Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 11 mei 2017

Filmrecensie: The battle of Algiers (1966), Gillo Pontecorvo


Sterk sociaal-realistisch beeld van de vrijheidsstrijd van de Algerijnen

In de Algerijnse oorlog, die duurde van 1954 tot 1962, zette Frankrijk alles op alles om toch in ieder geval de kolonie Algerije die het al honderddertig jaar bezat, te behouden. De Italiaanse regisseur Gillo Pontecorvo toont in het sociaal realistische The battle of Algiers hoe hard men erin ging, maar ook hoe modern de methoden van de bevrijdingsbeweging FNL was. In een spannende scène zien we hoe een aantal Frans geklede vrouwen erop uit worden gestuurd om tasjes met bommen erin op verschillende plekken in de stad achter te laten waar veel Fransen zich ophouden. De dood en verderf die ze hiermee zaaiden waren aanleiding om de repressie verder uit te breiden en paratroepers in te zetten, die echter tenslotte ook geen stand hielden tegen de volkswil van de Algerijnen.

Pontecorvo valt meteen met de deur binnen met een scène waarin een Algerijn door de Franse politie zodanig gemarteld is dat hij de schuilplaats van Ali La Pointe, een van de leiders van het FNL, verraadt. Vervolgens gaat hij terug naar het jaar 1954 waarin de strijd voor zelfbeschikking in Algiers begon. La Pointe kwam toen al in de gevangenis nadat hij door Franse jongeren werd lastig gevallen en werd opgepakt omdat hij van zich af sloeg. In de gevangenis is hij getuige van de dood van een vrijheidsstrijder door de guillotine hetgeen maakt dat hij zich aansluit bij de FNL. Zijn vuurdoop, vijf maanden later, is heel bijzonder. Hij krijgt de opdracht een Franse politieman te doden, maar het wapen die hem door een gesluierde vrouw overhandigd wordt, gaat niet af. De vrouw brengt hem bij FNL voorman Jaffer, die hem vertelt dat hij daarmee getest werd.

The battle of Algiers is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen en dit wordt nog benadrukt door de data die af en toe in beeld worden gebracht, zelfs met de uren erbij op dagen dat het erg spannend was, zoals op 20 juni 1956 als het FNl met een gecoördineerde actie veel Franse agenten doodt. Dat leidt tot het afsluiten van de Arabische wijk en het instellen van controleposten. Een maand later volgen echter nieuwe acties waarbij gesluierde vrouwen een belangrijke rol vervullen. Een tegenactie van de Franse commissaris leidt tot een demonstratie onder de bevolking, waarin ook La Pointe deelneemt hoewel Jaffer het belangrijk vindt om henzelf zo weinig mogelijk te laten zien en een guerilla te voeren zoals met de bovengenoemde vrouwen als bommenleggers.

Deze verwoestende actie leidde begin 1957 tot de inzet van paratroepers onder leiding van kolonel Mathieu, die door verhoren en martelingen probeert de cellen van het FNL in beeld te krijgen en daarbij een heel eind komt. De kop van het lintworm is in zijn eigen woorden al bijna overmeesterd. Een algehele achtdaagse staking uitgeroepen door het FNL om druk uit te oefenen op de Verenigde Naties die zich met de kwestie bezig hield, leidde tot het oppakken van vele sympathisanten, maar uiteindelijk moest de kolonisator in 1962 toch buigen voor de volkswil, prachtig uitgedrukt door de doordringende tonggeluiden van de Algerijnse vrouwen. 

Tenslotte dient nog vermeld dat de treurmuziek van Ennio Morricone deze prachtige film tot een monument maakt, die niet vaak genoeg bekeken kan worden om ons te doordringen van het feit dat het beantwoorden van geweld door geweld een heilloze weg is.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten