Alle beetjes helpen
Onder
de vreselijke titel Worsteling van de
Groenmens, die, net als de Gutmensch, eraan doet denken dat we het over een
bijzondere categorie mensen hebben, terwijl het juist over ons allemaal gaat,
presenteert regisseur Jorien van Nes een uitzending waarin onze worsteling met
duurzaam gedrag duidelijk tot uitdrukking komt. Hoe kunnen we een
gedragsverandering in de richting van minder vlees eten, minder luxegoederen
kopen en minder vliegen realiseren, zonder dat we onze aanspraak op geluk
hoeven op te geven? In de uitzending wordt, hoewel dat niet met zoveel woorden
gezegd wordt, duidelijk dat materiële welvaart en geluk weinig met elkaar te
maken hebben.
De reis
langs personen die worstelen met hun ecologische voetafdruk begint met een
cursus in Helmond onder leiding van klimaatcoach Manu Busschots waar deelnemers
uit verschillende levensgebieden met elkaar in gesprek gaan over hun gevoelens
rond het onderwerp klimaatverandering en stappen die zij, onder het motto
verbeter de wereld en begin bij jezelf, kunnen ondernemen om zich duurzamer te
gedragen. De discussie brengt commentator Chris Kijne tot de vraag waar we
moeten beginnen en of we dat eigenlijk nog wel kunnen in ons moderne leven
waarin een vliegvakantie of een elektrisch apparaat tot de vaste ingrediënten
van ons bestaan behoort.
Interieur
ontwerper Babette Porcelijn wilde wel eens weten wat de impact van
verschillende sectoren op het gebied van duurzaamheid is en schrok van het feit
dat containerschepen, die veel goederen vervoeren, enorm veel CO2 uitstoten. De
consument zou een belangrijke rol kunnen spelen door het terugdringen van deze
vervuiling door minder spullen te kopen die in verre landen geproduceerd
worden. Ze leerde ook dat de verborgen impact van de vervuiling, waaronder de
ontbossing voor de productie van veevoer, tachtig procent van de vervuiling bedraagt,
waardoor we vijf keer zoveel slagkracht kunnen ontwikkelen. Ze liet een
onderzoeksinstituut uitrekenen wie de grootste vervuilers in ons leven zijn en
kreeg te horen dat dit elektronische apparaten zijn. Het maken van een laptop staat
gelijk aan het openhouden van tweeduizend zwembaden en een retour Bali dient
gecompenseerd te worden door het planten van duizend bomen. Vlees zorgt voor
dertig procent van onze voetafdruk. Een kilo daarvan kost vijftienduizend liter
water en de nodige door de dieren geproduceerde broeikasgassen. Ze wil niet
vermalen worden door Ecorexia, maar zich richten op een gelukkig bestaan.
De
Amerikaanse klimaatdeskundige Renee Lertzman, schrijfster van Environmental melancholia, vertelt dat
de werking van ons brein ervoor zorgt dat we apathisch worden, omdat het zich
afsluit uit zelfverdediging. We hebben te maken met cognitieve dissonantie,
een innerlijke tegenstrijdigheid tussen gevoel en gedrag, die, als we ons dat eenmaal bewust zijn, ook tot ander gedrag kan aanzetten. In
plaats van klimaatverandering te benaderen via ons limbisch systeem kunnen we
het beter bekijken vanuit de neo-cortex.
Evelien
Matthijssen woont met haar gezin (zie foto) in de Ardennen en heeft een
voetafdruk die nauwelijks zichtbaar is omdat ze geen apparaten met snoeren
gebruikt en de wasmachine op wind- en zonne-energie laat werken. Ze doet dat
niet om goed te doen, maar omdat het haar een goed gevoel geeft. Anders hou je
het ook niet vol, zegt ze.
Ze geeft ook cursussen waarbij men leert om een groene
leefstijl te ontwikkelen. Ze zegt dat het niet altijd nodig is om met een ander
in discussie te gaan, want die ander wil vaak een confrontatie uitlokken.
De Amsterdamse ecoloog Thiëmo Hielbron, inmiddels in de
Duurzame Top 100, richt zich op de jongere generatie om het milieubewustzijn te
vergroten. De zussen Kroon in Amersfoort proberen zero waste over te houden. Ze
kopen daarom zonder verpakking en nemen zelf de nodige potten en glazen mee naar
de winkel of het afhaalkeuken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten