Hulpverleningsdrama met een persoonlijke noot
Short term 12 staat voor een afdeling waar jongeren
kortdurend worden opgevangen. Oudgediende Grace werkt daar onder andere samen met
haar vriend Mason en met nieuwkomer Nate. Ze doen hun best om allerlei
conflicten te bezweren en de ontwikkeling van de jonge bewoners te bevorderen, zoals we in de film zien. Als
er een nieuw meisje op hun afdeling komt wordt Grace sterk geconfronteerd met
haar eigen verleden. Waarmee Destin Daniel Cretton een nauwe verbinding legt
tussen het werk dat hulpverleners doen en de eigen persoonlijke betrokkenheid
daarbij.
De film begint heel luchtig met een nogal vieze anekdote die
Mason vertelt aan Nate terwijl ze voor de ingang van hun afdeling staan. Grace
komt aanfietsen en hoort het poepverhaal van haar vriend met de nodige weerzin
aan. Het is ongetwijfeld een verhaal dat ze vaker gehoord heeft. Het eindigt
ermee dat ze de ontsnapte Sammy moeten grijpen, zoals op de poster ook te zien is, al gebeurt deze ontsnapping op het eind van de film. Het is vreemd dat er af en toe
de jongeren kunnen ontsnappen. Alsof het een soort dieren zijn die op hun vlucht slaan en weer gevangen
moeten worden of honkballers die belet moeten worden een vrij honk te bereiken.
Wellicht heeft schrijver en regisseur Destin Daniel Cretton dergelijke scènes vanwege de activiteit opgenomen, maar het fietsen van Grace
is wat dat betreft toch heel wat toepasselijker.
Om nog terug te komen op dat poepverhaal: Grace wil daar in
de groep niets over horen. Tijdens de dagelijkse ochtendvergadering krijgt Nate,
zoals Grace al had voorspeld had, het aan de stok met een jongen omdat hij hen
kansarm ofwel underprivileged noemt.
Grace wist al wel dat nieuwelingen uitgetest worden. Nate verontschuldigt zich
zelfs tegen de jongen die door Grace naar zijn kamer wordt gestuurd.
De komst van Jayden confronteert Grace met haar eigen vader
die haar misbruikte. Ze herkent het zelfverwondende gedrag van Jayden en
probeert haar op haar gemak te stellen, hetgeen nog niet zo gemakkelijk is. Jayden houdt zich op de vlakte en zegt in de groep dat ze geen contact zoekt met haar medebewoners omdat ze toch teruggaat
naar haar vader. Grace vertelt haar in een vrijmoedige bui dat ze vroeger tekeningen
maakte van vriendjes van haar moeder en vraagt zich af waarom ze daar zo lang
over deed, waarop Jayden antwoord dat ze daardoor haar moeder probeerde te ontzien, hetgeen
tot een vriendschapsrelatie tussen Grace en Jayden leidt, die echter nooit erg
diep kan gaan. Dat blijkt ook wel als Jayden, die op haar verjaardag niet, zoals beloofd, door
haar vader wordt opgehaald, zich verbitterd opsluit in haar kamer en de
hulpverleners, onder wie Grace, verrot scheldt.
Grace zet door om Jayden te helpen, toont haar eigen
snijwonden en loopt na haar ontsnapping met haar mee naar het huis van haar
vader. Omdat die niet aanwezig is, gaat Jayden weer met Grace terug naar de afdeling. Een verhaal van Jayden over een octopus en een haai, die vrienden met
de octopus wil zijn maar haar opeet, zet Grace aan het denken. Ze is er mordicus
tegen dat Jayden later toch toestemming krijgt om naar haar vader te gaan, maar wordt
tegengewerkt door haar hoofd die vindt dat zij zich met de
opvang dient bezig te houden en niet met de therapeutische behandeling. Als ze een kijkje
gaat nemen in de woning van de vader ziet ze dat hij voor de televisie ligt te slapen. Jayden zegt dat ze door hem met een riem mishandeld is. Uit wraak slaat Jayden de autoruiten stuk
daarbij geholpen door Grace die hiermee zelf ook weer de nodige lucht krijgt om
haar eigen problemen, waaronder de komst van een kind, onder ogen te zien.
De film sprankelt niet erg en doet denken aan een
televisiefilm waarbij de scènes achter een gordijntje zijn opgenomen. Wellicht
heeft dit ook te maken met de techniek, daar heb ik onvoldoende zicht op, maar echt
uit de verf komen de personages helaas niet.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten