 2011

Recensie: Huwelijk (2011), Jeffrey Eugenides


Een nieuwe Sophie’s choice.

Huwelijk is een epische Amerikaanse roman over een belangrijke levensfase, de overgang van studie naar werk of verdere studie, waarbij men vrienden kwijtraakt en nieuwe contacten opdoet. Eugenides brengt die transitie nauwgezet in kaart. Het boek is anekdotisch geschreven vanuit drie hoofdpersonen: twee jongemannen die om hun studiegenote Madeleine heen cirkelen, de jongste dochter van twee ouders die met erg hun kinderen begaan zijn, maar zelf een nogal stekelige relatie hebben. 

Het verhaal begint met de diploma-uitreiking in 1982, waarbij de ouders van Madeleine naar de universiteit komen. Madeleine zelf verkeert in matige omstandigheden. Ze heeft die nacht doorgezakt, met als gevolg een kater en een vlek op haar jurk. Ze ziet er tegen op haar ouders in haar studentenkamer te ontvangen en roept door de intercom dat ze naar beneden komt. Ze lopen naar een koffiehuis om daar bij te praten. Madeleine’s moeder ziet buiten een oud vriendje van Madeleine zitten, Mitchell geheten. Ze wil graag dat hij bij hen aanschuift. Madeleine is blij dat Mitchell de aandacht van haar afleidt, maar later maakt ze toch weer ruzie met hem. Madeleine is zelf niet bij de diploma-uitreiking want ze moet naar het ziekenhuis waarin haar studiegenoot Leonard met wie ze sinds kort een relatie heeft, is opgenomen.

Misschien is dit eerste hoofdstuk wel het mooist met de onrustige Madeleine die uit de pas loopt bij de academische parade zoals dat in het boek heet. Ook de kribbige verhouding tussen de ouders komt sterk tot uiting. Mitchell voelt zich, als de parade de universiteit nadert, weer een kind. ‘De poorten deden al iets met hem, want terwijl hij zijn hand opstak om terug te zwaaien naar zijn ouders voelde Mitchell zich ineens weer tien jaar oud en op het punt in tranen uit te barsten, overmand door zijn gevoelens voor de twee mensen die als personages uit een mythe zijn hele leven lang het vermogen hadden bezeten om op de achtergrond te verdwijnen, in steen of hout te veranderen, om pas weer tot leven te komen op dit soort belangrijke momenten, om getuige te kunnen zijn van de reis van hun held.’  

In het vervolg gaat het over de moeizame verhouding tussen Madeleine en de receptieve Leonard waarbij Jesus-freak Mitchell op afstand om hen heen cirkelt. Over Madeleine, die haar hele leven lang al boeken leest en zich bijzonder interesseert voor literatuur, wordt het volgende gezegd: ‘Ze was net aan haar volwassen leven begonnen en ze had zich nog nooit zo kwetsbaar, bang en verward gevoeld.’
Vooral de inhoud maakt het boek interessant, allereerst vanwege de letterkundige onderwerpen, de godsdienstige, daar Mitchell, op voorspraak van een leraar, een theologische opleiding wil gaan doen en tenslotte de uitweidingen over waanzin en in het bijzonder de bipolaire stoornis van Leonard. Tijdens een ruzie gooit hij Roland Barthes’ Fragments d’un discours amoureux naar het hoofd van Madeleine die juist door dat boek gegrepen is. ‘Madeleine's liefdesleed was begonnen in een tijd dat de Franse theoretici die ze las het begrip liefde deconstrueerden,’ aldus de verteller in het begin van het desbetreffende hoofdstuk.

Hoewel de thematiek minder sterk historisch geworteld is, doet The marriage plot - zoals het boek in het Engels heet - denken aan Sophie's Choice. Leonard is het kind van gestoorde Joodse ouders. De beklemming rond zijn ziekte komt dichtbij door de precieze manier waarop die geschreven wordt. Als in een film voel je de vervreemding toenemen. Eerst is Leonard nog een tabakspruimer die in een college semiotiek alles schijnt te weten, later verwordt hij tot een patiënt met alle daarmee samenhangende problemen van dien.  

Anderzijds is het verhaal erg uit elkaar getrokken. Eugenides wil alles vertellen, bijvoorbeeld over de reis van Mitchell door Europa en India. De zes delen beginnen vaak algemeen en tonen daarna een hoofdpersoon in een bepaalde omstandigheid, zoals in deel zes, dat eerst over de Quakers gaat en dan over Mitchell. Vandaar gaat het terug, met lange terugblikken soms tot de jeugd aan toe. De gebeurtenissen worden vanuit verschillende ooghoeken belicht, hetgeen soms meer inzicht geeft in de personen maar ook veel overlap veroorzaakt.

Het verhaal kent een literair einde. Jeffrey Eugenides schreef eerder The virgin suicides, las ik op een van de vele posters in de stad, waarin Huwelijk wordt aangeprezen. Een mooi en aangrijpend verhaal voor de vakantie.

bijgewerkt 14 december 16:24 uur

Geen opmerkingen:

Een reactie posten