Breaking up is so sad
Journaliste en documentairemaakster Hetty Nietsch (1958) praatte
met mensen die die in een relatie verlaten zijn. Schrijfster en columniste Suzanne
(zie foto) komt vaak aan het woord. Ze kent de situatie van twee kanten. Jan zegt dat
degene die de ander verlaat mogelijk nog wel meer pijn voelt om de breuk
gemaakt te hebben, maar dat lijkt toch in de meeste gevallen niet zo te zijn. De
documentaire spoort huwelijkskandidaten hopelijk aan om na te denken voordat ze
een handtekening onder een huwelijkscontract zetten en mocht het fout lopen,
toch vooral consideratie met elkaar te hebben.
Nietsch begint met een aantal feiten, geleverd door het CBS.
Zo zijn er 75.000 echtscheidingen per jaar en een derde daarvan komt voort uit
een eenzijdige keuze waardoor er jaarlijks zo’n twaalf duizend personen
verlaten worden. Voor hen en voor iedereen is het van belang om te begrijpen
wat het is om verlaten te worden, vertellen Loes en Rike tegen Nietsch. Door
soms directe vragen te stellen aan haar gesprekspartners lijkt de serie een
vervolg op de serie Kijken in de ziel
en daar kunnen we er niet genoeg van hebben.
Suzanne doet uitvoerig verslag van haar breuk met haar man omdat
ze te weinig gelukkig in haar huwelijk was. Ze had drie kinderen met Pieter die
niet in de gaten had dat ze zich ongelukkig voelde. Ze leerde Peter kennen die
aandacht voor haar had en daarmee de breuk met haar gezin onafwendbaar maakte.
Peter hield echter niet van kinderen, zodat deze relatie ook spaak liep. Ze
vond het onverteerbaar dat hij al snel een ander had. Suzanne is er niet over
uit of het beter zou zijn geweest om bij Pieter en haar gezin te blijven. Ze
zegt dat scheiden een vrouw harder aangerekend wordt dan een man.
Loes was getrouwd met een militair die een studie ging doen
in de tijd dat ze kinderen kregen hetgeen erg druk was en ze weinig met elkaar
communiceerden. Ze had echter nooit gedacht dat haar man haar zou verlaten. Dat
hij meteen bij de ander ging wonen verbrijzelde haar hart. Ze had een lang
gesprek met die ander hetgeen heel moeilijk was, maar dat haar toch goed heeft
gedaan. Ze heeft af en toe de kinderen op bezoek en praat met hen. Ze kan niet
begrijpen dat zij geen relatie waard zou zijn en evenmin waarom vrienden het
contact met haar verbroken hebben. Het is verrassend dat ze met een vriendin
een bedrijfje heeft opgericht dat trouwreportages maakt. Het huwelijk vindt ze
nog steeds iets moois.
Rike zegt dat zij en haar man heel verschillend waren maar
ze dacht niet dat dit een belemmering was voor hun gezinsleven met twee
kinderen. Samen hadden ze een bedrijfje op het gebied van weerbaarheid, maar in
de tijd dat ze een tia kreeg trok haar man veel op met een nieuwe collega en
deed hij naar tegen haar. Op het moment
dat ze hoorde dat hij een ander had, verliet ze het huis en het gezin waar ze
zo gehecht aan was. Ze vond het erg te zien dat de volgende dag al de jurkjes
van de ander in haar kast lagen. Die vrouw gedroeg zich ook nog erg hooghartig
en zelfs provocerend naar haar. Tot overmaat van ramp kreeg ze ook nog
borstkanker, maar de eerste check-up na de operatie en de bestraling was goed.
Ze kampeert om nieuwe levensvreugde op te doen.
Maarten was al tegen de veertig toen hij verliefd werd. Hij
ging als arts met zijn vrouw naar de tropen en daar kregen ze kinderen. Vanwege
hun studies kwamen ze weer terug in Nederland hetgeen niet echt goed beviel. Hij
stortte zich in een huisartsenpraktijk maar raakte daardoor het contact kwijt
met zijn vrouw, van wie hij reuzenveel hield. Hij deed er van alles aan om het
verdriet los te laten, maar niets hielp. Hij stond ermee op en ging ermee naar
bed. In de aftiteling lezen we dat hij in hetzelfde jaar overleden is.
Jan heeft tien jaar een relatie gehad maar werd van het ene
moment op het andere aan de kant gezet, terwijl hij opgroeide in een slagveld
van echtscheidingen. Het voelde alsof zijn leven zijn glans verloor en het
leven niet meer de moeite waard was. Hij besefte dat men onzichtbaar is zonder
de liefdevolle blik van de ander of de anderen. Met de ander verloor hij ook
het perspectief hoe zijn leven ook had kunnen zijn. Hij las veel over het
onderwerp en schreef er ook over, hetgeen zijn manier was om het nare gevoel
achter zich te laten.
Hier
de website van Suzanne, waarop columns en boeken die ze heeft geschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten