Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 18 mei 2017

In procedure (2016), documentaire van Jiska Rickels


Menselijk leed in een Syrisch vluchtelingengezin

Ellende is er in het groot en in het klein. Recente berichten over de slachtpartijen in de militaire gevangenis Saydnaya in de omgeving van Damascus, waar gevangenis op beestachtige manier gemarteld en vervolgens verbrand worden, staan tegenover de machteloosheid van een Syrische vader Hassan, die, uit angst om net als in de jaren tachtig weer in de gevangenis te komen, vooruit naar Nederland gevlucht is om zijn gezin - vrouw, drie dochters en een jongere zoon - te redden maar vooral de vijftienjarige dochter Yomna, die kanker heeft. Het leed staat niet in vergelijking met elkaar maar desalniettemin is de wanhoop van Hassan over de levenskansen van Yomna mooi in beeld gebracht door Jiska Rickels.

Rickels laat om te beginnen een telefoongesprek zien tussen Hassan en zijn gezin in de stad Hama. Die telefoongesprekken worden vaker gevoerd in de periode dat het gezin gescheiden van elkaar is en laten, ondanks de mogelijkheid tot communicatie, vooral de onoverbrugbare afstand zien die er tussen de vader en de andere gezinsleden is. Moeder Fadia vertelt over de bombardementen op de stad en haar grote bezorgdheid over Yomna die het mentaal erg zwaar heeft, terwijl haar herstel volgens de arts juist gebaat zou zijn met een gebrek aan stress. Hassan zegt zelf dat zijn vrouw sterker en socialer is dan hijzelf en dan ook beter voor de kinderen kan zorgen. Ondanks zijn schuldgevoel om als vader te falen was het wellicht geen verkeerde stap om zelf vooruit te reizen, zelfs al was dat ook niet zonder risico. Hassan vertelt dat de eerste vluchtpoging door de Turkse kustwacht verijdeld werd en dat hij anderen zag die verdronken.

In de documentaire wisselen beelden van Hassan, verloren in het asielzoekerscentrum, gehoren en beelden uit Hama elkaar af. Vooral de gesprekken over het verkrijgen van een verblijfsvergunning zijn nogal grimmig. De dienstdoende ambtenaar, die duidelijk maakt dat gezinshereniging pas kan worden aangevraagd na het krijgen van een verblijfsvergunning, toont zich niet van zijn vriendelijkste kant en blijft daardoor ook buiten beeld. Gelukkig is er een vriendelijke hulp Jamila die zich om Hassan bekommert. Zij begrijpt dat hij zich schuldig voelt over het feit dat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten en luistert toe als Hassan vertelt dat hij vanwege zijn vertrek in alle vroegte niet eens afscheid heeft kunnen nemen van zijn kinderen. Tegen Rickels vertelt hij over de slachtpartijen die zich in de gevangenis van Palmyra afspeelden. Vrienden van hem werden opgehangen en zelf kwam hij er niet zonder botbreuken vanaf. Verhoren waren erger dan de dood, zegt hij.

Terwijl Hassan naarstig op een verblijfsvergunning wacht, neemt het gezin alvast de wijk naar het koude, besneeuwde Istanbul. De ambtenaar prent Hassan in dat hij zijn gezin beter niet kan gaan bezoeken, want dan wordt hem later de toegang tot Nederland ontzegd. Hassan kan alleen maar wachten. Gelukkig komt de verblijfsvergunning tot nog redelijk snel en kan meteen daarop ook gezinshereniging worden aangevraagd. Er volgt een spoedprocedure, waardoor de mooi gefilmde hereniging en het medisch onderzoek van Yomna in een stroomversnelling komt.

In procedure is een productie van Willemijn Cerutti die een jaar eerder de boeiende documentaire Tussen mensen uitbracht, gemaakt door Maasja Ooms.

Hier de site van Cerutti films met daarop meer informatie en een trailer, hier het bericht over Saydnaya, 15 mei op NOS nieuws, hier mijn bespreking van Tussen mensen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten