Wat bezielt een jonge vrouw om zich aan te sluiten bij de
guerrilla’s in Colombia? Met die vraag in mijn achterhoofd keek in naar de
tweedelige dramaserie Eileen, een jonge vrouw gemodelleerd naar Tanja
Nijmeijer.
De film begint met de Colombiaanse president Alvaro Uribe,
die een toespraak houdt tegen de terroristen. Vervolgens verplaatst de camera
zich naar de strijd in de jungle. Eileen Egberts schrijft in haar dagboek.
Medestrijder Ramon weet weten wat ze schrijft. Ze leest hem voor in het
Nederlands over hoe moeilijk het is tussen macho’s en sletjes te leven.
Helicopters van het leger naderen. Ze maken jacht op de strijders van de FARC.
Eileen nam zes jaar eerder afscheid van haar Colombiaanse
gastgezin. Voordat ze teruggaat naar Nederland neemt ze afscheid van Ramon en
zijn moeder die in de sloppenwijk wonen waar ze werkte, zonder dat het
gastgezin dat wist. Door de film heen zien we flashbacks van Nabia, met wie ze
naar het politiebureau loopt, nadat ze verkracht was.
Ze wordt van Schiphol afgehaald door haar moeder. Het gezin
met een jongere zus en een broer zit aan tafel. De geëngageerde Eileen
verschilt van mening met haar broer. Ze heeft heimwee naar Colombia. Ook vriend
en kraker Koos kan haar niet gelukkig maken. In het kraakcafé ontmoet ze
Robespierre Dega, die activisten zoekt om goederen af te leveren voor boeren in
het binnenland. Buitenlanders vormen een goede bescherming om het transport
door te laten gaan.
Drie kleurige bussen rijden door het bergachtige land. Men
wordt tegengehouden door militairen. Eileen vraagt zich af of het het leger is
of een para militaire organisatie. Dega zegt dat het de FARC is die de goederen
in beslag neemt om aan de boeren te leveren. Mond dicht, zegt een landgenoot
van Eileen. Ze is verbouwereerd en stapt uit de bus. Dega neemt haar op in zijn
kamer en introduceert haar bij de FARC. Eileen zegt heel duidelijk dat ze geen
burgers wil doden, maar leert toch schieten. Als ze op de televisie ziet dat er
aanslagen tegen mensen worden gepleegd verlaat ze Dega. Ze belt met haar moeder
en zegt dat ze niet thuis is met kerst. Met haar medestrijders, waaronder
Ramon, blaast ze een politiebureau op, hetzelfde bureau waar ze eerder met
Nabia is geweest. Ze vindt het vreselijk dat er op het moment van de
ontploffing juist een jochie naar binnen liep. Ze wil naar het front om met
echte vijanden te vechten.
In het tweede deel gaan we terug naar de strijd in de
jungle. De commandant wil dat ze krijgsgevangenen doodt maar dat kan ze niet.
Ze laat het over aan Ramon. Het leger vindt haar dagboek en publiceert het in
de krant. De ouders van Eileen proberen de ambassadeur tot actie aan te sporen om
haar terug te halen.
Ramon wordt door de FARC onderscheiden voor het doden van de
krijgsgevangenen, Eileen veroordeeld vanwege haar kritiek in haar dagboek.
Tijdens een krijgsraad neemt Eileen het woord en zegt dat ze nooit iets tegen
de revolutie geschreven heeft. Ze wordt niet doodgeschoten maar gedegradeerd
tot recruut, omdat de FARC haar als publiciteitsmiddel kan gebruiken.
Haar moeder komt over. Eileen is van plan om samen met haar
moeder terug te gaan maar bedenkt zich als haar moeder al over de rivier is.
Het spel van Sophie van Winden is sterk, maar het optreden van
de ouders wat knullig, vooral bij de ambassade. In de film had het dilemma over
het geweld van Eileen sterker naar voren gebracht kunnen worden in plaats de van
nogal Vietnam-achtige oorlogsbeelden. Als geheel gaf het wel een aardig
antwoord op de vraag die ik me in het begin stelde.
Tania Nijmeijer zit nog steeds bij de FARC. Laatst werden er
beelden van haar uitgezonden terwijl ze de Telegraaf las en feiten ontkende die
daar in stonden. Kathleen Ferrier van het CDA stelde onlangs voor dat Tania
haar paspoort moet worden ontnomen. Een wat vreemde impulsieve kreet uit de
mond van deze dissidente. Hier
een artikel uit de Volkskrant over de kwestie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten