Vijfendertig jaar podiumervaring van zevenendertig
schrijvers
Ter gelegenheid van het 35 jarig bestaan van de Stichting
Literaire Activiteiten Amsterdam heeft de organisatie een verzamelbundel
uitgegeven waarin deelnemers aan een of meerdere bijeenkomsten van SLAA
vertellen over hun meest indrukwekkende podiumervaring en dat in positieve of
negatieve zin. Hoewel de organisatie vijfendertig auteurs van proza of poëzie aan
het woord wilde laten, zijn het er zevenendertig geworden. Het is op zich al
een verdienste dat schrijvers die de eenzaamheid opzoeken, aan de openbaarheid
worden blootgesteld. In haar bijdrage schrijft Hannah van Wieringen op
poëtische wijze over de tweespalt tussen het kwetsbare lichaam en de verlangde
en gezochte aandacht.
Thomas Verbogt trapt af met een fragment in het najaar van
2013 voor de Bergensche leesclub over zijn roman Perfecte stilte. Die bijeenkomst valt in het water valt omdat
zanger Dries Roelvink zich het gesprek mengt die zegt dat hij ook schrijver is
en zelfs zijn boek begint ui te delen, waar Verbogt niet tegen op kan. De entourage
waarin de lezing gehouden wordt blijkt bij meerdere auteurs een grote rol van
betekenis te spelen. Soms voelt men concurrentie van een bekend schrijver of wordt
men door musici overstemd, maar Rob van Essen had juist een goed contact met K.
Schippers en Auke Hulst besloot een avond over Murakami met een lied op te
luisteren. Anna Enquist verzorgde samen met een pianiste een optreden in het
zuiden van het land waar criticus Hein Janssen ook aanwezig was.
Schrijvers komen ook in het buitenland. Nina Weijers
beschrijft een lezing in 2016 tijdens een literaire avond in Duitsland waarin
ze hard botste met haar Vlaamse vriendin Saskia de Coster, die haar bijdrage
over hetzelfde gebeurtenis houdt maar minder expliciet over de ondergang van
hun relatie is. Murat Isik vertelt ook over een lege zaal in Bielefeld, maar
dat was dan ook tijdens de nacht dat Trump gekozen werd tot president. Thomas
Heerma van Voss voelde zich in Duitsland een oplichter, terwijl Daan Doesborgh
de tijd van zijn leven had met literaire schlagers in een restauratiewagen op
weg naar een festival in Bratislava.
Vrouwkje Tuinman spreekt van onmogelijke gelegenheden. Rob
Waumans ervaarde euforie en ongemak op het damestoilet tijdens het boekenbal. Olivier
Willemsen had in Groningen het idee dat hij onder een steen vandaan moest
komen. Maartje Wortel beschrijft fraai haar miscommunicatie met de interviewer
en Jannah Loontjes stelt dat de grens tussen de verbeelding en haar eigen
beleving door het publiek werd uitgedaagd, bijvoorbeeld als het ging over haar
ervaring met wiet.
Babs Gans werd tijdens een voordracht tijdens de Womans
March in maart 2017 opgetild door het publiek. Elly de Waard blikt terug op een
herdenking in de jaren tachtig van haar man Chris van Geel die in 1974
overleed. Lieke Marsman raakte tijdens een optreden in Vlieland haar weerzin
tegen optreden kwijt. Christine Otten kijkt terug op een optreden in Jakarta in
oktober 2015 toen ze, alleen al op grond van de klank, furore maakte met haar
gedicht Soulfood. Mensje van Keulen
refereert aan een signeersessie waarbij ze de naam Fred Schoen verhaspelde tot
Frits Groen. Lamyn Belgaroni kwam Otten tegen in Noordernoord en las daar het pas
geschreven gedicht over de avond voor. Roos van Rijswijk zegde een lezing af
omdat men vond dat haar boek teveel seks bevatte en leest die scène
tegenwoordig overal voor.
Maurits de Bruijn bespreekt zestien denkbeeldige eisen die
aan de organisatie gesteld dienen te worden als ze een voordrachtskunstenaar
uitnodigen. Dennis Gaens trad zonder veel voorbereiding op met een muzikant.
Ivo Victoria was blij met de driehonderd euro die hij incasseerde. Hanneke
Hendrix vertelt misschien wel het mooiste verhaal over een trio dat met
verzonnen publicaties de boer op ging. Said El Haji roemt een optreden van
Mustafa Stitou. Sanneke van Hassel ging terug naar een vrouwenbijeenkomst in
haar geboortedorp en werd daar welwillend aangehoord. Alexis de Roode
vergelijkt poëzie met schaken. Marja Pruis moest zich teweerstellen als
schrijfster van damesromans. Reneé van Marissing werd zelf rijker van een
boekbespreking van Oksana Zaboezjko. Joost Oomen sprak bij de uitvaart van een
junk in Groningen. Willem Melchior raakte zijn stem kwijt.
Zo is er altijd wat. Het is de verdienste van SLAA dat ze
onverdroten op haar weg verder gaat om literatuur in Amsterdam aan de man te
brengen. Op naar de volgende 35 jaar.
P.S. De titel is ontleend aan het feit dat SLAA vanuit De Balie haar intrek nam in de Tolhuistuin, de voormalige kantine van Shell.
Hier
de website van Maurits de Bruijn die debuteerde met de roman Broer.
Het magazine is ontworpen door Atelier Roosje Klap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten