Nogal voorspelbaar avontuur met een exotische inslag
Het procedé is bekend. Men volgt een of andere groep in de
aanloop naar een optreden of kampioenschap, waarbij de langzaam wegtikkende maanden
op weg daar naartoe de nodige spanning verwekken. In dit geval gaat het om bandy,
een soort ijshockey maar dan met een balletje in plaats van een stick. Een
elftal van onervaren Somalische bandyspelers worden in het Zweedse Borlänge
voorbereid op de wereldkampioenschappen bandy in Irkoetsk in 2014. Het
initiatief komt van journalist Patrick Andersson die sport ziet als een goed
middel om te werken aan integratie. Een daad stellen is belangrijker dan
meningen verkondigen, vindt hij.
Aan het begin van de documentaire toont hij het vignet van
de stad, dat ergens in het Zweedse achterland ligt, met daarin de Zweedse
woorden voor aardige mensen. Daar blijkt weinig van als het over de bejegening
van de drieduizend Somaliërs gaat die in de stad zijn geplaatst. De lokale
bevolking vindt dat er te veel zwarten in de stad wonen en ze wantrouwen hun
bedoelingen. Ook is er iemand die vreest dat het onderwijs achteruit gaat met
zoveel nieuwkomers. Aan de andere kant horen we dat de Somaliërs het niet
gemakkelijk hebben in de totaal andere omgeving en dat er velen zijn met
oorlogstrauma’s. Ahmed die vaker in de documentaire aan het woord komt, belt
met zijn moeder, die hij erg mist en die hij in zijn geboorteland had moeten
achterlaten. Hij zou graag terug willen gaan, maar aan de andere kant is een
opleiding in Zweden hem ook veel waard.
Zeven maanden voor de WK begint hoofdtrainer Per aan de klus om een team klaar te stomen. Geholpen
door coördinator Mural legt hij de sport bandy uit aan de hand van een fotoboek
en neemt meteen foto’s van de zeventien aanwezige jongens om hun namen te leren
kennen. Tijdens de eerste training op et ijs ogen de jongens als jonge vogels
die net hun nest verlaten hebben, zegt Per. Hij raadt de jongens aan om in de
zomer die eraan komt zelf te blijven trainen.
Zes maanden voor de WK komen er maar weinig jongens opdagen.
Het blijkt dat er een verplicht vrijdagmiddag gebed aan de gang is. Andersson
heeft onenigheid met Per. Hij vindt media-aandacht net zo belangrijk als de
trainingen. Er wordt een kunstschaatslerares ingehuurd om de jongens te leren
vallen op het ijs.
Een maand later gaat de groep die inmiddels uit meer dan
zeventien spelers bestaat, naar een trainingskamp van de nationale Zweedse
ploeg. Daar horen we dat een bandy speler tienduizend uur getraind moet hebben
om aan een WK te kunnen meedoen. Reden voor Per om de trainingen te
intensiveren. De komische noot komt van Andersson, die ontspant in een
wasstraat. Billy een restauranthouder uit Hong Kong steunt het project om te
laten zien dat immigranten geen uitschot zijn.
Twee maanden voor de WK zijn alle zeventien spelers
geselecteerd en krijgen ze toestemming van de bandybond om deel te nemen. In
Irkoetsk bewonderen ze de ijssculpturen, terwijl Andersson zijn haar per
ongeluk rood laat verven. De zware verliezen worden met enige teleurstelling begroet
en het enige doelpunt, tegen Duitsland, groots gevierd. Tenslotte volgen Anders
Helgeson en Karin af Klintberg de emotionele ontmoeting tussen Ahmed en zijn
moeder. Het vormt het slotstuk van een avontuur dat net te voorspelbaar verliep
om echt interessant te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten