Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 25 januari 2018

Theaterrecensie: Hotel_Informatie, Toneelgroep Echo, Toneelschuur, 24 januari 2018


Vorm boven inhoud overrompelt de toeschouwer

De wervelende voorstelling Botten, op basis van een tekst van Erik Bindervoet, schreeuwde om een vervolg en die kwam er ook in de vorm van de voorstelling Hotel_Informatie waarin onze informatiemaatschappij op de hak wordt genomen. Dit gebeurt echter op een geheel andere manier dan verwacht en daarmee maakt Toneelgroep Echo haar bedoeling om te vervreemden geheel waar.

 Hotel_Informatie begint nog wel redelijk binnen de perken met de opkomst, onder een toepasselijk muziekje, van een verdwaalde snotneus (Ella Kamerbeek) in de entourage van een sfeervolle hotellobby met een onvermijdelijke hertenkop aan de muur. De vervreemding is meteen al te merken aan de verschijning van de portier (Anna Schoen) die opduikt van achter de balie, een shaggie in haar mond stopt en de nieuwsgierige snotneus overlaadt met allerlei niet relevante informatie, onder andere over de gevaren van een zuurstoffles, daarbij bijgestaan door een laborante (Ellen Goemans) in een witte jas en een haarnetje op haar hoofd, die naast haar opduikt maar net zo snel weer verdwijnt als ze haar zegje over de inhoud van zo’n zuurstoffles heeft gedaan. Nadat de snotneus een snoepje van een opkomende oom (Joep Hendrikx) geweigerd heeft, komt de portier, die zijn terrein als een terriër bewaakt, nog met wat irrelevante feiten over Afrika, maar daarmee hebben we de karikatuur van de informatiemaatschappij die de burger volstort met steeds weer andere feiten tot men geen pap meer kan zeggen, wel gehad.

De voorstelling ontwikkelt zich in de richting van een onbegrijpelijke klucht waar een roodharige freule met de naam Isabelle van Poppel (Lotte Dunselman, zie foto van Sanne Peper) de hoofdrol in speelt. Hoewel ze al zeven jaar dood is, laat ze toch nog van zich horen, vooral haar nijd over haar echtgenoot die er vandoor is gegaan. Deze is naar de Filipijnen gegaan om vogels te kijken met een schokkerig bewegende en ook mentaal niet erg goed functionerende matroos. De man heeft ook nog een tweelingbroer die kapitein is en die vergezeld wordt door een Vlaams sprekende Flavio met de gulp altijd open. Daarnaast is er de seksueel hongerige Zuid-Amerikaan Oratio die het niet kan laten om zijn broek tot het randje van het betamelijke te laten zakken en niet alleen Isabelle verleidt maar ook haar vroegere vriendin Mien. De verhoudingen zijn wisselvallig en de ontwikkelingen nauwelijks bij te benen, ook door het optreden van allerlei andere personen waaronder Franca, het dienstmeisje van Isabelle en de vader van Mien, een tonnetje van een begrafenisondernemer. Af en toe is er een van sprankeltje vrolijke gekte, die aan Botten doet denken, vooral in sketches gespeeld door Ellen Goemans die knap inhoudt geeft aan de rol van Franca, Anna Schoen met haar innemende spelstijl en haar verrassende filosofische inkijkjes en Lotte Dunselman met haar prachtige mimiek en gebaren en een geweldige tirade over allerlei redenen waarom ze niet in de steek gelaten is, maar het meeste verzuipt in wanorde en overdaad.

Het is ongetwijfeld de bedoeling van Bindervoet en Echo om hiermee een voorspelbare satire de pas af te snijden, maar het vraagt wel veel van de toeschouwer om twee uur lang naar de onophoudelijke stroom van figuranten te kijken die zelfs vanaf de bovenverdieping hun oordeel geven over het gespeelde en af en toe zelf ook hun twijfels over de zin van hun activiteiten uiten. Een pluspunt was dat de meeste personages vaker terugkomen en daarmee de mogelijkheid van herkenning bieden, maar daarmee is een identificatie van de toeschouwer met het gebodene nog steeds niet mogelijk. Zelfs tijdens de uitleg van het verhaal op het eind, waarin we ook horen welke personen bij een amateurgezelschap spelen, is er opnieuw sprake van overdaad. Anderzijds is de desoriëntatie die dit teweegbrengt, nog maar een peulenschil vergeleken met alle (des)informatie die we dagelijks over ons heen gestort krijgen. Hotel_Informatie dat geregisseerd werd door Roeland Hofman, maakt ons bewust van de gekte om ons heen en dat is meer waard dan de zoveelste onderhoudende satire.   

Hier mijn bespreking van Botten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten