Klimaatverandering inzet van goed gelukte multimediale
productie
Twee jaar geleden al maakte altvioliste Esther Apituley een tour langs de theaters om de klassieke muziek te promoten en dat heeft haar
gezien de grote belangstelling voor Vivaldi
Code Rood veel goodwill opgeleverd. Haar stimulerende rol op muzikaal
gebied wordt helaas in dramatische zin niet geëvenaard door haar rol van ankervrouw
Linda, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de weervrouwen Sheila en
Roberta, gespeeld door Annelinde Bruijs en Charlie Chan Dagelet. Dat ze zo
sprankelen, komt mede door Ko van den Bosch, die de tekst schreef en de regie
op zich nam.
Bij aanvang van de prèmiere kondigt hij het Divertimento
jeugdstrijkorkest uit Haarlem aan, dat geheel uit meisjes bestaat en dat op
laarzen en in plastic poncho’s een fragment uit De vier jaargetijden van Vivaldi ten gehore brengt. Het lieflijke
vioolspel vormt een fraai contrast met een intrigerend geluidsdecor waarin een
steeds heftiger onweer wordt nagebootst. Daarmee wordt duidelijk dat wij ons in
zwaar weer bevinden.
Gedurende dat noodweer komen Jacobien Roozemond, Renee
Bekkers, Jurjen de Roest en Esther Apituley op, met de instrumenten boven het
hoofd. Ze leiden op viool, accordeon, bas en altviool het onderwerp verder in,
waarbij vooral het intense vioolspel van Roozemond de aandacht vangt. Apituley
stelt zich vervolgens voor als anchorvrouw van het nieuws, die graag de
touwtjes in handen heeft en zich heel wat meer voelt dan de twee weervrouwen
die op hun beurt afwisselend en met veel vaart hun dedain voor het gewone
nieuws laten blijken.
Het conflict tussen de nogal eenzame ankervrouw en de opstandige
weervrouwen houdt aan. De weervrouwen geven een geweldige performance met
synchrone bewegingen, zang en spel, waarbij ze steeds driestere toeren uithalen
om meer aandacht voor het klimaat te vragen (zie foto van Jan Sol). De gedreven Apituley, in haar rode jurk met op de achtergrond een reflecterend gordijn van
lamellen die soms vuurrood oplichten, geeft soms alleen op viool een
reactie op de aanvallen op haar positie maar haar woede of verdriet klinken
sterker dan ze met woorden had kunnen doen.
Hoewel het onderwerp doodserieus is, wordt het opgediend met
veel humor, vooral door de boeiende acts van de weervrouwen die samen op de
bank het dooien van de permafrost bespreken waardoor de mammoet straks weer voor
ons staat. Ze kunnen het zelf ook niet helpen dat het weer zich slecht
laat sturen en alleen maar ongeveerheid toelaat waar zij wel weer de schuld van
krijgen. Mooi is een sketch van Sheila die stotterend praat over de vier
jaargetijden die vroeger duidelijk van elkaar te onderscheiden waren, terwijl het weer tegenwoordig een zootje is, waar zij dan weer hartelijk, om niet te
zeggen hysterisch, om moet lachen. Haar indringende wens om meer vloeiend te
worden en minder vast te zitten, gaat helaas verloren in de chaos die daarop
ontstaat, al wordt die met veel flair naar voren gebracht.
Aan het slot is het toch de ankervrouw die op de been blijft
en haar positie ondersteunt als dirigente. De toeschouwer wordt getrakteerd op
een wonderschoon beeld van het Haarlems Kamerkoor dat, begeleid door
Divertimento, in blauwe poncho’s zingend naar voren schuift terwijl de sneeuw
naar beneden dwarrelt. Dat vormt een mooie afsluiting van een omvangrijke, maar
goed gelukte multimediale productie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten