Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 22 mei 2017

Filmrecensie: The dark horse (2014), James Napier Robertson


Oerkracht van Maori schaker kan bergen verzetten

De tweede speelfilm van acteur James Napier Robertson (New Zealand, 1982) is een waargebeurd verhaal over een geniaal schaker met een bipolaire stoornis die het als zijn levenstaak zag om ontspoorde jongeren door de schaaksport op het rechte pad te leiden. Deze Genesis Portini (1963-2011) slaagt daar niet alleen in, maar weet ook nog een neef uit handen van een gang te houden. Daarbij zorgt de achtergrond van de Maori cultuur voor een mooie sfeer in de film.

The dark horse begint met een scène waarin Genesis in de regen door het plaatsje loopt waar hij is opgenomen en in een tweedehandswinkel een schaakspel ziet dat meteen zijn interesse wekt, maar voordat hij het spel kan uitleggen, wordt hij opgehaald en onder dwang in het busje van de inrichting geduwd.

Tijdens het bezoekuur zit Genesis vaak alleen, maar soms komt zijn broer Ariki langs. Hoewel hij geen mogelijkheid ziet om Genesis mee te nemen, doet hij dat toch. De kijker ziet al vrij gauw waarop de bezwaren van Ariki gestoeld waren. Hij maakt deel uit van een gewelddadige bende, niet meteen een goede omgeving voor iemand met een bipolaire stoornis. Zijn neef Mana, de viertienjarige zoon van Ariki, vraagt hem naar zijn verleden en leest in een paar krantenartikelen die Genesis naast zijn pillen in een doos heeft meegenomen, dat zijn oom ooit een knap schaker was en dat hij de bijnaam The dark horse droeg.

Ook in de plaats waar Ariki woont wil Genesis de schaaksport verbreiden. Hij gaat midden in de nacht naar Noble, een sociaal werker, die hij nog kent van vroeger. Hoewel de man weinig ziet in de plannen van Genesis, geeft hij toch toe aan diens wens. Tijdens een ontmoetingsavond zegt Genesis tegen de jeugd dat hij met hen over zes weken de jeugdschaakkampioenschappen in Auckland wil winnen. Noble vindt het onverstandig dat Genesis valse verwachtingen kweekt, maar Genesis zet door, zelfs al wordt hij door Ariki uit diens huis geszet vanwege de slechte invloed die hij op Mana zou hebben. Mana voelt zich echter aangetrokken tot de denkbeelden van zijn oom, slaapt bij hem bij een monument, gaat mee naar de schaakbijeenkomsten en hoort van Genesis dat hij in de inrichting bleef schaken om niet weg te zakken.

Ariki is niet blij met deze gang van zaken, temeer niet omdat Mana op zijn vijftiende verjaardag zal worden ingewijd in de gang. Toevallig blijkt dat in het weekend te zijn waarin de schaakkampioenschappen in Auckland gehouden worden. Genesis zit met een probleem, trekt de stoute schoenen aan en gaat naar Ariki toe, die er niets van wil weten dat zijn zoon meegaat naar Auckland. Achterliggende reden is dat hij zelf niet lang meer te leven heeft, maar dat is niet de hoofdzaak. Hij gelooft nooit dat Genesis zijn zoon een beter leven kan bezorgen dan een bestaan in de gewelddadige gang. Het hoopvolle van de film is dat iemand die veel tegenwerking ondervindt en ook nog eens moeite heeft om zich een plaatsje onder de zon te verwerven – mooi in beeld gebracht door de monologen die Genesis met zichzelf houdt om gesprekken zoals dat met zijn broer te verwerken – toch tot het eind toe blijft strijden voor de goede zaak en tenslotte ook succesvol is, wat de toekomst verder mag brengen.

De bluesnummers en andere muziek verleent veel kracht aan het verhaal, dat door het fantastische spel van Cliff Curtis wordt gedragen. James Napier Robertson speelde zelf mee in de film als Dave, een van de leden van de schaakgroep.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten