Schizofrene man wordt kapitein van zijn eigen gezondheid
Vandaag koop ik alle
kleuren gaat over de vriendschap die schrijfster Karin Anema kreeg met de
creatief begaafde Twan, een man die al vroeg het stempel schizofreen opgeplakt kreeg,
later opgenomen werd in een kliniek en daarna nog verder van huis was.
Twan maskeerde zijn ziekte en praatte er niet over. Karin
Anema leerde hem kennen tijdens een schaatstocht. Hij hielp haar met haar
schaatsen die niet lekker zaten en ze reden met elkaar op. Na afloop wilde Twan
graag dat Karin een foto van hem maakte. Ze keek door de lens naar zijn gezicht
en zei hem hem dat hij niet zo’n masker moest opzetten. Hij oogde heel anders
dan de man met wie ze ontspannen geschaatst had. Ze vertelt tegen Wim Brands
dat ze onbewust zag wat er met hem aan de hand was.
Twan groef bij thuiskomst in haar schrijversverleden, las Mexicaanse sneeuw, waarin ze
onbevooroordeeld en non-conformistisch over een primitieve indianenstam schreef
en kwam tot de conclusie dat Karin een vrouw was die hij kon vertrouwen. Op dat
moment ging het beter met hem dan te zien was op een jeugdfoto waarin hij als
jongen op de vloer en in de bagger zat, zoals hij zelf zei.
Karin wilde hem en zijn leven nader leren kennen en hield urenlange
gesprekken met hem, waarbij het was alsof ze op reis was en die uiteindelijk
resulteerden in het zeer openhartige Vandaag
koop ik alle kleuren. Ze wist niet dat hij voor het eerst over zijn
verleden sprak.
Twan kwam uit een eenvoudig milieu, zijn vader werkte in een
slachthuis en droeg zijn zoon vaak op om hem te helpen. Twan was vaak bespat
met bloed en stonk omdat hij orgaanvlees moest malen. Hierdoor werd hij
uitgesloten door zijn klasgenoten op de HBS. Door te tekenen wist hij afstand
te houden van zijn psychotische wereld. Het somber Kindoffer dat hij op zijn twaalfde maakte waarin een vader zijn kind
slacht, was een noodkreet die niet werd opgevangen. Op zijn 21ste
verscheen er een ernstig psychiatrisch rapport waarin hij met S5 werd afgekeurd
voor militaire dienst en op zijn 27ste werd hij in een kliniek opgenomen.
Na zijn opname wilde hij niet meer over het verleden praten. Hij deed de
schuifdeuren dicht omdat hij in zijn woonplaats Den Bosch niet meer serieus
genomen werd. Zonder drank of pillen zorgde hij zelf voor zijn geestelijke gezondheid.
Hij nam zich zelf in acht door een geregeld leven te leiden en als hij een
psychose voelde aankomen schilderde hij of stapte hij op de fiets. Vandaar dat
Karin hem een kapitein van zijn eigen gezondheid noemt.
Wim Brands toont tekeningen van Twan die hij aan Karin
toonde terwijl ze met het boek bezig waren. Hij was blij dat hij zich weer in
zijn tekeningen kon uiten, nadat de creatieve stroom lang was opgedroogd. Hij
maakte ander werk dan vroeger waarin hij zich altijd zwart wit tekende in een
mensenmassa waar hij heel bang voor was. Vandaar de titel van het boek.
Helaas heeft Twan de publicatie van het boek niet meer mogen
meemaken. Karin mailde hem op een dag in de zomer maar hij reageerde niet. Hoewel
er geen reden was zich echt ongerust te maken, reed ze toch naar hem toe en
trof hem dood door een natuurlijke oorzaak.
Hier
reacties op het boek op de site van Karin Anema.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten