Zielscontact essentieel om haatgevoelens te laten slijten
De documentaire over verzoening tussen vroegere vijanden begint
in een township in Pretoria waar de vroegere minister Adriaan Vlok met een rode
baret op zijn hoofd eten brengt bij een gezin van Maria Ntuli die haar zoon Jermiah
verloor tijdens de apartheid waar Vlok in die tijd vol overtuiging aan mee
deed. Pas tien jaar later, in 1996, hoorde ze van een waarheidscommissie dat
haar zoon meteen de dag van zijn arrestatie om het leven kwam. Omdat hij naar
een militaire opleiding zou gaan, werd het busje dat hem vervoerde, opgeblazen.
Vervolgens verplaatsen we ons naar de Westelijke Jordaanoever. Robi
Damelin (zie foto) toont de plek waar haar zoon David, een student filosofie, in maart
2002 om het leven kwam, doodgeschoten door een Palestijnse scherpschutter. De
dader zit elf maal levenslang gevangen in een Israëlische cel. Robi die zich
haar hele leven inzette voor een vreedzame coëxistentie tussen Palestijnen en
Israëli, vindt het moeilijk een contact met de dader te onderhouden. Ze gaat naar
Zuid-Afrika, dat ze in 1967 verliet, om te zien of de waarheidscommissies onder
leiding van bisschop Desmond Tutu die na de apartheid werden ingesteld, ook in
het Israelisch-Palestijnse conflict van betekenis kunnen zijn.
Vlok ontmoet een buurvrouw van Maria die in alle staten is
als ze hoort dat een vertegenwoordiger van het apartheidsregime voor haar
staat. Ze verloor ook een zoon tijdens de apartheid. Vlok betuigt zijn schuld
en zegt dat hij de volgende keer ook voor haar eten zal meenemen. Vervolgens
ontmoet hij Robi. Hij vertelt dat hij halverwege de jaren negentig in Tel Aviv
was om amnestie aan te vragen waarmee hij vervolging zou kunnen ontlopen.
Op de Westelijke Jordaanoever is de organisatie Parents Forum actief, waarin Palestijnse en Israëlische ouders met
elkaar praten, elkaar steunen en zelfs bloed geven. Zie ook www. bloodrelations.org.
Als Robi hoort dat men vele Palestijnse gevangenen zal vrijlaten in ruil voor
Gilad Shalit, spreekt ze dit met de broer van haar zoon David. Deze wil anders
dan Robi niet dat de moordenaar vrijkomt.
In Kaapstad ontmoet Robi de openhartige en moedige blanke Ginn
Fourie die haar dochter Lyndie verloor bij een aanslag. Ze heeft de zwarte daders
vergeven en dat werd ook door hen geaccepteerd. Daartoe heeft ze wel gerechtvaardigde
gevoelens van wraak moeten opgeven. Robi praat met de dader die zich door
bevrijd voelde uit de kerker van onmenselijkheid. De gesprekken die hij met
Ginn voerde, genazen de wonden die door de aanslag in hem geslagen waren. Robi huilt
omdat de dader van haar zoon nooit zo zal reageren. Ze wil ook niet met hem bevriend
raken, maar hem ontmoeten om hem haar verdriet te tonen. De man staat echter
niet op de lijst van gevangenen die geruild gaat worden. Ze gaat naar diens
advocaat die niet voor zijn cliënt kan spreken, maar later laat weten dat die
haar zoon zag als een vertegenwoordiger van het zionisme. Hij zou wel een
gesprek met Robi willen, maar die is daar niet zeker van.
Bisschop Desmond Tutu vertelde eerder in de documentaire dat
hij met die commissies de zinloze spiraal van geweld wilde doorbreken en meent
dat deze vorm van waarheid zoeken ook in Palestina toepasbaar is. It will
happen, zegt hij, doelend op de verzoening, maar moet huilen. Het is allemaal
niet niets om het contact met vijanden aan te gaan, maar het is de enige weg
die werkelijk tot menselijkheid voert.
Hier
de trailer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten