Onschuld van tieners leidt tot een schram in hun ontwikkeling
De laatste roman van Yolanda Entius gaat over een tweetal
Noord-Afrikanen in Zuid Frankrijk die nogal wat teweeg brengen in de harten van
twee jonge Nederlandse meisjes, Nola en Doris. Dat laatste is niet positief
bedoeld. Abdoel en Akil krijgen hen zo ver om hen te bezitten onder het mom van
een bezoekje aan een kasteel, terwijl zij op zoek zijn naar hun vriendin Gaby
die met haar nieuwe vriend André alvast vooruit is gegaan om druiven te
plukken. De meisjes zijn zeventien en staan nog onschuldig in het leven. Het
zou getuigen van racisme, zegt Nola later, om hen zo’n aanbod te weigeren.
De ontmoeting met André in augustus 1978, waarmee de roman
begint, is beeldend beschreven. De onschuld wordt vooral door Nola die het
leeuwendeel van de roman voor haar rekening neemt, breed uitgemeten. Met
rugzakken op lopen de drie in de hitte langs de Ouvèze, als Nola een man hoort
fluiten. Hij blijkt André te heten en een Hollandse levensgenieter te zijn die
hen inpalmt. Hij krijgt hen zo ver dat ze liever daar in de natuur kamperen dan
op een camping, neemt naaktfoto’s van ze en neemt Gaby een paar dagen later in
zijn Renault met hem mee verder de Provence in.
‘Voor het eerst van
haar leven sliep Nola, verstopt achter wat struiken, onder de blote hemel. Ze
at tomaten met zout, knapperig brood en olijven, en liet zich meevoeren door de
rivier die haar aan land gooide waar het haar behaagde. e proefde van de
eeuwigheid, de grenzeloosheid; ze was gelukkig. De wereld was haar thuis.’
Eindelijk vrijheid na het harnas van de examens. Dat die
niet lang zal duren, ligt in de lijn der verwachting. Een week nadat André en
Gaby vertrokken zijn, gaan Nola en Doris naar hen op zoek en komen met een onduidelijk
briefje van Gaby aan in een plaats met een café waar de mannen stilvallen en de
Tunesiërs Abdoel en Akil hun kans schoon zien. Onder het mom van
een bezoek aan het kasteel wordt Nola door Abdoel verkracht en Doris door de
impotente Akil aangerand. Hoewel Nola tegenover Abdoel belooft dat ze haar mond
zal houden, gaat ze later toch in op het advies van André om de politie in te
lichten, hetgeen er toe leidt dat de twee Tunesiërs voor meerdere jaren achter
slot en grendel belanden.
Voor we over dat laatste horen, lezen we over de verdere,
nogal moeizame relaties die Nola in later jaren aanknoopt. Haar leven heeft een
klap opgelopen waardoor seksualiteit geen onbezorgd plezier meer is. Als
lerares leeft Nola met de nodige schuldgevoelens en zelftwijfel. Doris van haar
kant is door de toestand verder heen, ook door haar overbezorgde moeder na het
verlies van een eerder kind door leukemie. De relatie met Gaby was nooit
gemakkelijk omdat zij meer van hun relatie had voorgesteld en zich door haar in
de steek gelaten voelde. Ze raakt ernstig in de war van Noord Afrikaanse
jongens in haar woonplaats Amsterdam en blijkt daarbij ook nog ernstig ziek.
Door het heen en weer laten lopen van het verhaal tot en met
januari 2007, waarin zelfs een nieuwe generatie het licht ziet, komen uiteenlopende
emoties als schuld, angst en schaamte ruimschoots aan bod. Het zijn dan ook de
titels van de drie delen waar de roman in onderverdeeld is. Het blijft niet bij
het negatieve. De hoofdrolspelers weten zich toch ook met hun lot te verzoenen.
Abdoel en Akil is
een geraffineerde roman, goed geschreven, kort en bondig, met met veel
verrassingen, waardoor we van de ene scène in de andere in de andere tuimelen.
Het beeldende verhaal leent voor een film, al zal dat er een zijn in het
lichtere genre, want het incident, dat Doris en Nola beleefd hebben, heeft niet
meer veroorzaakt dan een schram in hun ontwikkeling, al gaat de een dood en blijft
de ander vol schaamte achter.
Hier
Yolanda Entius twee minuten over Abdoel
en Akil op YouTube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten