Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 16 mei 2017

Ted van Lieshout over Schuldig kind, VPRO Boeken, 14 mei 2017


Geen schuldbekentenis maar getuigenis

Vijf jaar geleden schreef Ted van Lieshout Mijn meneer over zijn relatie op elfjarige leeftijd met een pedofiel, meneer Timmermans. In mijn bespreking noemde ik zijn poging om zo’n relatie uit de doeken te doen, dapper. De vele, vaak tegengestelde, reacties die hij daarop kreeg verwerkte hij in Schuldig kind. Eerst had hij moeite met de vorm, maar toen hij die eenmaal gevonden had, kon hij het boek gemakkelijk schrijven.

Carolina Lo Galbo vat nog eens samen dat Schuldig kind de terugblik is van een vijftien jarige jongen op zijn gecompliceerde verhouding met meneer Timmermans.
Van Lieshout antwoordt dat hij veel vragen kreeg over zijn boek, ook hoe het nou verder was gegaan met hem. Schuldig kind is de weerslag van de poging om te achterhalen hoe geschonden hij daar uit kwam, om te onderzoeken in hoeverre hij zelf slachtoffer of dader was geweest en het beeld te nuanceren. Als kunstenaar wilde hij met een antwoord komen, een zoektocht daartoe ondernemen.

Lo Galbo zegt dat vijftig jaar zoeken wel genoeg zegt over de reikwijdte van de ervaring.
Van Lieshout beaamt dat maar zegt tegelijkertijd dat ideeën met het ouder worden niet zo gemakkelijk meer opkomen en dat hij moeite had om de juiste vorm te vinden. Pas in het laatste jaar kwam hij erachter dat hij het boek in de vorm van een gesprek tussen zijn jongere en oudere ik kon schrijven. Daardoor ging dat gemakkelijker en kon hij ook met humor schrijven.

Lo Galbo zegt dat hij het beeld van de klagende jongere daarmee corrigeert.
Van Lieshout is blij dat hij daar overheen gekomen is en noemt zich een gezegend mens. Vroeger vreesde hij dat hij later nooit gelukkig zou worden. Hij voelde zich een stumperige homo, die gepest werd met het feit dat hij het leuk vond om te leren breien. Zelf vond hij zich ook irritant en pedant.

Lo Galbo zegt dat hij in het boek meerdere aspecten van zichzelf laat zien.
Van Lieshout antwoordt dat hij zelf ook avontuurlijk op seksueel gebied was. Na de verhouding met Timmermans ging hij op zoek naar vervanging. Het eerste deel van Schuldig kind gaat daarover. In het tweede deel worden de rollen omgedraaid en wordt de oudere Ted ondervraagd door de jongere.

Lo Galbo vraagt of hij nooit boos is geweest op Timmermans.
Van Lieshout antwoordt dat hij veel warme aandacht kreeg, die positieve maar ook negatieve kanten had. Hij stopte ermee toen hij het te ver vond gaan. Uit vrees dat de politie hem in een gesticht zou plaatsen, verbrak hij met spijt de vriendschap.

Lo Galbo vraagt Timmermans ook niet een vader figuur voor hem had kunnen zijn.
Van Lieshout antwoordt dat hij in Mijn meneer al schreef dat hij dat niet wilde., dat hij een vader in de hemel had en dat die genoeg was. Later was er wel de behoefte aan seksueel contact. Hij hoopte dat die tot liefde zou leiden, maar dat was niet zo.

Lo Galbo zegt dat er ook correspondentie is opgenomen tussen hem en Timmermans.
Van Lieshout zegt dat Timmermans om vergeving vroeg en om geheimhouding, ook omdat hij getrouwd was. De wijze waarop Timmermans de relatie had beleefd, als een pauzenummer, maakte de ervaring voor hemzelf minder mooi. Hij schreef terug uit schuldgevoel maar ook uit angst dat hijzelf niet integer was geweest. Hij had nog wel een ontmoeting gewild, maar die is er nooit meer van gekomen.

Lo Galbo is erover verbaasd dat Timmermans mogelijk naar het programma zit te kijken.
Van Lieshout zegt dat het boek op zichzelf staat. Dat het schuldgevoel niet eenduidig is, maar dat dit wel goed is, dat het schrijven geen therapie is geweest en ook geen schuldbekentenis, maar een getuigenis. Hij heeft niet het idee dat hij iets misdaan heeft en wil verder niet ingaan op zijn huidige relationele leven. Het verhaal heeft betrekking op een korte periode van zijn leven, omdat het anders te wijdlopig zou worden. Hij maakt nog wel een onderscheid tussen een pedofiel en een pedoseksueel, ook voor familieleden van pedofielen en ook voor kinderen die met hen in aanraking komen.

Hier mijn bespreking van Mijn meneer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten