Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 9 maart 2018

Theaterrecensie: Zonder toestemming, De Theatertroep, Toneelschuur, 7 maart 2018


Talentvolle theatergroep maakt de verwachtingen niet waar

Een jaar geleden bracht De Theatertroep een prachtige, ontsporende weergave van de Shakesperiaanse klucht Driekoningenavond. Deze maand maart kunnen ze daaraan niet tippen met Zonder toestemming. Daarin zien we een tiental acts, gespeeld door verschillende personen, ontleend aan diverse tradities uit de kunstwereld en passend in het tijdperk van de vaudeville tussen 1870 en 1930. De avond wordt in deze stijl afgesloten met het korte toneelstuk Mijn slappe komedie voor vier mensen een handjevol personeel en een tafel die niet vrijkomt van Magne van den Berg.

De sfeer is goed, daar ligt het niet aan. Het publiek wordt door de negen leden van het toneelgezelschap, keurig gekleed in passende kostuums, verwelkomd met een glas bier uit een echte tap, iets dat past in de traditie van de vaudeville. Rosa Asbreuk en Patrick Duijtshoff leiden de avond in naast de houten vlonder, waarop de acts zullen worden gepresenteerd. Boven hun hoofd hangen sfeervolle lampen en rechts staat een tafel, gedekt voor vier personen, die tijdens het toneelstuk na de pauze nog een hoofdrol zal spelen, al is het in de verbeelding van de toeschouwer. De presentatoren beoordelen het publiek eerst op hun kleding, want die dient op zo’n avond passend te zijn. Asbreuk wijst op een dame in de zaal die er fantastisch uitziet. Duijtshoff stemt daarmee in maar stelt vast dat ze geheel volgens de etiquette op dit gebied onder hun eigen niveau blijft.

Helaas waren de acts inhoudelijk wisselend. De tap-act kwam traag op gang, maar werd door de getalenteerde Kyrian Esser, na een sigaretje dat meteen uit zijn mond werd gehaald omdat men in de Bovenzaal niet mag roken, opzwepend afgesloten. Jantje zag eens pruimen hangen ging op een oubollige manier de mist in, het taarten gooien naar elkaar was te nadrukkelijk, het messenwerpen, het gevecht tussen twee vrouwen en de eierdans flauw. Het boomgedicht van Jasmijn Vriethoff was kolderiek, net als de act waarbij iemand een tafeltje bestelde en dan ook alles in miniatuurformaat kreeg. De zangact van Maria Callas was fraai om te zien en vooral om te horen, het praten in een echoput aardig maar ook niet meer dan dat. Tussendoor bood Asbreuk nog een variëteit aan artikelen aan die men zogenaamd na de voorstelling kon kopen, voor het geval men zelf eens een act zou willen doen, zoals met Dracula tanden of een masker waarmee het echter moeilijk was een mop te vertellen. Het mooist was de act van Esser die een rood tafellaken onder de zorgvuldig in elkaar gezette, gedekte eettafel weg probeerde te trekken. Hij had daarbij de volledige aandacht van de anderen en ook van het publiek.

Een verademing was het tekstuele gedeelte van na de pauze, waarin we kennismaakten met twee stellen die samengekomen zijn in een restaurant, waar iets blijkt te zijn misgegaan met de reservering. Eerst horen ze van de bediening dat het nog een kwartier kan duren voor ze aan tafel kunnen, maar daarna blijkt die te zijn ingenomen door lieden die niet hadden gereserveerd maar al besteld hebben. De tekst sprankelt en de uitvoering door vijf personen, waarbij de rol van Louise door twee vrouwen van het gezelschap gespeeld wordt, heeft vaart. Het toneelbeeld aan het eind is prachtig en verrassend, maar dat kan toch niet een zekere teleurstelling wegnemen. Wellicht past Zonder toestemming beter op De parade in een zomerse, melige sfeer dan op een winteravond in een theaterzaal.

Hier meer informatie op de site van De Theatertroep, hier mijn bespreking van Driekoningenavond.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten