Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 31 mei 2017

Filmrecensie: Whatever happened to Baby Jane? (1962), Robert Aldrich


Rijke thriller rond de moeilijke verhouding tussen twee acterende zussen

De in de titel gestelde vraag speelt bij nader inzien een belangrijke rol in deze beeldige psychologische thrillers over de gezusters Hudson. Jane was een kindsterretje en kwam daar nooit overheen, Blanche maakte later furore en daarna zijn de vrouwen tot elkaar veroordeeld, gelijk de moeder al opdroeg aan Blanche om toch vooral liever te zijn voor Jane dan zij als kindsterretje voor haar zus in de schaduw was geweest.

Whatever happened to Baby Jane? begint in 1917 als Baby Jane de harten van het publiek verovert en tegelijkertijd zelf een onuitstaanbaar nest is, dat altijd haar zin wil hebben. Blanche ziet alle aandacht voor haar zusje met de pijpenkrullen lijdzaam aan. Vervolgens gaan we door naar 1935 toen Jane niet meer zo in trek was en de ster van Blanche rijzende was. Jane had bedongen dat zij ook in een film mocht spelen als haar zus dat ook deed. Aan het eind van deze episode speelt zich een auto ongeluk af, waarbij Blanche verlamd in een rolstoel terecht komt. Daarna komen we in een spoor van het heden. De zussen zijn inmiddels op leeftijd en wonen samen in een huis waarin Jane de scepter zwaait over de afhankelijke Blanche. Jane (zie poster) is nog steeds het verwaande meisje van vroeger, die nog steeds niet kan uitstaan dat Blanche meer succes had dan zij. We zien dit aan de hand van een scène waarin het buurmeisje naar een oude film van Blanche kijkt die opnieuw op de televisie wordt uitgezonden. Mevrouw Bates, de moeder van het meisje vertelt dat Jane verantwoordelijk was voor het ongeluk dat een eind maakte aan de carrière van Blanche. Jane probeert op alle manieren de aandacht voor Blanche te dwarsbomen. De bloemen die mevrouw Bates komt brengen voor Blanche komen niet verder dan de keuken en ook de post, zoals we later zien, komt nooit onder ogen van Blanche. De zwarte werkster Elvira is een aanspreekpunt voor Blanche, die het liefst wil verhuizen en haar zus kwijt wil. Elvira zet Blanche aan om de dokter te laten komen vanwege het drankprobleem dat Jane heeft.

Het scenario naar de gelijknamige roman van Henry Farrel zit goed in elkaar. Elke poging van Blanche om uit haar dwangbuis in haar kamer op de eerste verdieping te komen wordt op het laatste moment om zeep geholpen. Als Blanche, omdat Jane de hoorn van de haak heeft gelegd, een brief schrijft aan de buren om de dokter in te schakelen en die als een prop naar buiten werpt, wordt die opgepakt door Jane die net thuiskomt van een bezoek aan de stad. Als Blanche haar waarschuwt dat ze afhankelijk is van haar geld, reageert Jane onverschillig. Niet lang daarna ontdekt Blanche dat Jane haar handtekening heeft nagemaakt en op die manier al haar wensen kan vervullen. Dat is niet alleen op het gebied van drank, maar ook voor een pianist die haar kan begeleiden in de carrière die ze weer wil oppakken. Deze verschijnt in de persoon van de boomlange Edwin Flagg, zoon van een Brits acteur die van goede komaf was maar toch, tot ergernis van zijn vrouw, vooral de rollen van bedienden op zich nam. Edwin zit tegenwoordig onder de plak van zijn moeder die inmiddels weduwe is, last heeft van arthritis en het toejuicht als Edwin ook een deel van het gezinsinkomen verdient. De kennismaking verloopt voorspoedig, al lukt het Blanche net niet om in contact met hem te komen, maar een volgende ontmoeting loopt in de soep omdat Jane te zeer beneveld is om de deur voor hem open te doen. Als Blanche tenslotte toch eens, na halsbrekende toeren om beneden te komen, de dokter aan de lijn heeft gehad, belt Jane hem, met de stem van Blanche, nogmaals dat Blanche afziet van een afspraak omdat Blanche een andere dokter heeft gevonden. Elvira die door Jane is ontslagen, neemt poolshoogte maar moet dat bekopen met de dood en langzaamaan sluit daarop het net zich rond Jane. Met een prachtig slot, waarin ik in de opening al refereerde, ook dat nog. Robert Aldrich (1918-1983) had dan ook de allerbeste actrices Bette Davis en Joan Crawford tot zijn beschikking.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten