Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 24 februari 2018

Filmrecensie: Short term 12 (2012), Destin Daniel Cretton


 Hulpverleningsdrama met een persoonlijke noot

Short term 12 staat voor een afdeling waar jongeren kortdurend worden opgevangen. Oudgediende Grace werkt daar onder andere samen met haar vriend Mason en met nieuwkomer Nate. Ze doen hun best om allerlei conflicten te bezweren en de ontwikkeling van de jonge bewoners te bevorderen, zoals we in de film zien. Als er een nieuw meisje op hun afdeling komt wordt Grace sterk geconfronteerd met haar eigen verleden. Waarmee Destin Daniel Cretton een nauwe verbinding legt tussen het werk dat hulpverleners doen en de eigen persoonlijke betrokkenheid daarbij.

De film begint heel luchtig met een nogal vieze anekdote die Mason vertelt aan Nate terwijl ze voor de ingang van hun afdeling staan. Grace komt aanfietsen en hoort het poepverhaal van haar vriend met de nodige weerzin aan. Het is ongetwijfeld een verhaal dat ze vaker gehoord heeft. Het eindigt ermee dat ze de ontsnapte Sammy moeten grijpen, zoals op de poster ook te zien is, al gebeurt deze ontsnapping op het eind van de film. Het is vreemd dat er af en toe de jongeren kunnen ontsnappen. Alsof het een soort dieren zijn die op hun vlucht slaan en weer gevangen moeten worden of honkballers die belet moeten worden een vrij honk te bereiken. Wellicht heeft schrijver en regisseur Destin Daniel Cretton dergelijke scènes vanwege de activiteit opgenomen, maar het fietsen van Grace is wat dat betreft toch heel wat toepasselijker.

Om nog terug te komen op dat poepverhaal: Grace wil daar in de groep niets over horen. Tijdens de dagelijkse ochtendvergadering krijgt Nate, zoals Grace al had voorspeld had, het aan de stok met een jongen omdat hij hen kansarm ofwel underprivileged noemt. Grace wist al wel dat nieuwelingen uitgetest worden. Nate verontschuldigt zich zelfs tegen de jongen die door Grace naar zijn kamer wordt gestuurd.

De komst van Jayden confronteert Grace met haar eigen vader die haar misbruikte. Ze herkent het zelfverwondende gedrag van Jayden en probeert haar op haar gemak te stellen, hetgeen nog niet zo gemakkelijk is. Jayden houdt zich op de vlakte en zegt in de groep dat ze geen contact zoekt met haar medebewoners omdat ze toch teruggaat naar haar vader. Grace vertelt haar in een vrijmoedige bui dat ze vroeger tekeningen maakte van vriendjes van haar moeder en vraagt zich af waarom ze daar zo lang over deed, waarop Jayden antwoord dat ze daardoor haar moeder probeerde te ontzien, hetgeen tot een vriendschapsrelatie tussen Grace en Jayden leidt, die echter nooit erg diep kan gaan. Dat blijkt ook wel als Jayden, die op haar verjaardag niet, zoals beloofd, door haar vader wordt opgehaald, zich verbitterd opsluit in haar kamer en de hulpverleners, onder wie Grace, verrot scheldt.

Grace zet door om Jayden te helpen, toont haar eigen snijwonden en loopt na haar ontsnapping met haar mee naar het huis van haar vader. Omdat die niet aanwezig is, gaat Jayden weer met Grace terug naar de afdeling. Een verhaal van Jayden over een octopus en een haai, die vrienden met de octopus wil zijn maar haar opeet, zet Grace aan het denken. Ze is er mordicus tegen dat Jayden later toch toestemming krijgt om naar haar vader te gaan, maar wordt tegengewerkt door haar hoofd die vindt dat zij zich met de opvang dient bezig te houden en niet met de therapeutische behandeling. Als ze een kijkje gaat nemen in de woning van de vader ziet ze dat hij voor de televisie ligt te slapen.  Jayden zegt dat ze door hem met een riem mishandeld is. Uit wraak slaat Jayden de autoruiten stuk daarbij geholpen door Grace die hiermee zelf ook weer de nodige lucht krijgt om haar eigen problemen, waaronder de komst van een kind, onder ogen te zien.

De film sprankelt niet erg en doet denken aan een televisiefilm waarbij de scènes achter een gordijntje zijn opgenomen. Wellicht heeft dit ook te maken met de techniek, daar heb ik onvoldoende zicht op, maar echt uit de verf komen de personages helaas niet.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten