Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 7 januari 2018

Theaterrecensie: Innenschau (revisited), Jakop Ahlbom Compagny, Toneelschuur, 6 januari 2018


Visueel grootse voorstelling over jaloerse man tot in de puntjes af

Ik kende Jakop Ahlbom al van de sterke voorstelling Man met hoed, twee jaar geleden in de bovenzaal van de Toneelschuur - een samenwerking met Lenie Visser die de circusregie op zich nam terwijl Ahlbom de theaterregie deed - maar wat hij in Innenschau (revisited), een bewerking van de productie uit 2010, laat zien is absoluut theater van de bovenste plank. De mooi bij elkaar aansluitende dans, spel, illusionisme, zang, muziek en lichtontwerp zorgen voor een perfect geheel, dat visueel en akoestisch tot de verbeelding spreekt.

De openingsscène is meteen al sterk. In een spotlicht midden op het podium staat een man in een bruin colbert met achter hem zijn vrouw in een rode jurk, die pas zichtbaar wordt als de man zich omdraait. De twee houden van elkaar, zo blijkt uit de omhelzing, maar de verhouding wordt bedreigd door concurrenten in de buitenwereld die een oogje op de vrouw hebben. Dit wordt al snel duidelijk na een vurige dans, die uitmondt in een cafébezoek waar de jaloerse man het gezelschap zoekt van twee andere vrouwen. De thematiek is meteen duidelijk en de spanning tussen man en groep wordt met veel vaart en visueel aantrekkelijke scènes uitgewerkt.

Vermomming en verdwijning spelen een grote rol bij het spel dat de man en de vrouw met elkaar spelen, beter gezegd: dat de vrouw met de man speelt, want die vist steeds weer achter het net in een poging zijn vrouw voor zich te winnen. Dit wordt duidelijk gemaakt door verdwijningen van de vrouw in kasten, dubbelgangers of in bed. Een voorbeeld van het laatste speelt zich af in een klassieke scène in de hotelkamer waar de vrouw in haar satijnen onderjurk rustig in bed nog een boek wil lezen, de man van zich afhoudt en, als hij zich niet kan bedwingen, gewoon onder hem verdwijnt. Het illusionisme geeft een extra dimensie aan de voorstelling, die toch al met alle live muziek, lichtvoering, geluiden en aankleding een plaatje op zichzelf is.

Zoals we mogen opmaken uit de titel is Innenschau (revisited) vooral een gevecht van de man met zijn jaloezie. Het appèl op zijn geweten wordt uitgedrukt door twee wonderlijke rechercheurs, die met een beker koffie en een donut uit de kast komen, de man op de voet volgen en hem op het goede spoor willen houden, maar zelf ook niet ongevoelig zijn voor de verleidingen van het lichamelijke, zoals we zien als ze het bed inspecteren waarin de vrouw eerder verdwenen is. De man geeft zich, na de definitieve verdwijning van zijn vrouw, over aan de verlokkingen van een ander, die echter zijn dominantie niet accepteert en hem aan haar onderwerpt in een sadomasochistische sfeer, waarmee de horror een voorlopig hoogtepunt bereikt.    

Reinier Schimmel en Silke Hundertmark vormen in hun spel als de man en de vrouw, maar ook in hun bewegingen een sterk koppel te midden van alle anderen van de Jakop Ahlbom Compagny, zoals de barvrouw (Sofieke de Kater) die met haar ondoorgrondelijke blik de spanning verhoogt, de slangenvrouw die een dynamisch element inbrengt (zie foto van Sanne Peper) en de bandleden, die behalve mooie nummers spelen na de verdwijning van de vrouw met veel aandacht een krantenartikel daarover lezen. Als de man probeert mee te lezen, verzamelt de barvrouw de artikelen en brengt ze samen tot een krant, waarin alleen nog een foto van de vrouw ontbreekt. Die haalt ze uit de binnenzak van de man, nadat ze hem die in een eerdere scène op ingenieuze wijze door de spiegel heen heeft aangereikt. Het is een van de vele visuele hoogstandjes die Innenschau (revisited) tot een grootse, professionele voorstelling maken, die nog lang op het netvlies zal blijven staan.  

Hier de site van Jakop Ahlbom met daarop ook de trailer van de voorstelling, hier mijn bespreking van Man met hoed.

aangepast om 10!5 uur. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten