Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 8 februari 2018

David Letterman ontmoet Barack Obama, New York, 12 januari 2018


Verzet tegen status quo blijft nodig

In de serie My next guest needs no introduction ontmoet de gepensioneerde talkshowmaster David Letterman zes gasten, waaronder als eerste Barack Obama, die alweer een jaar president af is en dit keer zijn eerste interview geeft. Letterman refereert aan opdrachtgever Netflix, die radioactief gif in de huiskamer zou verspreiden, waarmee hij aangeeft hoe diep het cynisme in de Amerikaanse en westerse levensstijl is doorgedrongen. Het kapitalistisch systeem omvat zelfs haar critici zolang het maar geld oplevert.

Letterman laat eerst beelden zien uit mei 2016 waarin hij Obama vraagt wat hij na zijn presidentschap gaat doen, waarop die zegt dat ze samen wel een spelletje domino kunnen spelen. In 2017 belt de gepensioneerde Letterman Obama op of hij bereid is tot een interview, hetgeen Obama in beraad houdt, maar waar hij wel op in gaat, ten overstaan van een enthousiast publiek in de Amsterdam Campus van New York University.

Letterman vraagt Obama wat hij op de eerste dag deed nadat hij het werk neerlegde.
Obama antwoordt dat hij eerst uitsliep en daarna met Michelle op vakantie ging naar de Britse Maagdeneilanden. Hij woonde daarna in dezelfde buurt in Washington omdat zijn dochter daar op school zat en miste zijn werk helemaal niet. Hij had het idee dat hij een marathon had gelopen, die had volbracht en klaar was voor de volgende stap. Zijn leven speelde zich inmiddels in slow motion af.

Letterman zegt dat hij zich verdrietig voelde na zijn pensionering terwijl hij Obama overal met een grote glimlach zag sporten. Hij moet toegeven dat hij zelf ook een reis maakte en vraagt naar de briefing van Michelle bij haar intrede in het Witte Huis, die nooit plaatsvond.
Obama zegt dat de First Lady altijd in de schijnwerpers staat en dat Michelle eerst moest uitvinden hoe ze haar kracht kon gebruiken. Terwijl hij saaie feiten reproduceerde, werkte zij in de tuin en sprak Amerikanen aan op hun gedrag en probeerde hun bewustzijn te vergroten. Zelf trad hij aan in een economische moeilijke periode maar na een jaar kreeg hij de economie weer aan de gang. De problemen zijn nog niet voorbij. Het is een uitdaging om de economie ten voordele van iedereen te laten komen.

Letterman vraagt over de ondermijning van de democratie.
Obama zegt dat het probleem is dat men geen overeenstemming over de feiten heeft en dat iedereen in zijn eigen informatiewereld leeft. De eigen ideeën worden versterkt waardoor een luchtbel ontstaat, die met de werkelijkheid weinig van doen heeft.

Letterman vraagt over zijn boek Dreams from my father.
Obama zegt dat hij in het boek onderzoekt wie zijn vader was, maar dat zijn moeder belangrijker voor hem was. Zij was de leidraad voor zijn leven. Ze onderwees hem in Indonesië omdat ze zorgen had over het peil van het onderwijs daar, hetgeen Barack niet leuk vond, maar achteraf wel kon waarderen. Zijn moeder hield zich bezig met microfinanciering en hield vast aan de normen die ze in de Midwest had meegekregen.

Letterman vertelt dat hij met senator John Lewis (1940) terug naar Selma is geweest zoveel jaar na het protest aldaar van de burgerrechtenbeweging in april 1965, met het oog om stemrecht te verkrijgen voor de zwarten. De toen 25 jarige Lewis hield een bevlogen toespraak die hem op klappen kwam te staan en een ziekenhuisopname.
Obama zegt dat hij zonder het protest in Selma geen president geworden was. Hij leerde van Lewis zijn mislukkingen te overwinnen en zegt dat het racisme een sociaal concept is dat uitbannen moet worden. Daarom is het belangrijk zich te verzetten tegen de status-quo.  

Vervolgens ontstaat een vermakelijk gesprek over de kinderen van Obama en hun verschil in houding over hun literaire prestaties. Tenslotte vertelt Obama over de stichting die hij in het leven heeft geroepen om het leven in Chicago Zuid te verbeteren. Hij wil jonge mensen opleiden om de maatschappelijke verandering voor te bereiden, hetgeen hem op veel applaus komt te staan. Hij haalt John Lewis aan die samen met Marten Luther King zoveel heeft klaargespeeld. Hij gaat ervan uit dat goed gedrag zal worden gevolgd. Letterman neemt het zichzelf kwalijk dat hij in april 1965 op een cruise ging naar de Bahama’s omdat hij daar gratis kon drinken. Hij had achteraf in Selma moeten zijn.

Hier mijn bespreking van de film Selma (2014) van Ava DuVernay.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten