Het leven op aarde in juli 2010
Eerder beoordeelde ik de documentaire Britain in a day,
dat geënt werd Life in a day. Kevin Macdonald vroeg de aardebewoners een
video in te sturen, gemaakt op 24 juli 2010. Hij ontving materiaal voor 4500
uur film uit 192 landen. Hoe geef je daarvan in anderhalf uur een indruk? Britain
in a day beperkte zich tenminste nog tot het Britse levensgevoel.
Wat laat je in hemelsnaam zien aan drama, verdriet, genot,
opwinding? Een dronken man op een bank die na een vraag van een vrouw welke
datum het is, zijn mobiele telefoon
raadpleegt, noemt de datum en zegt dat het de mooiste dag van zijn leven is? Een
vrouw die altijd tussen drie en vier uur in de nacht op is omdat er dan een
sluier wordt opgelicht van een andere wereld waarin zelfs haar naam genoemd
wordt?
Het is te veel om op te noemen wat er allemaal voorbij
trekt. We beginnen met een beeld van de aarde zoals André Kuipers ongetwijfeld op
zijn netvlies heeft staan na een verblijf van enkele maanden in een
ruimteschip. Hij maakte zich wel eens bezorgd over moeder aarde, zei hij na
afloop. Al die wriemelde activiteiten op een planeet die zijn grenzen heeft.
Natuurlijk gaat het over geboren worden. Onder andere over een jonge giraffe,
maar niet over sterven.
Net als Morgan Matthews in Britain in a day – maar Life
in a day was natuurlijk eerder - volgt Macdonald de dag vanaf het opstaan.
De beelden zijn heel divers. Van de kippen eten geven tot de krant lezen en
tanden poetsen. S. Gray slaapt op een bank en werkt zich kapot. Een Japans
jongetje loopt door een rommelige kamer naar de w.c. Zijn vader helpt hem met
een schone luier. Daarna steken ze een stokje wierook aan bij een foto van diens
moeder. Sasha gaat zich voor het eerst scheren. Een jongen staat heel druk te
stampen op het bed van zijn ouders. De moeder is net geopereerd. Ze draagt
zakken met vocht aan haar lichaam. De jongen is boos op de videotaping door
zijn vader. Zijn moeder zegt dat hij lief moet zijn. Een boeddhistische vrouw
draagt maaltijden op een dienblad op haar hoofd. Een vrouw filmt de kamer van
haar slapende puberzoon die niet heeft opgeruimd. Een man die net aan zijn hart
geopereerd is, is dankbaar dat een verpleegster hem heeft geholpen bij zijn
stoelgang.
Af en toe komt er een vrouw in beeld in een bos die een
karton toont met daarop een vraag zoals over onze grootste liefde, angst of wat
we in onze tassen hebben zitten. Daarop wordt dan druk door de wereld geantwoord.
Iemand houdt het meest van zijn koelkast, een ander rijdt het liefst 240 per
uur over de weg. Er zal een behoorlijke vertekeningen in zitten met al die
Amerikaanse camera’s, want ik neem aan de verzoek van Macdonald vooral in De
Verenigde Staten opgevolgd is, maar er komt ook een vrouw aan het woord die het
meest houdt van een woord in een uitgestorven taal dat betekent dat men elkaar
wel wil maar niet durft te benaderen, zoals een man en vrouw op een
feestje.
Af en toe zien we korte shots, bijvoorbeeld van menselijke
activiteit in voortbeweging, zoals skaten en skydiven, van huwelijksrituelen of
van onze voedselvoorziening, zoals het doodschieten van een koe of het smullen
van een watermeloen. Soms zijn de
beelden langer, zoals van een Amerikaanse homo die in een telefoongesprek tegen
zijn oma uit de kast komt of een Koreaan die al jaren door de wereld fietst en
inmiddels in Nepal is. Hij is al vaak aangereden en heeft al vijf keer in het
ziekenhuis gelegen. Hij wordt gefascineerd door de diversiteit aan vliegen in
de wereld. Een schoenpoetsertje in Zuid-Amerika komt nog een keer terug om te
zeggen dat hij het meest houdt van zijn vader omdat die hem zijn ontbijt op
straat brengt en daarna van zijn kinderlaptop omdat die veel informatie geeft. Ook
is er aandacht voor het drama tijdens de Love parade in Duisburg.
De achtergrondmuziek is fraai en opwekkend, zoals het
hemelkoor dat het begin van de dag begeleidt en de Afrikaanse vrouwen die al
zingend hun voedsel stampen. De
vrolijke soundtrack A day at a time is van Ellie Goulding. I want to
drink from the clearest water, I wanna eat the things i ought to I, just warm I
know but I, feel strong enough.
Tenslotte doet een Amerikaans meisje een emotionele
bekentenis. Ze heeft de hele dag gewerkt en niets bijzonders meegemaakt, maar
wil wel even kwijt dat ze bestaat en dat dat toch wel bijzonder is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten