Jonge overlevende van Noord Koreaans strafkamp lijdt onder de
gevolgen
De Duitse documentairemaker Marc Wiese maakte een
aangrijpend portret van Shin Dong Huyk (1983) die geboren werd in een Noord
Koreaans heropvoedingskamp en daaruit op 24 jarige leeftijd ontsnapte, maar nog
altijd met de gevolgen van zijn internering te maken heeft, niet alleen fysiek
vanwege alle martelingen maar ook geestelijk. Hij woont alleen in een flatje in
Seoul en heeft daar alle tijd nodig om te bekomen van de verschrikkingen die
hij meemaakte.
Wiese toont een en ander door middel van animaties maar ook
met in het geheim gemaakte beelden van folteringen, waaronder die van een jonge
vrouw die tijdens een politieverhoor geslagen en geschopt wordt, en gesprekken
met twee bewakers die inmiddels ook aan de andere kant van de grens leven.
In de eerste scène poetst Shin zijn tanden en vertelt dat
hij nog steeds last heeft van nachtmerries. In de rust van zijn kamer probeert
hij nergens aan te denken. Zijn eerste herinnering betreft de executie van zijn
moeder toen hij vier jaar oud was. Daar waren altijd veel toeschouwers
verplicht bij aanwezig. Hij raakte daarvan in paniek.
De eerste bewaker vertelt dat mensen altijd ’s nachts uit
hun huizen werden gehaald en dat familieleden apart van elkaar werden
opgesloten. De tweede zegt dat de gevangenen behandeld werden als beesten en
dat hun leven niets waard was. In het kamp golden vijf regels, waaronder niet
stelen en geen contact tussen mannen en vrouwen en bij overtreding werd men
meteen doodgeschoten. Shin zegt daarop dat de dagelijkse slaag erg was, maar de
honger nog erger. Ze slaagden er wel eens in een rat te vangen en die te braden
en op te eten tot de botjes aan toe.
Bewakers namen wel eens een aantrekkelijke vrouw mee naar
hun woning en als die zwanger raakte verzonnen ze een reden om haar te doden. Door
het doden van mensen kregen de bewakers extra rantsoenen. De eerste bewaker is
bang op straat mensen tegen te komen die hij bewaakte en hoopt daarom ook niet
dat het ooit nog tot een hereniging komt. Hij heeft inmiddels een diep
schuldgevoel over hetgeen hij heeft gedaan.
Shin reist naar Genève waar een congres over mensenrechten
gehouden wordt en houdt daar een toespraak, waarbij hij zegt dat er zo’n
200.000 Noord Koreanen in strafkampen zitten opgesloten, waarvan zo’n 30.000 in
Kamp 14. Zijn vader kreeg zijn moeder cadeau voor het harde werk dat hij had
verricht. Iedereen hield elkaar in het kamp in de gaten en men diende elkaar te
bekritiseren tijdens ideologische bijeenkomsten. Op het moment dat Shin
veertien jaar was zag hij dat zijn broer eerder thuis was gekomen uit de
fabriek en dat zijn moeder hem aanraadde om te vluchten naar de bergen. Shin
meldde het incident bij de schoolmeester omdat hij dat zo geleerd had. Daarop
werd hij gearresteerd en in de gevangenis gezet waar hij zwaar gefolterd werd,
ook met vuur, waardoor zijn hele lijf misvormd is. Na zeven maanden werd hij
vrijgelaten en ontmoette hij zijn vader. Samen werden ze blootgesteld aan de
moord op zijn moeder en broer, respectievelijk door ophanging en de kogel. Shin
denkt daar nog lang over na. Hij voelde op dat moment niets en dacht dat ze hun
straf verdienden.
Een oudere man vertelde hem toen hij 24 jaar oud was voor
het eerst over de buitenwereld. Shin was vast van plan daar een kijkje te nemen
en zijn buik vol te eten, zelfs als hij dat niet overleefde. Hij verdween door
de omheining op het moment dat hij hout sprokkelde en verbaasde zich over de vrijheid
die mensen buiten het kamp genoten. Het was alsof hij in het paradijs was
aanbeland. Over een bevroren grensrivier kwam hij in China aan en vandaar in
Zuid Korea, waar hij zwaar werd ondervraagd en een integratieprogramma kreeg
aangeboden.. Hij heeft er nog wel spijt van dat hij nooit afscheid nam van zijn
vader en weet niet wat zijn lot is geweest.
Shin zegt dat zijn geest nog steeds in het kamp verwijlt en
dat hij graag terug zou willen naar zijn geboorteplek, temeer omdat Zuid Korea,
waar het allemaal om geld draait en veel zelfmoorden gepleegd worden, ook niet
geweldig is. In de aftiteling lezen we dat hij terugkwam op bepaalde
getuigenissen die hij had gedaan, wellicht ook over de dood van zijn moeder die
twee keer dood ging, maar dat dit verder niet afdeed aan de ernst waarmee hij
de problemen van Noord Koreanen schetste die niet in de pas lopen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten