Muziek draagt bij aan ontwikkeling van gedepriveerden
De vijftigjarige Zuid-Koreaanse operazanger Jae Chang Kim is
na een zangcarrière in de sloppenwijken van Poona om kinderen te onderrichten in
Westerse muziek. Omdat de kinderen niet door hun ouders gestimuleerd worden om
naar hem toe te komen, gaat hij samen met tolk Swatti naar hen toe om hen bij
het proces te betrekken en verleidt hij hen vervolgens tot een concert samen
met hun kinderen. Filmmaakster Hyewon Jee, die eerder voor de televisie werkte,
laat in haar eerste documentaire zien hoe dat in zijn werk geeft en toont
tegelijk het er in een Indiase sloppenwijk aan toe gaat, waar men hard moet werken
om te overleven.
Sindaje is een schattig meisje dat al vier jaar bij het
Banana koor zit. Ze zegt dat het haar van Kim, die ook wel Angry Bird genoemd
wordt, in die tijd grijs geworden is. De ouders van Sindaje verkopen vis en
Sindaje helpt ze daarbij. Tijdens een bezoek van Kim aan haar ouders, die analfabeet
zijn, vraagt de vader wat zijn dochter aan het koor heeft. Kim antwoordt dat ze
veel nieuwe ervaringen opdoet, waarop de ouders zeggen dat ze willen dat hun
dochter een goede opleiding krijgt.
De energieke, vrolijk ogende, twaalfjarige Rahul wil later
zanger worden, ziet het koor als een opstapje en Kim als een geschenk van God.
Kim spreekt hem toe als hij gevochten heeft met een andere jongen en vraagt die
andere jongen waarom hij ook niet op het koor komt, maar dat mag hij niet van
zijn ouders.
Kim zegt dat de ouders weinig affiniteit hebben met een
andere cultuur. Hij trekt de sloppenwijk in om ouders aan het dansen te krijgen
waardoor ze ervaren wat hun kinderen beleven. Met de ouders studeert hij een
simpel lied in. Rahul wil graag dat zijn vader meedoet, maar die is ziek. Kim
gaat naar hem toe en ontdekt dat de vader, een vroegere riksha rijder,
ontwikkeld is en een talent heeft voor zingen. Eerder hoorde hij bij de Dalits
maar na zijn wending tot het boeddhisme heeft hij zich daaraan onttrokken. De
vader van Sindaje oefent in de studio de toonladder, hetgeen meteen een
opdracht is voor thuis.
Manali is zeventien en heeft twee maanden niet gezongen
omdat ze haar schoolgeld probeert te verdienen, maar wordt door haar moeder
gestimuleerd om weer mee te doen. Haar moeder, die na huiselijk geweld apart
leeft van haar man en veel schoonmaakt, zingt Amazing Grace. Ze hoort dat ze er meer gevoel in haar stem moet
leggen en denken aan haar moeilijke leven. Ook de moeder van Sindaje zingt mee
en dat doet haar veel plezier. De vader van Rahul vertelt dat zijn getrouwde en
zwangere dochter, zoals daar de regel is, in de vijfde maand weer thuiskomt en
daar blijft tot en met de bevalling. Door complicaties gaat het kind naar een
ander ziekenhuis.
In de aanloop van het concert hangt de vader van Manali
affiches achterop zijn riksja. Het is onzeker of de vader van Rahul mee kan
doen in deze onzekere tijd, maar gelukkig zijn de vooruitzichten van de baby toch
goed waardoor de vader met een rode strik als een van de weinige mannen aan het
concert kan meedoen. De moeder van Manali heeft speciaal vrij genomen maar
vindt het niet erg als ze een dag op haar loon gekort wordt. Sindaje oefent het
buigen met haar ouders. De hele familie van Rahul is aanwezig in de zaal. De
moeder van Manali is zeer tevreden over haar optreden en wil meer. De directe
gevolgen van het zingen zijn hoorbaar achter de fietskraam en tijdens het
repareren van een fiets door de vader van Rahul.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten