Regisseur over een verslaving die iedereen kent maar
waarover iedereen zwijgt
Anna Tilroe (Goes, 1946) is hoogleraar Kunst en cultuur aan
de Radboud Universiteit en interviewde de sympathieke Britse filmregisseur McQueen
(Londen, 1969, zie foto) over zijn film Shame (2011).
McQueen deed eerder de kunstacademie en bezocht in 1993 de filmacademie in New
York, maar kwam van een koude kermis thuis kwam hij daar de vrijheid miste die
hij als kunstenaar kreeg. Daarna maakte hij korte films die in galeries
vertoond werden. Hunger over de
onvermurwbare Ira activist Boby Sands die in de gevangenis het vuur aan de
schenen wordt gelegd, was zijn eerste lange speelfilm.
Anna Tilroe (Goes, 1946) is hoogleraar Kunst en cultuur aan
de Radboud Universiteit en opent de Big
talk met een artikel in de Volkskrant waarin gesteld wordt dat kinderen van
zo’n dertien tot vijftien jaar nooit met hun ouders over seksualiteit praten.
Tilroe vraagt zich af of dit niet vreemd is na de jaren zestig.
McQueen antwoordt dat seks voor hem helemaal niet normaal
was in zijn jeugd. Er waren wel eens jongens met een seksblaadje op het
schoolplein die meteen bestormd werden waarin het blaadje werd verscheurd. In
Amsterdam woonde hij pal naast een seksshop en ging een andere wereld voor hem
open.
Tilroe noemt de seks in Shame
intimiderend, groter gemaakt dan het is.
McQueen zegt dat dit voor de kijker misschien zo is, maar
dat het getoonde helemaal niet zo spectaculair is, hetgeen Tilroe even doet
stilvallen, waarna ze verder gaat over de exhibitionistische scène waarin
Brandon een prostituée voor het hotelraam neukt.
Op haar vraag of daarmee de scheiding tussen privé en
publiek ongedaan gemaakt wordt, antwoordt McQueen dat die scheiding helemaal
niet meer bestaat.
Tilroe gaat verder over het mannelijke zoals dat naar voren
komt in de korte film Bear, waarin
twee mannen met elkaar worstelen, waarbij niet zo duidelijk is of het om
seksualiteit of agressie gaat. Ze vraagt McQueen expliciet of het om twee zwarte
mannen gaat, maar die weigert daarop antwoord te geven. Hij gaat in op de
paradox tussen Bobby Sands in Hunger
en Brandon in Shame: de een zit
gevangen in een kleine cel en de ander heeft alle ruimte van de wereld, maar de
eerste is vrij en de tweede zit gevangen. Gender issues spelen overigens geen
bewuste rol in zijn films, zegt McQueen. Hij werkte veel met Michael Fassbender
maar ook geïnteresseerd in de rol van diens vrouwelijke tegenspeelster, Carey
Mulligan als de extraverte Sissy. Over de achtergrond van deze siblings laat
hij zich niet uit. Het zou kunnen dat ze een incestueuze relatie achter de rug
hebben, maar zover heeft hij niet gegraven. Ergens wordt wel gezegd dat ze van
slechte afkomst zijn, maar wat dat precies in houdt, daar mag de kijker naar
raden. McQueen vindt het boeiend dat het verleden toch doorsijpelt naar het
heden. Dit is bijvoorbeeld te zien als Sissy zingt en Brandon tot tranen
ontroerd is. Zoals ik in mijn recensie over Shame schreef maakt hij de
worsteling met de verslaving goed duidelijk.
Tot slot begint Tilroe nog over het gesprek tussen Brandon
en zijn pas gescheiden collega Marianne in het restaurant, dat heerlijk lang
duurt en heel echt overkomt.
McQueen antwoordt dat hij de scène in realtime in één take
heeft opgenomen om de echtheid ervan te benadrukken. De conversatie waarbij
Marianne bekent dat ze onlangs gescheiden is en Brandon zegt dat hij niet
gelooft in een lange liefdesrelatie is als een dans is om elkaar heen, waarbij
de ober als een pilaar tussen hen in staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten