Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 25 februari 2018

Theaterrecensie: Vivaldi Code Rood, Toneelschuur, 24 februari 2018


Klimaatverandering inzet van goed gelukte multimediale productie

Twee jaar geleden al maakte altvioliste Esther Apituley een tour langs de theaters om de klassieke muziek te promoten en dat heeft haar gezien de grote belangstelling voor Vivaldi Code Rood veel goodwill opgeleverd. Haar stimulerende rol op muzikaal gebied wordt helaas in dramatische zin niet geëvenaard door haar rol van ankervrouw Linda, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de weervrouwen Sheila en Roberta, gespeeld door Annelinde Bruijs en Charlie Chan Dagelet. Dat ze zo sprankelen, komt mede door Ko van den Bosch, die de tekst schreef en de regie op zich nam.

Bij aanvang van de prèmiere kondigt hij het Divertimento jeugdstrijkorkest uit Haarlem aan, dat geheel uit meisjes bestaat en dat op laarzen en in plastic poncho’s een fragment uit De vier jaargetijden van Vivaldi ten gehore brengt. Het lieflijke vioolspel vormt een fraai contrast met een intrigerend geluidsdecor waarin een steeds heftiger onweer wordt nagebootst. Daarmee wordt duidelijk dat wij ons in zwaar weer bevinden.

Gedurende dat noodweer komen Jacobien Roozemond, Renee Bekkers, Jurjen de Roest en Esther Apituley op, met de instrumenten boven het hoofd. Ze leiden op viool, accordeon, bas en altviool het onderwerp verder in, waarbij vooral het intense vioolspel van Roozemond de aandacht vangt. Apituley stelt zich vervolgens voor als anchorvrouw van het nieuws, die graag de touwtjes in handen heeft en zich heel wat meer voelt dan de twee weervrouwen die op hun beurt afwisselend en met veel vaart hun dedain voor het gewone nieuws laten blijken.

Het conflict tussen de nogal eenzame ankervrouw en de opstandige weervrouwen houdt aan. De weervrouwen geven een geweldige performance met synchrone bewegingen, zang en spel, waarbij ze steeds driestere toeren uithalen om meer aandacht voor het klimaat te vragen (zie foto van Jan Sol). De gedreven Apituley, in haar rode jurk met op de achtergrond een reflecterend gordijn van lamellen die soms vuurrood oplichten, geeft soms alleen op viool een reactie op de aanvallen op haar positie maar haar woede of verdriet klinken sterker dan ze met woorden had kunnen doen.

Hoewel het onderwerp doodserieus is, wordt het opgediend met veel humor, vooral door de boeiende acts van de weervrouwen die samen op de bank het dooien van de permafrost bespreken waardoor de mammoet straks weer voor ons staat. Ze kunnen het zelf ook niet helpen dat het weer zich slecht laat sturen en alleen maar ongeveerheid toelaat waar zij wel weer de schuld van krijgen. Mooi is een sketch van Sheila die stotterend praat over de vier jaargetijden die vroeger duidelijk van elkaar te onderscheiden waren, terwijl het weer tegenwoordig een zootje is, waar zij dan weer hartelijk, om niet te zeggen hysterisch, om moet lachen. Haar indringende wens om meer vloeiend te worden en minder vast te zitten, gaat helaas verloren in de chaos die daarop ontstaat, al wordt die met veel flair naar voren gebracht.

Aan het slot is het toch de ankervrouw die op de been blijft en haar positie ondersteunt als dirigente. De toeschouwer wordt getrakteerd op een wonderschoon beeld van het Haarlems Kamerkoor dat, begeleid door Divertimento, in blauwe poncho’s zingend naar voren schuift terwijl de sneeuw naar beneden dwarrelt. Dat vormt een mooie afsluiting van een omvangrijke, maar goed gelukte multimediale productie.   

Hier een stukje op YouTube waarin Charlie Chan haar stuk op de cello erin probeert te krijgen, hier de site van de Toneelschuur met daarop ook een trailer, hier mijn verslag van Carte Blanche met Bent Schneiders, de ouverture van het festival dat Apituley in 2016 organiseerde.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten