Van hero tot zero
Keith Bakker kwam in 1985 vanuit de Verenigde Staten als
junkie naar Nederland. Hij sliep onder een brug bij het Scheepvaartmuseum.
Heroïne gaf het gevoel dat de wereld in orde was. Hij kwam aan geld door
mensen, veelal Amerikaanse toeristen, wijs te maken dat hij een ticket had voor
een terugreis naar de Verenigde Staten vanaf Brussel, dat zijn portemonnee was
gestolen en dat hij het geld zou terugbetalen. Hij was een rijke junk, zegt vriend
en ex-verslaafde Pieter de Roos. Leon Verdonkschot schreef de biografie Pushing the limits (2008) over
die levensperiode.
Halverwege de jaren negentig nam Keith (New York, 1960) een overdosis. Hij
wilde afkicken. Omdat dat in Nederland niet kon, ging hij naar een privékliniek
in Schotland waar men werkte met het Minnesota Model. Volgens psychiater Bram
Bakker gaat het uit van groepsgesprekken met een spirituele inslag.
Vervolgens begon Keith, om hem te onderscheiden van Bram,
zelf een privé-kliniek. Aanvankelijk voor drugsverslaafden, later ook voor
game, gok- en eetverslaafden. Door zijn ervaringsdeskundigheid had hij veel
succes. Hij haalde therapeuten uit het buitenland zoals Steven Noel Hill, die
viel voor de goede betaling en de dynamische werkwijze. Diploma’s had Keith
niet nodig. Bram vindt het vreemd dat in Nederland iedereen zich coach kan
noemen.
Hij trad op bij RTL en de NCRV. Had daar zijn eigen Family
Matters. Anita Kalkhoven die meewerkte aan het programma vond hem krachtig.
Volgens Noel Hill was Keith verslaafd aan aandacht. Anita kan zich herinneren
dat hij ooit in de groep zei: Come to me. I am God.’
De behandeling was duur, 24.000 euro per maand, maar heroïne
is ook duur, zegt Verdonkschot. Het geld verdween sneller dan het binnenkwam.
Keith kocht cadeautjes voor de jonge meisjes die voor hun eetverslaving bij hem
kwamen.
In september openbaarden twee vrouwen hun seksueel misbruik
door Keith in de Telegraaf. Dat werden er meer. Ze werden bij hem thuis
uitgenodigd, keken televisie met hem en werden daarna misbruikt. In Pauw en Witteman
verdedigde Keith zich, maar zijn verweer klonk niet overtuigd. Dat de meisjes
op zoek zouden zijn naar aandacht en dat hij dat honoreerde, noemt Bram een
praktijk, een hulpverlener onwaardig. Dat is zieke aandacht, zegt hij. Noel
Hill zegt dat Keith zich gedroeg als Hitler in zijn bunker die de generaals de
schuld gaf van het verliezen van de oorlog.
De rechter veroordeelde hem tot vijf jaar gevangenisstraf
met aftrek van voorarrest. Tien jaar lang mag hij niet meer in de hulpverlening
werken. Hij misbruikte zeven jonge vrouwen. Een van hen leest met verstikte
stem een verklaring voor in de hal van het gerechtsgebouw.
Advocate Lucy Oldenburg zegt dat Keith gezwicht is na het
verbreken van zijn relatie en het faillissement van zijn kliniek. Zij wilde in
beroep gaan, maar Keith trok dat later toch in. Hij is het er niet mee eens dat
hij een verkrachter genoemd wordt, maar wil zich daar verder niet op focussen.
Hij heeft spijt. Hij doet geen oog dicht. In de gevangenis in Lelystad werd hij
als zedendelinquent aangevallen. Hij zit in de hel en is aan het overleven.
Hier
de Twaalf Stappen van het Minnesota Model.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten