Amsterdamse dokter met een groot hart
Het lijkt een serie te worden, de portretten van dokteren
die nog op oude leeftijd actief zijn in hun vakgebied. Na de documentaire De hoeder van Joost van der Wiel uit
2016 die de 92 jarige Amsterdamse huisarts Nico van Hasselt portretteerde,
volgt debutant Lysander Wiering met een portret van Co van Melle, twaalf jaar
jonger en actief in de hulp van illegale vluchtelingen. De laatste is heel wat
communicatiever dan de eerste en dat maakt, naast de belangeloze inzet voor de
verschopten, het kijken naar deze documentaire prettiger.
De documentaire begint met een telefoontje dat Van Melle
krijgt als hij in het donker naast zijn fiets staat, zo te zien op het pont
over het IJ. Het gaat over een persoon die een spier niet meer kan bewegen. Van
Melle kan moeilijk vaststellen wat het probleem is en zegt dat hij wel langs
komt. Hij gaat naar beneden in de vluchtgarage en zit daar in het donker. Hij
kijkt met een lampje in de mond van een vluchteling uit Libië en schrijft
paracetamol voor, maar waarschuwt om daar niet meer dan vijf per dag van te
nemen. Hij voelt bij een andere man met keelproblemen de lymfeklieren en raadt
aan een das te dragen vanwege de kou. Veel vluchtelingen zijn ziek, zegt Van
Melle. Hij bewondert hun geloof in de toekomst, waarin het allemaal beter zal
zijn.
Een Somaliër, die zich een eerste klas vluchteling noemt, drie
jaar hier is en op verschillende plaatsen verblijft, heeft last van zijn
meniscus. Van Melle wijst hem erop dat men ook op medische gronden een
verblijfsvergunning kan krijgen. Een man uit Togo die sinds 2001 hier is en in
2006 vrijwillig het land wilde verlaten, werd desondanks in de cel gezet. Een
landgenoot van hem, die hier veertien jaar is, zegt dat zij als dieren
behandeld worden. Van Melle zegt dat de bed, bad en brood regeling een klein
stapje in de goede richting is. De mannen bedanken hem en wensen hem dat hij
nog tachtig jaar leeft.
Om te ontspannen zien we Van Melle een vrolijk deuntje op de
piano spelen. Uit de reportage van Haydar Cakal, gepubliceerd op YouTube (5
oktober 2010), was te horen dat hij in de kerk op het orgel speelt en samen
muziek maken belangrijk vindt. Dat heeft hij ook wel nodig om aan alle ellende
het hoofd te bieden. Na een dagje vrij kan hij er echter vaak wel weer tegen.
Hij helpt een alcoholist met een pijnlijke elleboog die terug wil naar de
Jellinek kliniek omdat hij in zijn omgeving gemakkelijk weer aan de drank raakt
en gaat met de man naar zijn kamer vanwege onenigheid in de slaapruimte. Op de
vraag van Wiering of hij wel eens bang is, antwoordt Van Melle dat hij dat
woord niet snel op zichzelf betrekt. Hij zou willen dat het leven een groot
feest is want dat gebeurt veel te weinig.
Heftig is een ontmoeting met een man die een schotwond van
de politie heeft opgelopen. Van Melle vraagt of hij een mes bij zich had, maar
de man ontkent dat. De man had wel gedronken, maar achtte zichzelf niet
gevaarlijk. Hij wil naar de rechter, waarop Van Melle zegt dat hij zijn geval
zal aankaarten. Als laatste verzorgt hij de eeltige voeten van een rastaman.
Van Melle zegt dat het contact voor de man belangrijk is.
De dokter is dankbaar dat hij een lieve vrouw, kinderen en een
dak boven zijn hoofd heeft en denkt eraan om later misschien naar Afrika te
gaan. Hij heeft een uitnodiging op zak uit Kameroen, waar hij eerder, zoals in
de reportage van Cakal te horen was, apparatuur voor een kraamkliniek schonk,
maar misschien wordt het ook wel Burundi.
Hier
de reportage van Haydar Cakal over dokter Co, waarin hij zegt dat hij samen met
de katholieke priester Kees Koning eerder zes maanden in de gevangenis zat
vanwege een actie tegen kernwapens en ook vanwege verzet tegen uitzetting van
illegale vluchtelingen, hier de
site van Lysander Wiering, daarop ook in een interview met hem in Vrij
Nederland van 22 september 2017, waarin Wiering gewag maakt van een petitie om
de fietsbrug over het IJ naar hem te vernoemen, hier mijn bespreking van De hoeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten