Gevoeligheden tussen een oude toneelspeler en een
teleurgesteld meisje.
Deze humorvolle, lichtvoetige film opent sterk met twee oude
toneelspelers die in het Londense Cabin Café hun verschillende pillen
aan elkaar tonen. We vallen regelrecht in hun leven. Ian en Maurice voeren een
cynische conversatie met elkaar. De genotzuchtige Maurice - een prachtrol van
Peter O’Toole - woont zelfstandig, nadat hij zijn vrouw met hun kleine kinderen
in de steek liet. Ian woont in het verzorgingstehuis Heathview en krijgt een
hulp, de dochter van zijn nicht Martha. Hij heeft een bed voor haar klaargezet
en roze handdoeken voor haar gekocht.
Als we in het appartement van Ian met het meisje
kennismaken, is Ian in slaap gevallen. Maurice hoort haar uit maar zij geeft
nauwelijks antwoord. Ze is een onverschillig figuurtje van een jaar of
achttien, dat een soort miesoep eet uit een plastic beker. Uit haar stem maken
we op dat ze uit Noord-Engeland komt. Maurice vraagt wat ze hier in Londen
doet. Ze zegt dat ze werk zoekt. Wat voor werk dan? Modeling. Jodelen, verstaat
Maurice. Ze wil wel een biertje. Maurice die zelf whisky drinkt, biedt het
meisje een flesje aan en neemt haar mee naar het theater. Het meisje, dat
Jessie blijkt te heten, is verbaasd dat Maurice Russel, zoals hij voluit heet,
een bekende naam is in de toneelwereld, maar moet tegelijk niets hebben van
zijn oude mannenlucht.
Ian is echt een mopperaar. Hij klaagt over het meisje dat
zelfs geen vis kan klaarmaken. Maurice heeft intussen werk voor haar gevonden.
In wat voor kleren? vraagt Jessie. Zonder kleren, zegt Maurice. Maar ik laat
mijn prammen en doos niet zien, zegt de preutse Jessie. Maurice neemt haar mee
naar een tekengroep die een naaktmodel zocht. Zelf mag hij niet kijken. Als hij
toch door de bovenlichter tuurt, ziet hij dat Jessie zich gehuld heeft in een
kleed dat alleen haar schouders bloot laat. Hij vertelt haar na afloop over de
schoonheid van het vrouwelijk lichaam en neemt haar mee naar de National Gallery,
naar het schilderij Rokeby Venus door Diego
Velázquez. Voor mannen is het vrouwenlichaam het mooiste wat er bestaat,
zegt hij. Op de snedige vraag van Jessie wat dan vrouwen het mooist vinden,
antwoordt Maurice dat vrouwen hun baby het mooist vinden.
Langzaam aan, met cadeautjes en zorgzaamheid, verovert
Maurice het hart van Jessie, maar ze geeft wel duidelijk haar grenzen aan. Hij
mag haar een kusje op de schouder geven, maar niet aan haar borsten zitten. Ze
heeft slechte ervaringen met de liefde.
Maurice werd na een prostaatonderzoek door de huisarts
doorverwezen naar de specialist. Na de operatie komt Ian bij Maurice op bezoek
in het ziekenhuis. Ian vindt het vervelend dat Maurice niet heeft aangekondigd
dat hij werd opgenomen. Ik hoef geen medeleven, zegt Maurice. Dat had je ook
niet van mij gekregen, zegt Ian cynisch. Maurice vlucht het ziekenhuis uit en
gaat meteen naar Jessie. Hij is helemaal in haar ban. Hij koopt oorbellen en
een galajurk voor haar. You look like a moviestar, zegt hij tevreden en hij
noemt haar Venus, maar zijn pogingen om haar voor zich te winnen moeten nog
door heel wat kuilen heen.
Het is een verademing weer eens iets anders voorgeschoteld
te krijgen. Geen sentimentele geschiedenis maar een ruwe verhouding tussen een
gevoelige oude hedonist en bot preuts jong meisje. Maurice met zijn ijsmuts op
heeft wel iets van Rudi van Dantzig in zijn laatste jaren, toen hij met een
muts op zijn dansers begeleidde.
De cast is zeer ervaren, de rollen zijn sterk net als het
verhaal. De sterke ontwikkeling in het verhaal kan niet anders dan door een
schrijver bedacht zijn. In dit geval de Britse (toneel)schrijver Hanif Kureishi
met een Pakistaanse achtergrond, die ook het levendige en humorvolle script van
de film My beautiful laundrette (1985) schreef.
Hier
een trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten