Visueel grootse voorstelling over jaloerse man tot in de
puntjes af
Ik kende Jakop Ahlbom al van de sterke voorstelling Man met hoed, twee jaar geleden in de
bovenzaal van de Toneelschuur - een samenwerking met Lenie Visser die de
circusregie op zich nam terwijl Ahlbom de theaterregie deed - maar wat hij in Innenschau (revisited), een bewerking
van de productie uit 2010, laat zien is absoluut theater van de bovenste plank.
De mooi bij elkaar aansluitende dans, spel, illusionisme, zang, muziek en lichtontwerp
zorgen voor een perfect geheel, dat visueel en akoestisch tot de verbeelding
spreekt.
De openingsscène is meteen al sterk. In een spotlicht midden
op het podium staat een man in een bruin colbert met achter hem zijn vrouw in
een rode jurk, die pas zichtbaar wordt als de man zich omdraait. De twee houden van
elkaar, zo blijkt uit de omhelzing, maar de verhouding wordt bedreigd door concurrenten
in de buitenwereld die een oogje op de vrouw hebben. Dit wordt al snel
duidelijk na een vurige dans, die uitmondt in een cafébezoek waar de jaloerse man het gezelschap zoekt van twee andere vrouwen. De thematiek is meteen duidelijk en de spanning tussen man en groep
wordt met veel vaart en visueel aantrekkelijke scènes uitgewerkt.
Vermomming en verdwijning spelen een grote rol bij het spel
dat de man en de vrouw met elkaar spelen, beter gezegd: dat de vrouw met de man
speelt, want die vist steeds weer achter het net in een poging zijn vrouw voor
zich te winnen. Dit wordt duidelijk gemaakt door verdwijningen van de vrouw in
kasten, dubbelgangers of in bed. Een voorbeeld van het laatste speelt zich af
in een klassieke scène in de hotelkamer waar de vrouw in haar satijnen
onderjurk rustig in bed nog een boek wil lezen, de man van zich afhoudt en, als
hij zich niet kan bedwingen, gewoon onder hem verdwijnt. Het illusionisme geeft
een extra dimensie aan de voorstelling, die toch al met alle live muziek,
lichtvoering, geluiden en aankleding een plaatje op zichzelf is.
Zoals we mogen opmaken uit de titel is Innenschau (revisited) vooral
een gevecht van de man met zijn jaloezie. Het appèl op zijn geweten wordt
uitgedrukt door twee wonderlijke rechercheurs, die met een beker koffie en een
donut uit de kast komen, de man op de voet volgen en hem op het goede spoor willen
houden, maar zelf ook niet ongevoelig zijn voor de verleidingen van het
lichamelijke, zoals we zien als ze het bed inspecteren waarin de vrouw eerder
verdwenen is. De man geeft zich, na de definitieve verdwijning van zijn vrouw,
over aan de verlokkingen van een ander, die echter zijn dominantie niet
accepteert en hem aan haar onderwerpt in een sadomasochistische sfeer, waarmee
de horror een voorlopig hoogtepunt bereikt.
Reinier Schimmel en Silke Hundertmark vormen in hun spel als
de man en de vrouw, maar ook in hun bewegingen een sterk koppel te midden van
alle anderen van de Jakop Ahlbom Compagny, zoals de barvrouw (Sofieke de Kater) die met haar ondoorgrondelijke
blik de spanning verhoogt, de slangenvrouw die een dynamisch element inbrengt (zie foto van Sanne Peper) en de bandleden, die behalve mooie nummers spelen na de verdwijning van de vrouw
met veel aandacht een krantenartikel daarover lezen. Als de man probeert mee te
lezen, verzamelt de barvrouw de artikelen en brengt ze samen tot een krant,
waarin alleen nog een foto van de vrouw ontbreekt. Die haalt ze uit de
binnenzak van de man, nadat ze hem die in een eerdere scène op ingenieuze wijze
door de spiegel heen heeft aangereikt. Het is een van de vele visuele
hoogstandjes die Innenschau (revisited) tot een grootse,
professionele voorstelling maken, die nog lang op het netvlies zal blijven staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten