Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 21 september 2012

De Hartslag van het Stedelijk (2012), documentaire van Roel van Dalen



Met zes oud-directeuren, drie kunstcritici en vijf kunstwerken wordt de ontwikkeling van het Stedelijk Museum in Amsterdam gevolgd, dat acht jaar dicht was maar dit weekeinde weer open gaat. Archiefbeelden worden vernuftig op de verder nog witte muren geprojecteerd, hetgeen al kunst op zichzelf is.

Willem Sandberg (1947 –1963) was een idealistisch man, zegt Anna Tilroe, die in het verzet had gezeten en beschaving zocht na de barbaarsheid van de oorlog. Hij verlangde naar de mens die het kind in zichzelf toeliet en gaf alle ruimte aan Cobra. Hans den Hartog Jager zegt dat de rel over een marxistische getinte toespraak in het Frans Cobra publiciteit gaf.

De appelbar was een goedmakertje uit 1949. Karel Appel maakte een wandschildering in het stadhuis dat door de ambtenaren werd beklad. Jhim Lamoree noemt het een hallucinatie. Hij weet nog dat Sandberg aan Appel vroeg om het niet te bont te maken. Sandberg maakte van het Stedelijk een thuis. Tilroe zegt dat het licht van buiten binnen moest komen.

Edy de Wilde (1963-1985) zocht het meer in het verhevene. Den Hartog Jager zegt dat hij uit een oeuvre het karakteristieke koos, zoals met Rosy-fingered dawn at Louse Point van Willem de Kooning. De schilder probeerde daarin het licht van Long Island te vangen, zegt Tilroe. Het ging niet meer om de afbeelding van de werkelijkheid maar om het sferische. Het centrum van de kunst verschoof van Parijs naar New York.

Wim Beeren probeerde (1985-1993) tweeslag tussen kunst en samenleving weer te herstellen, zegt Lamoree. Jeff Koons speelde daarop in met Ushering in Banality uit 1988, dat door sommigen agressief werd gevonden. Beeren sprak van de schok van het nieuwe. Koons kwam niet uit de artistieke traditie en wilde vooral publiek trekken, zegt Tilroe.

Rudi Fuchs (1993-2003) had volgens Den Hartog Jager een goede reputatie en gaf een beginselverklaring af. De nieuwe ontwikkelingen zoals die van Damian Hirst liet hij links liggen. Tilroe zegt dat rijken inmiddels met kunst speculeerden om status te verwerven en dat het voor musea moeilijker werd werken aan te kopen. Fuchs kocht in 1993 Fingermalerei uit 1972 van Georg Baselitz aan. Europese kunst als tegenwicht tegen de Amerikaanse. Lamoree zegt dat het schilderij weinig voorstelt maar dat Baselitz een nieuw gezichtspunt inbracht door zijn schilderij op de kop te hangen. Omdat Fuchs te veel een schoolmeester was die de mensen wilde leren kijken, liepen de bezoekersaantallen terug. Het Stedelijk sloot.

Gijs van Tuyl (2005-2009) leidde het Stedelijk tijdens de voorlopige huisvesting bij het Centraal Station. Hij vond dat zijn voorgangers fantastische werken hadden verzameld. Hij kocht Drie Häuser mit Schlitzen aan van Martin Kippenberger die in 1997 vanwege overmatig alcoholgebruik aan een leveraandoening overleed. Lamoree ziet in het drieluik dat het in de wereld niet pluis is. Tilroe zegt dat er verwarring heerste over wat belangrijke kunst was.

Ann Goldstein (2010-) wil vooruitkijken. Ze verdedigt de kunst en de kunstenaar, zoals Lawrence Weiner. Reflectie over onze plaats op aarde kan een beslissend moment vormen voor ons leven. Lamoree hoopt dat het Stedelijk weer een wereldspeler wordt. Tilroe spreekt van het museum als een belangrijk instituut waar men kan zien in welke cultuur we leven en waarin we nieuwe gedachtegangen en visioenen kunnen ontwikkelen voor de toekomst.     

Hier de promo. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten